Apyar Books

  သံချောင်းမှာ လူသာငယ်သော်လည်း ပညာက ခေသူမဟုတ်တော့ပေ၊ ယောက်ကျားတို့တပ်အပ်သည့်ပညာအစုံကို၁၀တန်းတဖုန်းဖုန်းကျ ခြင်းဖြင့်အနူစ်နာခံကာ သင်ယူတတ်မြောက်သွားခဲ့ပေသည်။သူ၏လက်ဦးဆရာမှာဘအောင်ဟုသူခေါ်လေ့ရှိသည့် ဦးမျိုးအောင်ဖြစ်လေသည်။ ဦးမျိုးအောင်မှာ သံချောင်း၏ ကြီးဒေါ် ဒေါ်နီလာမိုး ၏ယောက်ကျားဖြစ်လေသည်၊ ဒေါ်နီလာမိုးမှာ သံချောင်း၏ အမေဒေါ်ကြည်ပြာမိုး၏ အမ အရင်း ဖြစ်လေသည်။ သံချောင်းမှာ အမည်အရင်းက မိုးထက်အောင် ဖြစ်လေသည်၊ သို့သော် ငယ်စဉ်က အလွန်ချူခြာသဖြင့် မာမာချာချာရှိစေ ရန်သံချောင်းဟုအမည်ပေး နောက်ပြောင် ယတြာခြေ ခေါ်ကြရင်းဖြင့်သံချောင်းဟုနာမည်တွင်ခဲ့ရလေသည်။ သံချောင်း၏ အမေ ကြည်ပြာမိုး မှာ ညီအမ၃ယောက် ရှိလေသည်၊နီလာမိုး၊ ကြည်ပြာမိုး နူင့် သန္တာမိုး တို့ ဖြစ်ကြလေသည်။ကြည်ပြာမိုးမှာ အသက်ငယ်ငယ် ၁၈ နူစ်လောက်မှာ အိမ်မှာခိုင်းသည့် ဒရိုင်ဘာနူင့် မှားယွင်း မိလေသည်၊ နောက် မိဘတွေက ဒရိုင်ဘာကို အလုပ်ထုတ်ပြီးနှင်ချလိုက်လေသည်၊ နောက်တလလောက်ကြာတော့ရာသီမလာနောက်ကျတော့ ဖျက်ချ ဖို့လည်း ငရဲကြီးမှာကြောက်၊ သူတို့ အဖေရဲ့တပည့် လူပျိုကြီး တယောက်ကို လှည်းကျိုးထမ်းခိုင်း လိုက်လေသည်။ အသက်၄၀အရွယ်လူပျိုကြီး သက်အောင် ကလည်းဝမ်းသာအားရ ငှက်ပျေ...

ဒီအသက်အရွယ်နဲ့ အလှအပဒီလောက်ကြိုက်နေရင် ပညာရေးတော့ထိခိုက်တော့မှာပဲ ” . . . သူတို့ပြောတဲ့စကားတွေကို တင်ပါးလေးလှုပ်လီလှုပ်လဲ့နဲ့ လျှောက်သွားသော အိအိဖြူ မကြားလိုက်ပါလေ။ ….. မြို့၊ အမှတ် (၃) အထက ကျောင်းကြီးမှာ ၁၀တန်းကျောင်းသူ အိအိဖြူကနာမည်ကြီး။ စာတော်လို့တော့မဟုတ်။ ရုပ်ရည်ရူပကာနဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အချိူးအစားမှာ နာမည်ကျော်တာ ဖြစ်သည်။ အသားဖြူဖြူနှာတံပေါ်ပေါ်မေးချွန်ချွန်နဲ့ မျက်နှာပိုင်ရှင် အိအိဖြူကို အလယ်တန်းကတည်း ကြိတ်ကြိုက်နေကြသူတွေ မနည်းမနော်။ အခုအတန်းကြီးလာတော့ ဝင်းပပမျက်နှာလေးတင်မက ဆူဖြိုးထွက်လာတဲ့ ဘော်ဒီကြီးက ကျောင်းသားများစွာကို နှလုံးခုန်သံမြန်စေပါသည်။ အဓိကကတော့ ကျောင်းစိမ်းထမီပျော့ပျော့ကို အတွင်းခံဘောင်းဘီ ကိုကြိုးရာလေးအမြှောင်းလိုက်ပေါ်တဲ့ထိ တင်းတင်းကျပ်ကျပ်နဲ့ ဝတ်တတ်တဲ့အိအိဖြူရဲ့ စတိုင်။ခြေလှမ်းလေးတွေကို မျဉ်းဖြောင့်တကြောင်းထဲကျအောင်လျှောက်ရင်း လှုပ်အိလှုပ်အိဖြစ်နေတဲ့ အိုးထွားထွားကြီးတွေက အိအိဖြူရဲ့ အမှတ်သင်္ကေတဖြစ်လာသည်။ အိအိဖြူကား ကျောင်းသားများအကြား အလှဘုရင်မလေးအဖြစ်ကျော်ကြားကာ ဆရာမများကြား ရွစိတတ်ကျောင်းသူအဖြစ် နာမည်ကြီးလေသည်။ . . . “ ဟယ် အိအိရယ် လှလိုက်တာ ဘယ်သူလုပ်ပေးထားတာလဲ ” . . ....

  ဟဲ့ ဝင်းနွယ်…..နင် အသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ ” နန်းဝင်းဝင်းနွယ်ဆိုတဲ့ ကောင်မလေး မှန်ရှေ့မှာ သူ့ကိုယ်လုံးကို လှည့်ပတ်ပြီးကြည့်နေရာကနေ သူ့နောက်ဖက် ကုတင်စောင်းမှာ ခြေတွဲလောင်းချထိုင်နေသော သူနဲ့မတိမ်းမယိမ်းကောင်မလေးကို လှည့်၍ ကြည့်သည်။ “ ငါ ရှေ့လထဲမှာ ဆယ့်ခြောက်နှစ်ပြည့်မှာ…..နင်ရော မိသီ…..” “ ငါက လွန်ခဲ့တဲ့ခြောက်လလောက်ထဲက ဆယ့်ခြောက်နှစ်ပြည့်ခဲ့ပြီ….ငါက နင့်ထက် ကြီးတယ်….” “ နင်က အသက်ပဲကြီးမှာပေါ့….ကျန်တာတွေ ငါ့ကို မမှီပါဘူး ” နန်းဝင်းဝင်းနွယ်ဆိုသော ကောင်မလေးက မိသီဆိုသော သီသီခိုင်ဆိုသည့် ကောင်မလေးကို မခံချင်အောင်စ၍ မှန်ထဲမှ သူမပုံရိပ်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ နန်းဝင်းဝင်းနွယ်၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် ဘရာစီယာ အနက်ရောင်လေးတစ်ထည်နှင့် စပ်စမိုင်နာအနက်ရောင်လေး တစ်ထည်သာရှိသည်။ ရှမ်းကပြားမို့ ဖြူဖွေးသော အသားအရည်နှင့် အနက်ရောက် ဘရာစီယာ နှင့် စပ်စမိုင်နာတို့က လိုက်ဖက်လှသည်သာမက အချိုးအစားလှပဖွံ့ထွားသော နန်းဝင်းဝင်းနွယ်၏ ကိုယ်လုံးအလှက မိန်းမချင်းပင် စွဲမက်စရာ ဖြစ်နေသည်။ “ အံမယ်….နင်နဲ့ငါနဲ့ ဘာကွာလို့လဲ….နင်က အသားလွတ် အသားယူနေတယ်….” “ မယုံရင် နင်တိုင်းကြည့်လေ….ဟင်း ဟင်း….ရှုံးတဲ့လူက နိုင်တဲ့လူခိုင်းတာ လုပ်ရမယ်….” “ စိ...

  ``ကောက်ကြီးရေ …ကောက်ကြီး´´ ``အော်…ရေချိုးနေတာပဲ´´ ``အော် မင်းကငါခေါ်တာမထူးဘဲဘာလုပ်နေတာလဲ´´ ``ဟေ့ရောင် မင်းဂွင်းထုနေတာလား´´ ကျနော်လည်းစိတ်တို၍အော်ပြောလိုက်ရင်းရေချိုးခန်းရှေ့မှာ ထိုင်စောင့်နေသည်။တံခါးဖွင့်သံကြားသောအခါ ကျနော်မော့ကြည့်လိုက်သည်။ ``ဗျာ……အန်တီမေ´´ ``ငါ့သားဘာတွေအော်နေတာလဲ´´ ကျနော်ချက်ချင်းမဖြေနိုင်ဘဲ မျက်လုံးများပြူး၍ကြောင်တောင်တောင်ဖြစ်နေသည်။ကျနော့်ရှေ့တွင်ရပ်နေသောသူမှာတခြားသူမဟုတ်။ကျနော့်သူငယ်ချင်းကောက်ကြီး၏အမေအန်တီမေဖြစ်သည်။အန်တီမေ၏တစ်ကိုယ်လုံးမှာ ရင်လျားထားသော ထဘီပါးပါးတစ်ကွင်းသာပါရှိသည်။ ကိုယ်လုံးမှာရေစိုနေ၍ ထဘီနှင့်အသားမှာကပ်နေသည်။ဆံပင်ပေါ်မှရေစက်ကလေးများကကလည်း ဖြူဖွေးမို့မောက်သော နို့အုံကြီးနှစ်ခုကြားသို့ တစ်စက်စက်စီးနေသည်မှာ ဆယ်ကျော်သက်ပိုးထခါစအရွယ်မပြောနှင့် မြင်သူတကာပင် စိတ်ထိန်း၍ရနိုင်မည်မဟုတ်ပေ။ ထဘီခြားမှထိုးထွက်နေသောနို့သီးခေါင်းလေးများမှာလည်း မြင်သူတကာစို့ချင်အောင် စူထွင်နေသည်။ကျနော်လည်း အန်တီမေ့မျက်နှာကိုမမြင်တော့ဘဲ နို့အုံဖွေးဖွေးလေးနှင့် စူထွက်နေသောနို့သီးခေါင်းလေးများကိုသာစိုက်ကြည့်နေခဲ့သည်။ ``ဟဲ့ ခလေး…´´ ``အန်တီမေးနေတယ်လေ´´ ``ဟိုဟာ…ကောက်ကြီးမရှိဘူးလား...