ဆာနေတဲ့ ချွေးမလေး

 

ကိုမောင်ကျော်က ရွှေစင့်ထက် အသက်ကြီးပြီး သဘောလည်းကောင်းသည်။ လက်ထပ်ပြီးခါစမှာတော့ ရွှေစင့်ကိုပုံမှန်ဖြုတ်သည်။ ရိုးအေးလွန်းတာအပြင် ရုံးအလုပ်တွေနဲ့ အမြဲပိနေတာမို့ အခုနောက်ပိုင်း ရွှေစင်က စပေးရင်တောင် နေ့တိုင်းမလုပ်တော့။ လိုးဖြစ်ရင်လဲ ၄ မိနစ် ၅ မိနစ်လောက် လုပ်ပြီးရင် အရည်ထွက်သွားတာပဲ။ ရွှေစင်နာမှာလဲအရမ်းစိုးရိမ်သူ။

ရွှေစင်ကတော့ ငယ်ပြီးစိတ်ကြွနေတဲ့အရွယ် လီးအရသာကိုလဲ သိခါစမို့ ဘယ်လိုမှအားမရနိုင်ပါ။ တခါတလေ ကိုယ်ကဖီးလ်တက်ရုံ ရှိသေးတယ် သူကသုက်လွှတ်ပြီး ဖလက်ပြနေပြီ။ အဲဒီအခါမျိုးမှာ ဟိုဘက်အခန်းက ဦးမောင်ဆီ ပြေးပြီးတက်ဆောင့်ပစ်လိုက်ချင်တယ်။ ဟွန့်အရှက်နဲ့သိက္ခာတွေ ထိန်းနေရလို့သာပေါ့။

နောက်တယောက်ရှိသေးတယ် ကိုကျော့်ညီ မောင်ဝင်းပေါ့ အိမ်ကိုလာလည်ပြီဆိုရင် ရွှေစင့်တကိုယ်လုံးကို သိမ်းကြုံးကြည့်တတ်တာ။ အင်္ကျီတွေထမီတွေ အကုန်ဖောက်ထွင်းပြီး ကြည့်တတ်တဲ့ မျက်လုံးရိုင်းလေး။ ရွှေစင်တခါတလေစဉ်းစားမိသည်။ မောင်ဝင်းက သူနဲ့အသက်ချင်း သိပ်ကွာတာမဟုတ်။ သူ့ကိုယူမိရင်တောင် ပိုကောင်းဦးမယ်လို့။ မောင်ဝင်းကတော့ သူ့ကိုယူမယ့်ပုံ လုံးဝမပေါ်။ ရည်းစားတွေထည်လဲတွဲနေသူ။ ဒီလိင်ကိစ္စမှာ ဝါသနာကြီးသူလို့ ရွှေစင်မြင်မိသည်။

သူလဲရွှေစင့်ကို စားချင်နေမှာပါ။ သူကတော့ရွှေစင့်ကို လှိမ့်နေအောင်လိုးနိုင်မှာ လို့တောင်တွေးမိသည်။ အဲလိုတွေးလိုက်ရင် ရွှေစင့်ဖုတ်ဖုတ်လေးက ရွှဲလာရော။ နောက်ရွှေစင်သတိရမိတဲ့ လူတယောက်က ရွှေစင့်အချစ်ဦး စိုင်းစိုင်းဖြစ်သည်။ သူနဲ့ကတော့ ဘယ်အဆင့်မှမရောက်ခဲ့။ စိုင်းစိုင်းကိုယ်တိုင်က အိမ်ကဒရိုင်ဘာမို့ လွန်လွန်ကျူးကျူးမလုပ်ရဲတာလဲပါသည်။

ဒီနောက်ပိုင်းမှာ ရွှေစင်ပိုပြီးဆာလာသည်။ ကိုကျော်ကအလုပ်ကိစ္စနဲ့ ခရီးသွားရသည်။ ဒီရက်တွေမှာတော့ ကိုယ့်ဟာကိုယ်ပဲ အာသာဖြေရတော့မည်။ ညဘက်ရုပ်ရှင်ကြည့်တော့ အဖိုးကြီးနားကပ်ထိုင်ပြီး ပွတ်သီးပွတ်သတ် လုပ်ပစ်လိုက်သည်။ ဘွားတော်ကြီးက ဘုရားရှိခိုး နေလေသည်။ လက်မောင်းကိုနို့ကြီးနဲ့ ပွတ်ပေးလိုက်တော့ အဖိုးကြီးဖီးလ်တက်သွားပုံပဲ။ လီးတောင်လာတာကို လက်နဲ့ကွယ်ထားရှာသည်။

မိန်းမသဘာ၀ ယောကျာ်းတယောက် စိတ်ကို ဆွပေးနိုင်တာမို့ ကိုယ်ကိုကိုယ်ကျေနပ်မိသည်။ ဦးမောင်မောင်ကတော့ ရွှေစင်ကြောင့်ဒုက္ခရောက်နေလေပြီ။ ကိုယ့်ချွေးမချောလေးကို အင်မတန်လိုးချင်နေမိသည်။ ဘယ်ကဘယ်လို စရမှန်းလဲမသိ။ စွန့်လဲမစွန့်စားရဲ။ အိမ်မှာဟိုဟာမကြီးကလဲ ရှိနေသေးသည်။

တသက်လုံးမိန်းမတွေနဲ့ ကင်းကင်းရှင်းရှင်းနေလာခဲ့တဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုပဲ ကျိန်ဆဲနေမိတော့တယ်။ အိမ်ကအဘွားကြီးကို တခါမှသစ္စာဖောက်ခဲ့တာမဟုတ်။ အခုတော့ ရွနေတဲ့ရွှေစင်လေးကို ကောင်းကောင်း ဆွဲချင်လာသည်။

ဒီနေ့ရွှေစင်စိတ်ပြေလက်ပျောက် ရှော့ပင်ထွက်လာလိုက်သည်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပဲ သူမရဲ့ငယ်ငယ်လေးတုန်းက သူငယ်ချင်း ထက်ထက်ကိုတွေ့သည်။ ဒီကောင်မကလှလာလိုက်တာ။ ရွှေစင်ပင် မနာလိုဖြစ်မိသည်။ တီရှပ်ကျပ်ကျပ်လေးအောက်က နို့ကြီးတွေက ရုန်းထွက်နေသည်။ စကပ်အောက်က ပေါင်တံလေးတွေက သွယ်သွယ်လျလျ။

ထက်ထက်နဲ့အတူ ဈေးဝယ်ရင်း ထက်ထက်က သူနဲ့အတူ နေ့လည်စာစားဖို့ခေါ်သည်။ သူ့ရည်းစားလေး လာခေါ်မည်တဲ့။ ထက်ထက်ရဲ့ရည်းစား ရောက်လာတော့ ရွှေစင် အင်မတန် အံ့သြသွားရသည်။ သူ့ခဲအိုဖြစ်နေတာကိုး။ မောင်ဝင်းရဲ့မျက်နှာမှာ အင်မတန်ချိုသာနေသည်။ ထက်ထက်ကလဲ မောင်ဝင်းကို သိသိသာသာကြီးကို ပွတ်သီးပွတ်သတ်လုပ်နေလေသည်။

စားပြီးတော့ ထက်ထက်က သူ့အိမ်လိုက်လာဖို့ ခေါ်သည်။ ရွှေစင်ကတော့ အိမ်မှာဘာမှလုပ်စရာလဲမရှိ၊ ရွှေစင်နဲ့ကလဲမတွေ့ရတာကြာပြီမို့ လိုက်သွားဖို့ သဘောတူလိုက်သည်။ ထက်ထက်က မီးဖိုချောင်ထဲမှ ဝိုင်တလုံးယူလာပြီး ဝိုင်သောက်၊ ရုပ်ရှင်ကြည့်ကြလေသည်။

ထက်ထက်မှာ အခွေတော်တော်စုံသည်။ အောကားအများစုရှိသည်။ အောကားမကြည့်ရတာ ကြာပြီမို့ ထက်ထက်နဲ့အတူ အောကားကြည့်ကြ၏။ ခပ်ကြမ်းကြမ်းကားဖြစ်ရာ ရွှေစင်ရော ထက်ထက်ရော စိတ်ကြွလာလေသည်။

ထက်ထက်က သူ့ပေါင်လေးကို ပွတ်လာတာ ရွှေစင်သတိထားမိတယ်။ ဝိုင်အရှိန်နဲ့ ရီဝေဝဖြစ်နေလို့ ရွှေစင်မတားမိ။ ထက်ထက်ရဲ့လက်က တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အောက်ဆင်းပြီး ရွှေစင့်ထမိန်စကဒ် အကွဲလေးအောက် တိုးဝင်သွားသည်။ ရွှေစင်ပေါင်ကို ကမန်းကတန်း စိလိုက်ပေမယ့် ထက်ထက်လက်က ရွှေစင့်စောက်ဖုတ်အုံလေးကို အုပ်ထားလိုက်ပြီလေ။

အတွင်းခံအောက်ထဲ လက်တိုးဝင်ပြီး သူမစောက်စိလေးကို ကစားပေးနေတာ ရွှေစင်ငြိမ်ခံနေလိုက်သည်။ အရသာကကောင်းလွန်းလို့ မရှက်နိုင်တော့ဘူးလေ။ အင်္ကျီကိုလှန်ပြီး ကိုယ့်နို့တွေကိုယ် နယ်နေမိတယ်။

“ကလင်ကလင်”

အရေးကောင်းတုန်း သောက်ဖုန်းက လာတယ်။ ထက်ထက်ကို လှမ်းဖက်ပြီး တားဖို့လုပ်ပေမယ့် ဒီကောင်မက ချက်ချင်းထသွားတာပဲ။

” ဟေ့ရွှေစင်ရော့ ”

ထက် လွှင့်ပစ်ပေးလိုက်တာကို ကြည့်လိုက်တော့ ဗိုင်ဗရေတာလေး။ ဒီအချိန်မှာ လီးတချောင်းလိုနေတဲ့ရွှေစင်အဖို့ ဗိုင်ဘရေတာကလဲ မဆိုးပါဘူး။ အတွင်းခံကို ချွတ်ပစ်ပြီး ကိုယ့်စောက်စိကိုယ် ကလိရတော့တာပေါ့။ လီးငတ်နေတဲ့အချိန် အောကားကြည့်ပြီး ကိုယ့်ဟာကိုယ်ဆော့ရတာ ဖီးလ်ပဲပေါ့။

ရွှေစင်ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဂရုမစိုက်နိုင်တော့ပါဘူး။ အခန်းတခါးပွင့်ပြီး မောင်ဝင်း ဝင်လာတယ်။ ရွှေစင်ပြီးခါနီး ဆဲဆဲလေးပေါ့။ ရွှေစင် တော်တော် ရှက်သွားတယ်။ ကိုယ့်ခဲအို အရှေ့မှာ အောကားကြည့်ပြီး ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေတဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို။ အဲဒီအချိန်မှာပဲ ထက်ထက် ပြန်ရောက်လာလေရဲ့။ လုံးဝ ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့။

ရွှေစင် ကိုယ်ကိုယ်ကိုပဲ ရှက်ရမလား ဒီမိန်းမအတွက်ပဲ ရှက်ပေးရမလား မသိတော့ဘူး ကြည့်ဦးလေ ဖင်တုံးလုံးနဲ့ ထွက်လာပြီး မောင်ဝင်းနဲ့ ဖက်နမ်းနေလိုက်တာ။ မောင်ဝင်းက ရွှေစင်ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်ပြီး ရွှေစင့်ကို ဖက်ထားလိုက်တယ်။

ထက်ထက်ကတော့ မောင်ဝင်းပေါင်ကြားမှာ ဒူးထောက်ထိုင်ပြီး ပုဆိုးကိုချွတ်ဖို့ ကြိုးစားနေလေရဲ့။ မောင်ဝင်းရဲ့ အနမ်းတွေကို ခံယူရင်း ရွှေစင် စဉ်းစားနေမိတယ်။ ဒီအချိန်မှာ ထထွက်သွားရမလား။ မောင်ဝင်းပေါင်ကြားကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အမယ်လေး နဲတာကြီးမဟုတ်ပါလား။

ထက်ထက်ကတော့ အဲဒါကြီးကို ပါးစပ်ထဲ ကြိုးစားငုံနေတယ်။ ပြီးတော့ မောင်ဝင်း ကောင်းကောင်းမြင်နိုင်အောင် လေးဘက်ထောက်ပြီး သူ့ဖင်လေးကို ကော့ထားပေးလိုက်တာ ရွှေစင် ချက်ချင်းပဲ ထက်ထက် လက်ထဲက လီးကြီးကိုဆွဲလုပြီး စုတ်ပေးချင်လိုက်တာ။

မောင်ဝင်းလက်တွေက အငြိမ်မနေပါဘူး။ အခုဆို ရွှေစင့်အပေါ်ပိုင်း တစ်ခုလုံး ဗလာကျင်းသွားပြီ။ ကိုယ့်မတ်ရဲ့ရှေ့မှာ နို့ကြီးအပြူးသားနဲ့ ရွှေစင်ရယ်လေ.. နို့နှစ်လုံးကို အပြန်အလှန် တလှည့်စီ စို့ပေးလိုက်၊ ရင်သားနှစ်မွှာ ကြားထဲကို လျှက်ပေးလိုက် လုပ်နေရာ ရွှေစင်တယောက်လည်း အရသာထူးကို ခံစားလို့လာနေရပြီ ဖြစ်သည်။

” ရွှေစင် … စကဒ် ချွတ်ပြီး ကိုယ့်လီးကို စုတ်ပေးပါလား ”

မောင်ဝင်း စကားကို ရွှေစင် မလွန်ဆန်ချင်ပါဘူး။ ပြီးတော့ သူပိုင်တဲ့ လီးတချောင်းလို လုပ်ပြီး အပိုင်စီးထားတဲ့ ထက်ထက်ကို ပညာပြချင်တာလဲ ပါတယ်။

ဟုတ်တယ်လေ အခု အချိန်မှာ မောင်ဝင်း လိုးချင်နေတာ ရွှေစင်ပဲဖြစ်ရမှာပေါ့။ ထက်ထက်က ခြင်းတောင်းထဲက ကြက်ပဲ။ လိုးနေကျ စောက်ပတ်ကြီး။ ရွှေစင် ကမန်းကတန်းထ၊ စကဒ်ကို ချွတ်ပြီးတာနဲ့ ထက်ထက်လို ဖင်ကုန်းလိုက်တာဘဲ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလဲ ယုံတယ်လေ။ ရွှေစင့်အိုးက ထက်ထက်အောက် မလျှော့ဘူးဆိုတာ။

လင်ရှိမိန်းမဆိုပေမယ့် ဖင်ကြီးကတကယ့်ကို တောင့်တုန်း။ ဖင်ကြီးကို ထက်ထက်နဲ့အပြိုင် ကော့ထား ထောင်ထားလိုက်ပြီး လီးကြီးကို တယုတယ စုတ်ပေးလိုက်တယ်။ မောင်ဝင်းရဲ့လီးက သူ့ယောကျာ်းရဲ့ လီးထက် အဆမတန် ပိုကြီးတာမို့ ရွှေစင် ရင်ခုန်သံ မြန်လာတယ်။ လီးကြီးရဲ့ သွေးပြန်ကြောတွေက တင်းထွက်ပြီး လီးချောင်းကြီးက တဆတ်ဆတ် ဖြစ်နေလိုက်တာ။

လီးစုပ်နေရင်းနဲ့တောင် စောက်ပတ်ထဲက အရည်တွေက ပေါင်ခြံတလျှောက် စီးကျနေပြီလေ။ မောင်ဝင်းအတွက်ကတော့ တကယ့်ကို နတ်ပြည် ရောက်နေသလိုပဲ။ မြင်ယောင် ကြည့်ပါဦး။ တကယ့်ကို အလန်းလေးနှစ်ယောက် သူ့လီးကို လုစုတ်နေလိုက်တာ။ တယောက်က နို့ကြီးကြီး၊ သူ့မရီးက ဖင်ကြီးကြီးနဲ့။ လေးဘက်ထောက်ပြီး လီးစုတ်ပေးနေကြတာမို့ ဖင်ကြီးတွေကတော့ လန်ထွက်နေတာပါပဲ။

ဒီပုံစံက တကယ့်ကို အားရစရာပါ။ အနေအထားက သူ့အမိန့်ကို ကျိုးနွံတဲ့ပုံ ပေါက်တဲ့အပြင် ပြီးရင် စိတ်ကြိုက်အနေအထား ပုံစံမျိုးစုံနဲ့ ကမ်းကုန်အောင် တွယ်ပစ်လို့ရတဲ့ အိုးကြီး နှစ်လုံးကို ကောင်းကောင်း တွေ့နေရတာမို့ လီး တင်မဟုတ် မျက်လုံးမှာပါ အရသာရှိတယ်။

သူ့မရီးကိုတော့ ဒီနေ့ သူကောင်းကောင်း သမဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ဟုတ်ပ.. ရွှေစင့် အိုးကြီးက တကယ့်ကိုရှယ်ဘဲ။ သူ့အစ်ကို ကောင်းကောင်း မဖြိုရသေးပုံပဲ။ ဒီနေ့တော့ သူစားဖို့ ဖြစ်လာပြီပေါ့။ ပြီးတော့ ထက်ထက်ကိုလဲ ကောင်းအောင် လုပ်ပေးရဦးမှာပေါ့… ဒီဆော်လေးက ရှုပ်ရှုပ်ပွေပွေ နေတတ်တဲ့သူ့ကို နားလည်ပေးတဲ့အပြင် အခုဆို သူ့သူငယ်ချင်းမလေးကိုပါ ခေါ်လာပေးတယ်လေ။

မောင်ဝင်းက ရွှေစင်တို့  နှစ်ယောက်ကို လီးစုပ်တာ ရပ်ခိုင်းပြီး အိပ်ခန်းထဲသွားဖို့ ခေါ်လိုက်တယ်။ ငနဲသားက သူငယ်ချင်းမ နှစ်ယောက်ရဲ့ ဖင်တင်းတင်းကြီးတွေကို လက် နှစ်ဖက်နဲ့ ပွတ်သပ်ရင်း အိပ်ရာထဲခေါ်သွားတယ်။ အိပ်ရာထဲရောက်တာနဲ့ ရွှေစင့်ကို ဒူးထောင်ပေါင်ကားခိုင်းပြီး တက်ချတော့တာပါဘဲ။

သူမခံနေကျ လီးထက်ကြီးနေတဲ့ လီးတချောင်းမို့ ရွှေစင် အံကြိတ်ခံနေရတယ်။ သူမရဲ့ စောက်ပတ်နံရံလေးတွေ တဖြည်းဖြည်း ကျယ်ထွက်လာတာကို ခံစားမိတယ်။ လီးတဆုံး ဝင်သွားပြီဆိုတာနဲ့ ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း ဆောင့်လိုးတော့တာ။ စောက်ရည်တွေ တရကြမ်းထွက်နေလို့သာ တော်တော့တယ်။

ထက်ထက်ကတော့ မောင်ဝင်း ဖင်နောက်မှာမှောက်ပြီး မောင်ဝင်းရဲ့ ဂွေးဥတွေကို စုပ်နေလေရဲ့။ တခါတလေ ရွှေစင့်ဖင်ပေါက်ကလေးကိုပါ လျက်ပေးတတ်တယ်။

“အ အင့် အင့် ၊ ကိုရယ် ”

“ရွှေစင် နာသွားလားဟင် ”

အသဲခိုက်အောင် ကောင်းနေတဲ့ အချိန်မို့ ရွှေစင်ခေါင်းကို ကမန်းကတန်း ခါရမ်းရင်း မောင်ဝင်းရဲ့ခါးကို ခြေထောက်နှစ်ဖက်နဲ့ ချိတ်လိုက်တယ်။ စိတ်တိုင်းကျ ဆောင့်လိုးပေတော့ ဆိုတဲ့သဘော။ သူကလည်း တရှုးရှုးတရှဲရှဲနဲ့ ဆက်တိုက်ဆောင့်နေတာ ဖွတ်ကနဲ ဖတ်ကနဲ အသံတွေ ဆူညံနေတာပဲ။

“အား.. ထွက်ပြီ ထွက်ပြီ “

လို့ ပြောရလောက်အောင် ရွှေစင် အရှက်မကုန် သေးပေမဲ့ ရွှေစင် ပြီးသွားတဲ့ အချိန်မှာတော့ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲဖြစ်ပြီး စောက်ပတ်ထဲက အရည်တွေ ပွက်ကနဲထွက်ကျ လာတော့တာပေါ့။ ရွှေစင်ကျေနပ်အောင် ဆယ်ချက်လောက် ဆက်ဆောင့်ပြီး ထက်ထက်ကို အလှည့်ပေးဖို့ မောင်ဝင်း စဉ်းစားလိုက်တယ်။

အခုဆိုရင် ရွှေစင်ဟာ သူလိုးဖူးတဲ့ မိန်းမဖြစ်သွားပြီး သူ့လီးကိုလဲ စွဲသွားလောက်ပြီလေ။ မောင်ဝင်းဟာ သူ့လီးကို ကြီးအောင်အမြဲလုပ် နေတတ်ပြီး အချိန်ကြာကြာလဲ ဆွဲလိုးနိုင်သူမို့ သူနဲ့ပြတ်သွားတဲ့ ရည်းစားဟောင်းတွေတောင် လမ်းကြုံရင် သူ့ကို ကုန်းသွားကြတာပဲ။

“ထက် လေးဘက်ထောက်လိုက် ”

ဒီစကားကို စောင့်နေသူမို့ ထက်ထက် ချက်ချင်းဘဲ ဖင်ကုန်းပေးလိုက်တယ်။ ကုန်းပေးနေသော ဖင်နှစ်ခြမ်းကို ဖြဲပြီး ပြူထွက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲ ဒစ်ကြီးကို ထိုးလိုက်တော့…

“အမလေး … အင့် အင့် ”

စောက်ရည်တွေ ရွှဲနစ်နေတာမို့ တချက်ထဲနှင့် တဆုံးဝင်အောင် ထိုးချပြီး ဆောင့်လိုးလိုက်တော့သည်။ ဆောင့်နေရင်းလည်း ဖြူးဖွေးဖွံ့ထွားသော တင်ပါးကြီးများကို တဖြန်းဖြန်းရိုက်လိုက်၊ နို့အုံများကို လှမ်းဆွဲလိုက်နှင့် ကောင်းကောင်းကြီး လိုးနေတော့သည်။

“ရှူး … အား ကျွတ် ကျွတ် ”

“ဆောင့် ဆောင့် အား ”

“အား အား ဟင်း ”

မောင်ဝင်း၏ ဆောင့်ချက်တွေကြောင့် ထက်ထက်မှာ ဖင်ဘူးတောင်းထောင်သည့် အနေအထားကိုပင် ရောက်နေပြီ။

ရွှေစင်မှာ တဏှာရမက် အရမ်းထန်ပြင်းနေသည့်အပြင် တခြားမိန်းမတစ်ယောက် လုပ်တာကို မိမိလည်း ကျန်မနေပဲ လိုက်လုပ်ချင်သည့် စိတ်ကြောင့် အမောမပြေ သေးသည့်ကြားက ထပြီး ထက်ထက်နှင့်ယှဉ်ကာ ဖင်ထောင်ပေးလိုက်သည်။ ရွှေစင် စိတ်တွေထနေပြီဆိုတာ သိတဲ့ မောင်ဝင်းက ချက်ချင်းဘဲ လီးကို ရွှေစင့်စောက်ပတ်ထဲ ပြောင်းထည့်လိုက်သည်။

လီးတစ်ချောင်းထဲကို မျှခံနေရတဲ့ ကောင်မ နှစ်ကောင်ကို မျှမျှတတ လိုးပေးဖို့ ဖင်ကြီးတွေကို ပူးကပ်နေအောင် နေရာချပြီး တစ်ယောက် အချက် ၅၀ စီ ဆောင့်လိုးပေးလိုက်တယ်။ ဖင်တုံးကြီး နှစ်တုံး ပူးကပ်နေပြီဖြစ်တဲ့ ကောင်မ နှစ်ကောင်က လျှာချင်းတောင် ပလူးနေလေရဲ့။

ထက်ထက်ကတော့ ကိုယ့်စောက်စိကိုယ် ပြန်ကလိနေသေးတယ်။ ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း ဖင်ကြီးတွေ လှိုင်းထသွားတာကို တွေ့နေရတာမို့ မောင်ဝင်းတယောက် သုက်လွှတ်ချင်လာတယ်။ ရွှေစင်အတွက် အမှတ်တရဖြစ်သွားအောင် မျက်နှာပေါ်မှာ ပြီးဖို့ပြင်လိုက်တယ်။

“ဒူးထောက်လိုက်ကြစမ်း”

အမိန့်နာခံတတ်တဲ့ အရုပ်လေးတေလို ရွှေစင်တို့ ဒူးထောက်လိုက်ကြတယ်။ မောင်ဝင်းက သူ့လီးကို ခပ်ပြင်းပြင်း ဂွင်းတိုက်ပြီး ခဏနေတော့ သူ့လီးတုတ်တုတ်ကြီးထဲက လရည်တွေ ပန်းထွက်လာပါတော့တယ်။

ပထမတော့ ထက်ထက်မျက်နှာပေါ။ ချက်ချင်းဘဲ ရွှေစင့်မျက်နှာပေါ် ရွှေ့လိုက်တာ။ လရည်တွေက အများကြီးမို့ ပါးစပ်ထဲဝင်ရုံမကဘူး မျက်နှာပေါ် ဆံစပ်တွေပါ စင်ကုန်ပါတယ်။ ရွှေစင်အဖို့ မျက်နှာပေါ်မှာ အပြီးခံရတာ အသစ်အဆန်း တခုပါဘဲ။ ပြီးတော့ လီးပျော့ပျော့ကြီးနဲ့တောင် ရွှေစင့်ပါးကို ရိုက်လိုက်သေးတယ်။

ရွှေစင်နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ ညနေဈေးဝယ်ဖို့ ထွက်လာတာ အလိုးခံနေရင်းနဲ့ အိမ်ပြန်ဖို့ နောက်ကျနေပြီ။ သူမနေတာက ယောက္ခမတွေအိမ်မို့ နောက်ကျလို့မဖြစ်။ မျက်နှာသစ်ရင်း ကြည့်လိုက်တော့ မျက်နှာက ပေပွနေတာပဲ။ အဆိုးဆုံးမှာ ဆံနွယ်တွေက သုက်ရည်တွေ၊ ချွေးတွေနဲ့ ပူးကပ်နေတာ။ ဘယ်လိုမှ သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင် လုပ်လို့မရတော့။

မျက်နှာသစ်ပြီး ထွက်အလာ ဧည့်ခန်းထဲရောက်တော့ မောင်ဝင်းက ဘောင်းဘီတိုနဲ့ ထိုင်နေတာတွေ့သည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ရွှေစင်ရှက်နေသေးသည်။ မျက်နှာဘယ်လို ထားရမလဲမသိ။

“ရွှေစင် ပြန်တော့မလို့လား”

“အင်း… ဟိုကောင်ကော”

“မောပြီး အိပ်နေပြီ”

ပြောပြောဆိုဆို ရွှေစင့်ကိုဖက်ပြီး အနမ်းမိုးများ ရွာချလိုက်လေသည်။

“ကိုယ် ရွှေစင့်ကို နောက်တချီလောက် ထပ်လိုးချင်သေးတယ်၊ လိုးရတာမဝသေးဘူး ”

“အာ နောက်ကျနေပြီ၊ နင့်အမေကြီးက ပွစိပွစိနဲ့”

မောင်ဝင်းက ကိုယ်လိုချင်တာ ရအောင်ယူတတ်သူ ဖြစ်သည်။ ရွှေစင့်ကို စတွေ့ကထဲက ထမိန်လှန် ဖင်ကုန်းခိုင်းပြီး ချချင်နေတာမို့

“ထမိန်လှန်ပြီး ကုန်းပေးကွာ ဖင်ကြီးကိုကြည့်ပြီး လိုးချင်လို့”

ရွှေစင်လည်း မတ်တတ်ရပ်လျှက်ပဲ လက်ထောက်ပြီး ဖင်ကုန်းပေးလိုက်တယ်။ အတွင်းခံကို ဒူးခေါင်းလောက် တွန်းချပြီးနောက် သူ့လီးကြီး ဝင်လာတယ်။

“စောက်ပတ်လေးကို ဖြဲထားပေး”

ရွှေစင်လဲ စကားများ မနေတော့ဘဲ ဖင်ကိုကော့ထုတ်၊ လက်ကို နောက်ပြန်ပြီး စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကို ဖြဲပေးလိုက်တယ်။

“အွန့်… အား၊ ကျွတ် ကျွတ် ”

“ရွှေစင်ရယ်၊ ကောင်းလိုက်တာ၊ စီးနေတာပဲ၊ ကိုယ်တော့ ရွှေစင့်စောက်ပတ်ကို အရမ်းခိုက်သွားပြီ”

“အင့် အင့် အား”

စောက်ဖုတ်ထဲ လီးကိုသွင်းပြီး ပြန်ဆွဲနုတ်လိုက်တိုင်း စောက်ဖုတ်အကွဲ ဘေးသားတွေပါ ပါသွားတယ်။ ရွှေစင်လည်း ဖင်ကြီးကိုတောင် နောက်ပြန်ဆောင့် ပေးနေမိတယ်။ မောင်ဝင်းက ရွှေစင့်အင်္ကျီပေါ်ကနေ နို့တွေကို ဆုပ်ချေနေတာကြောင့် အင်္ကျီတွေလဲ ကြေကုန်ပါပြီ။ သူက အားရပါးရ ဆောင့်ပြီးလိုးနေရာက အရှိန်လျှော့သွားတာကြောင့်

“ကိုယ် မောသွားပြီလားဟင်”

“ဟုတ်တယ် ရွှေစင်ရယ်၊ ဟူး.. ရွှေစင်အပေါ်က တက်ဆောင့်ပေးနော်”

ရွှေစင်လည်း မငြင်းတော့ဘဲ ထောင်မတ်နေတဲ့ သူ့လီးပေါ်မှာ ကားယားခွထိုင်ပြီး စောက်ဖုတ်နှစ်ခြမ်းကိုဖြဲကာ လီးထိပ်ပေါ်တေ့ ထိုင်ချလိုက်တော့ ဖွပ်ကနဲ ဝင်သွားတော့တာပေါ့။ စောက်ပတ်က လိုးသားကျသွားပြီမို့ ချောချောမွေ့မွေ့ပဲ ဝင်သွားတာပေါ့။ ရွှေစင်လည်း အပေါ်ရောက်တာနဲ့ စိတ်ပါလက်ပါ ထိုင်ချလိုက် ပြန်ကြွလိုက်နဲ့။

“အင့် အင့် အား”

“ဆောင့် ရွှေစင် ဆောင့် ၊ အသားကုန်သာဆောင့်”

မောင်ဝင်းက အောက်ကနေပြီး ရွှေစင့်ဖင်ကြီးကို တဖြန်းဖြန်းရိုက်လိုက်၊ အောက်ကနေ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပြန်ဆောင့်ပေးလိုက်နဲ့ အရသာယူနေပါတယ်။

တခါတလေများ ရွှေစင် ဖင်ဝလေးကို လက်ညှိုးလေး ထိုးထည့်ဖို့ ကြိုးစားနေတာကြောင့် ရွှေစင်ခမျာ အသည်းတယားယား။ လောကကြီးကို မေ့လောက်အောင် အချက်ပေါင်းများစွာ ဆက်တိုက်ဆောင့်ပြီးချိန်မှာ လီးကြီးထဲက လရည်တွေဟာ ရွှေစင့်စောက်ခေါင်းထဲ ပန်းဝင်သွားပါတော့တယ်။

ရွှေစင်လဲ လရည်ထွက်တာကို သိသိချင်း စောက်ခေါင်းထဲကို လီးတချောင်းလုံး အဆုံးထိဝင်အောင် အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ ဆောင့်ချထိုင်ပေးလိုက်တာ စောက်ခေါင်းလေးတလျှောက် လီးကြီးပွတ်တိုက် တိုးဝင်သွားတာမို့ အီစိမ့်နေတာပါဘဲ။

“ဗွတ် ဗွတ်”

ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်လိုးထားလို့ စောက်ခေါင်းထဲက လေတွေပြန်အံထွက် နေပါပြီ။

“ရေဆေးမလို့လား”

“အင်းပေါ့”

“မဆေးပါနဲ့ ချစ်ရယ်၊ ကိုယ့်လရည်တွေ ယူပြီးပြန်နော်”

“အာ ကိုယ်ကလည်း တမျိုးကြီးပဲ။ မသွားချင်ပါဘူး”

ရွှေစင်ခမျာ ငြင်းလို့ မရနိုင်တာကြောင့်ရော၊ မောင်ဝင်းက ချွဲနေတာကြောင့်ရော ဒီလိုပဲပြန်ဖို့ စဉ်းစားရတော့သည်။ ခုနက အနှိုက်အညစ် ခံထားရလို့ ကြေမွနေတဲ့ အင်္ကျီလေးကို အတတ်နိုင်ဆုံး ပြန်ပြန့်အောင် ကြိုးစားရသေးသည်။ စကတ်ထမိန်ကလဲ တွန့်ခေါက်ပြီး တချို့နေရာမှာ သုက်ရည် အကွက်တွေက ကော်လိုကပ်လို့။

ပြီးပါပြီ။