အပေးအယူ
ဒေါ်ချိုချိုကို သက်နိုင် သိတာတော့ ကြာပြီ။ ဒါပေမဲ့ ရင်းနှီးတာတော့ အရမ်းကြီး မရင်းနှီး။ သက်နိုင်ကား အသက် (၂၇) နှစ်ခန့်ရှိသည့် လူလတ်ပိုင်းတစ်ဦး။ ယောင်္ကျားဆန်ဆန်နှင့် ချောမောသော ရုပ်ရည် ပိုင်ရှင်တစ်ဦး။ စကားပြောတာလည်း ကောင်းသော ကြောင့် ချစ်သူခင်သူ များသည်။ ဘွဲ့ရပြီး နောက်ပိုင်းတွင် မြို့မှာလာပြီး ကုမ္ပဏီတစ်ခုတွင်အလုပ် လုပ်ကိုင်နေသူ။
ဒေါ်ချိုချိုကား သူငှားနေသည့် အဆောင်မှ အဆောင်ပိုင်ရှင် ဦးကောင်းမင်း၊ ဒေါ် နီလာ နှင့်သူငယ်ချင်းတွေ။ ဒေါ်နီလာထံလာရင်း မျက်မှန်းတန်းမိကာ ရင်းနှီးနေသောသဘော။ ဒီလောက်ဘဲရှိသည်။ ဒါပေမဲ့တစ်ခုတော့ သက်နိုင်သိသည်။ ဒေါ်ချိုချိုက တော်တော်လှသည်။
ဟုတ်တယ်လေ…. အသက်က (၄၀) စွန်းစွန်း။ ငယ်စဉ်က မယ်ဘွဲ့တွေ ဘာတွေ ရဖူးသည်ဟုတော့ သိရသည်။ သူမနှင့် သူမယောင်္ကျား ဦးမောင်မောင်ဝင်းက ကလေး(၂)ယောက် ထွန်းကားခဲ့သည်။ ထိုကလေးတွေကလည်း သူမြင်တော့ မြင်ဖူးသည်။ ဒါကလဲ ကျောင်းပိတ်ချိန်တွေ လောက်မှပါ။ ဘော်ဒါဆောင်မှာ ထားတာဆိုတော့ တစ်ခါတစ်ရံမှသာ။
ဒေါ်ချိုချို ယောင်္ကျားကလည်း အလုပ်များသူပီပီ အိမ်မှာမကပ်။ ဒီတော့ သူမကလည်း သက်နိုင်ငှားနေသော အဆောင်ပိုင်ရှင် ဒေါ်နီလာဆီ မကြာမကြာ လာလည်သည်။။ သူမတို့ ဘာတွေ ပြောလို့ ပြောနေကြမှန်းတော့ မသိ။ သက်နိုင် အလုပ်ပြန်လာသည့် အခါ မကြာခဏ တွေ့သည်။ ထိုအခါမျိုးတွင် ဒေါ်ချိုချိုက သူ့ကို မကြာခဏ ပြုံးပြတတ်သည်။
ပြုံးသည့်အခါတွင်တော့ တော်တော် ချစ်စရာကောင်းသည်။ ပါးပြင်တွင် ပါးချိုင့်လေး တစ်ခုရှိသည်။ ငယ်စဉ်က ဆိုလျင်တော့ ဒီထက်ပိုလှလိမ့်မည်ဟု သက်နိုင်ထင်သည်။ ပြီးတော့ အဆောင်ပိုင်ရှင် မိန်းမဒေါ်နီလာနှင့် သူမသူငယ်ချင်း ဒေါ်ချိုချိုတို့သည် ခေတ်လည်းဆန်သည်။ ခေတ်နှင့်အညီလည်း ပြင်ဆင်တတ်ကြသဖြင့် တစ်ခါတစ်ရံ မသိသူများက သူမတို့နှစ်ယောက်ကို အပြင်ထွက်သွားလျှင် အပျိုကြီးတွေလို့ ထင်ကြသေးသည်။ သက်နိုင်တို့လို အကြောင်းသိ သူတွေပါ။
ဒါတွေက သက်နိုင်ကဏ္ဍမဟုတ်ပါ။ သက်နိုင်သိသည်က တစ်နေ့တစ်နေ့ အလုပ်သွားဖို့။ ပြန်လာလျင် သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ အပြင်ထွက်ချင်ထွက်မည်။ အခန်းထဲအောင်းကာ စာအုပ် ဖတ်ချင်ဖတ်မည်။ ဖုန်းဖြင့် အပြာကား ကြည့်ချင်ကြည့်နေမည်။ လကုန်လျင် လခထဲမှ ပိုသော ပိုက်ဆံကို အိမ်သို့ပို့မည်။ ဒီလောက်ပါဘဲ။
ဒါပေမဲ့ တစ်ခါတစ်ရံ ပုံမှန်လည်ပတ်နေသော စက်တစ်လုံးသည် တစ်ခုခု ချို့ယွင်းသွားသည်နှင့် ဗွေဖောက်လာတတ်သော သဘောရှိသည်။ သက်နိုင်မသိသည်က သူ့အဆောင်ပိုင်ရှင် ဇနီး ဒေါ်နီလာနှင့် ဒေါ်ချိုချိုတို့ကား သူထင်ထားသလို အေးဆေးတည်ငြိမ်သော မိန်းမများ မဟုတ်ကြ။ လစ်လျှင်လစ်သလို ကမြင်းတတ်ကြသော ကုတ်ကမြင်းများသာ ဖြစ်ကြသည်ကိုပင်။
“မောင်လေး… ပြန်လာပြီလား…. ဒီနေ့ နည်းနည်းနောက်ကျတယ်နော်”
အိမ်ရှေ့တွင် လမ်းလျှောက်နေသော ဒေါ်နီလာက သက်နိုင်ကို နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ ဒေါ်နီလာဘေးတွင် အတူတူ လျှောက်နေသော ဒေါ်ချိုချိုက သက်နိုင်ကို ပြုံးပြသဖြင့် သက်နိုင်လည်း ပြန်ပြုံးပြလိုက်သည်။
“ဟုတ်ကဲ့.. အစ်မ.. ဒီနေ့ အလုပ်နည်းနည်း ရှုပ်နေတာနဲ့ နောက်ကျသွားတာ…”
သက်နိုင်ငှားနေသော အိမ်လေးက ဒေါ်နီလာတို့ အိမ်ကြီးဘေးက တိုက်ပုလေး။ ဒေါ်နီလာတို့ နှစ်ထပ်အိမ်သစ်ကြီး ဆောက်ခဲ့ရာတွင် ဘေးတွင် သူမတို့ ယခင်က နေခဲ့သော တိုက်ပုလေးက ပိုနေသဖြင့် အလကား ဖြစ်နေမည့်အတူတူ လူငှားတင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ငှားစကတော့ သက်နိုင်နှင့် သူ့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်။ သူ့သူငယ်ချင်းက ကုမ္ပဏီရုံးချုပ်သို့ ပြောင်းရွှေ့သွားသဖြင့် သက်နိုင်တစ်ယောက်သာ ကျန်ခဲ့သည်။ အိမ်ကြီးမှာတော့ ဒေါ်နီလာတို့ လင်မယားနှင့် အိမ်ဖော်အဒေါ်ကြီးတို့ သားအမိရှိသည်။
သူမယောင်္ကျား ဦးကောင်းမြတ်ကလည်း ကုန်သည်တစ်ဦးပီပီ မကြာမကြာ ခရီးထွက်တတ်သည်။ ဒီရက်ပိုင်းအတွင်း ဦးကောင်းမြတ်ကို မမြင်မိ။ ခရီးထွက်သွားပြန်ပြီ ထင်တယ်ဟု သူတွေးမိသဖြင့်…။
“အစ်မ… အခုတလော ဦးကို မမြင်ပါလား.. ဘယ်သွားပြန်ပြီလဲ..”
“သြော်… မင်းဦးလေးက နယ်ဘက် ခဏဆင်းသွားတယ်…။ ကုန်ဖိုးတွေ ကောက်ရင်း နှစ်ပတ်လောက်တော့ ကြာမယ်ပြောတယ်…။ ငါ့မောင် အိမ်ငှားနေလို့ တော်သေးတယ်… နို့မို့ဆို အစ်မတို့က မိန်းမသားတွေချည်း နေရတာ..။ သူခိုးတွေကလည်း သောင်းကျန်းလိုက်တာကွယ်..”
”ဟုတ်. .ဟုတ်.. အစ်မ ကျွန်တော်က ညဖက်ဆို အပြင်သိပ်မထွက်တော့ အမြဲလိုလို ရှိပါတယ်။ တစ်ခုခုကြားရင် လှမ်းခေါ်လိုက်နော်”
“အေးအေး… ငါ့မောင် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ကွယ်”
ဒေါ်နီလာကို နှုတ်ဆက်ပြီး သက်နိုင် သူငှားနေသောတိုက်ပုလေး အတွင်းသို့ ဝင်ခဲ့သည်။ တစ်ယောက်ထဲနေတော့ ထမင်းဟင်းက ချက်ရဦးမည်…။ ရေအရင်ချိုးပြီး ရေမချိုးခင် ထမင်းအိုးတစ်လုံး တည်ထားဦးမှ။ အိမ်ကို သော့ဖွင့်ပြီး ဝင်လိုက်ကာ သူရဲ့ လက်ဆွဲအိတ်ကို စားပွဲပေါ်တင်ပြီး ခဏအိပ်ယာပေါ်မှာ လှဲကာ အညောင်းအညာ ဖြေနေလိုက်သည်။
“ဒေါက် ဒေါက်”
တံခါးခေါက်သံကြောင့် သူတံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်တော့ ဒေါ်နီလာအိမ်မှ အိမ်ဖော်ကောင်မလေး မခိုင်ဖြစ်နေသည်။
“ဦး.. ဒီနေ့ည အန်တီက သူ့အိမ်မှာ ထမင်းလာစားပါတဲ့.. အကို့ကို ပြောခိုင်းလို့..။ ဒီနေ့ ထမင်းမချက်နဲ့တော့တဲ့”
ဒေါ်နီလာတို့ မိသားစုက တစ်ခါတစ်လေ သူ့ကို ထမင်းဖိတ်ကျွေးတတ်သည်။
”သြော်… အေးအေး”
ကောင်းလိုက်တာ။ ဒီနေ့အဖို့တော့ ထမင်းချက်ရမဲ့ ဝဋ်ကျွေး လွတ်သွားပြန်ပြီလို့ တွေးရင်း သက်နိုင် ပုဆိုးဟောင်း တစ်ထည်ကိုယူကာ ရေချိုးခန်းထဲသို့ ဝင်သွားတော့သည်။ တစ်နေကုန် ပင်ပန်းခဲ့သမျှကို ပေါ့ပါးလန်းဆန်းသွားအောင် ရေချိုးလိုက်ဦးမယ်လေ။
“နီလာ…. အဲ့ကောင်လေးနာမည်က သက်နိုင်နော်”
“ဟုတ်တယ်… ချိုချိုရဲ့.. ကောင်လေးက အေးအေးဆေးဆေးလေး။ နေ့တိုင်း အလုပ်ပြန် အိမ်ထဲတန်းဝင် ဘာတွေလုပ်လို့ လုပ်မှန်းတော့ မသိဘူး”
“အေးပါဟဲ့.. နင်ကလည်း အဲ့လောက် အမွမ်းတင် မနေပါနဲ့… ခစ်ခစ်…”
“ဟင်.. စကားကောင်း ပြောနေတာကို.. ဖောက်ဖောက်လာတယ်.. မိန်းမ..”
ဒေါ်ချိုချို အပြောကို ဒေါ်နီလာက ပုခုံးကို ပုတ်ရင်း ချက်ချင်း ပြန်ပြောလိုက်သည်။
“ခိခိ… မသိတာကြနေတာဘဲ နီလာရယ်…။ အခုက နင့်ဘဲကြီးကလဲ ခရီးတွက်။ ဒီအိမ်မှာကလဲ… ဒီလို ယောင်္ကျားပီပီသသ ကောင်လေးကလည်းရှိ…. နင် အပျင်းပြေတာပေါ့..”
ဒေါ်နီလာ ရှက်သွားသည်.. ဒေါ်ချိုချိုရဲ့ တင်ပါးကိုဆွဲဆိတ်လိုက်ပြီး…။
“ညဉ်းနော်.. ညဉ်း.. ချိုချို… မိန်းမ နင့်စိတ်နဲ့ နိုင်းမနေနဲ့… နင့်လိုယွတယ်များ မှတ်နေလား။ ဘယ်အချိန်ကတည်းက အဲ့ကောင်လေးကို နစ် ပစ်မှားနေမှန်း မသိရပါလား.. မိချိုချို”
သူမတို့ကား ငယ်သူငယ်ချင်းတွေပီပီ ဝါသနာတူ စရိုက်တူတွေ။ သူတော်ချင်းချင်း သတင်းလွေ့လွေ့ ပေါင်းဖက်မိကြတာ ဆန်းတော့မဆန်း။
“အောင်မယ်… ညဉ်းကျတော့ ခိုးစားဖို့ ကြံနေတာ မသိတာကျ”
“ခစ်..ခစ်.. နင်သိရင် ပြီးတာဘဲလေ…”
“ကောင်လေးကတော့ ရိုးရိုးအအ ပုံစံလေးနော်.. နီလာ…။ နင်တစ်ယောက်ထဲတော့ ကြိတ်ကြံမနေနဲ့…. ငါ့ကို မျှပေးရမယ်။ နင်တစ်ယောက်ထဲ စားလို့ကတော့ အားလုံး ဖော်ပစ်လိုက်မယ်… ဟင်းဟင်း”
“ဘာလဲ.. အဝတ်တွေကို ချွတ်ပြီးတော့လား… ခိခိ”
“ကဲ..ဟယ်… မိန်းမ.. ကြည့်စမ်း ကြည့်စမ်း… ယွချက်က လွန်တယ်”
ဒေါ်ချိုချိုကို ဒေါ်နီလာက ပြန်နောက်လိုက်သဖြင့် ဒေါ်ချိုချိုက ဒေါ်နီလာကျောကို တအုန်းအုန်း ထုတော့သည်။
“ရှုး… တိုးတိုး… ကြားသွားဦးမယ်…”
နှုတ်ခမ်းနားတွင် လက်ညိုးထောင်ရင်း ဒေါ်နီလာက ပြောလိုက်သည်။ အိမ်ဖော် ကောင်မလေးက သူမတို့ထိုင်နေသည့် နေရာဘက်သို့ လာနေသည်။
“အစ်မ.... ဟိုဖက်အိမ်က ဦးကို ပြောပြီးပါပြီ… ထမင်းလာစားဖို့”
“သြော်..အေး…အေး..”
ဒေါ်နီလာက မျက်နှာထားကို ခပ်တင်းတင်းပြင်ရင်း ပြောလိုက်သည်။ အိမ်ဖော် အဒေါ်ကြီးကလဲ အခန်းထဲ ဝင်လာသည်…။
“မမလေး…”
“ပြောပါ.. ဒေါ်လေး.. ဘာကိစ္စရှိလို့..”
“ဟိုလေ… ရွာမှာလေ… ဒေါ်လေးညီမ နေမကောင်းလို့တဲ့.. လာပြောလို့။ အဲ့ဒါ လေးငါးရက်လောက် ပြန်ချင်တယ်”
“သြော်.. ဟုတ်လား.. ဒေါ်လေး.. ကျန်းမာရေးဘဲ… ပြန်ရမှာပေါ့။ ပိုက်ဆံရော လိုမှာဘဲ…”
ဒေါ်နီလာက ပိုက်ဆံအိတ်ကို ဖွင့်ပြီး ပိုက်ဆံတစ်ထပ်ကို ဆွဲထုတ်ကာ အဒေါ်ကြီးကို ပေးလိုက်ပါတယ်။ အဒေါ်ကြီးကတော့ ကျေးဇူးတွေကို တင်လို့။ ဒီတစ်ခါ သူ့အိမ်ကြီးရှင်မက သဘောကောင်းနေလိုက်တာပေါ့လေ။
ထမင်းစားဖိတ်ထားသည့် အချိန်က နည်းနည်း စောသေးသဖြင့် သက်နိုင် အိပ်ယာပေါ်မှာ လှဲနေရင်း နေ့လည်က အလုပ်ထဲမှ မိတ်ဆွေဖုန်းထဲကနေ သူ့ဖုန်းထဲကို ကူးလာသော အပြာကားတစ်ကားကို ကြည့်နေသည်။ အမေရိကန်ကားဆိုတော့ အားရစရာ ကောင်းသည်။ ဇာတ်ကားက တော်တော်ကောင်းသည်…။ အပေါက်စုံ လိုးရုံမကဘူး… စုပ်တာ မှုတ်တာကလည်း ဘတစ်ပြန် ကျားတစ်ပြန်ပင်..။
ကြည့်ရင်းနှင့် ဖီးလ်တက်လာသဖြင့် ပုဆိုးအောက်ကို လက်နှိုက်ပြီး သူ့လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ဆွနေမိသည်။ သူ့လီးကလည်း ဇာတ်ကားထဲက နီဂရိုးလီးထက် မကြီးလျင်သာနေမည် လျော့တာတော့ မလျော့.. ၆ လက်မခန့်ရှိပြီး အတုတ်က ဓါတ်ခဲလုံးအကြီးခန့် ရှိသည်။ တစ်ခုတော့ကွာသည်.. ဇာတ်ကားထဲက လက်တွေ့ လိုးနေတာ သူကတော့ မိန်းမပင် မလိုးဖူးသေး။
ဖုန်းကိုဘေးချရင်း ဂွမ်းတိုက်လိုက်သည်။ အာရုံထဲမှာ သူမြင်နေကျ မိန်းမတွေကို မြင်လာသည်။ သို့သော် တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက် မှန်းကြည့်သည်..။ ဖီးလ်ကမလာ။ စိတ်ကူးထဲမှာ ခုနက အိမ်ထဲအဝင်မှာ မြင်ခဲ့ရသော ဒေါ်နီလာနှင့် ဒေါ်ချိုချိုကို မြင်လာသည်။
ဒေါ်နီလာနှင့် ဒေါ်ချိုချိုကလည်း အအိုတွေသာဆိုတယ်။ အသားဖြူဖြူ အရပ်မြင့်မြင့် အိုးကြီးတွေက တောင့်တောင့်ကြီးတွေ။ ကြည့်ရင်းနဲ့.. မှန်းလို့ ကောင်းလာသည်.. သူ့ထုချက်တွေက ပိုမိုမြန်ဆန် သွက်လက်လာသည်။ ဆော်ကြီးကလည်း ယောင်္ကျားမရှိတော့ ဆာချင်ဆာနေမှာလို့ သူတွေးမိလာသည်။ ဒါပေမဲ့ လက်တွေ့ကျတော့ သူမစရဲ။
အင်း…ဟင်း…. သူ့စိတ်ထဲမှာ ဒေါ်နီလာ အဖုတ်ကို တစ်လှည့် ဒေါ်ချိုချို အဖုတ်ကို တစ်လှည့် လိုးပေးနေရသလို ခံစားလိုက်သည်။ “အ..အာ.. မမချို… မမနီလာ… အအ..” သက်နိုင်တစ်ယောက် ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်နဲ့ လရေတွေ ပန်းထွက်ကုန်ပြီ…။
“ဒေါက်ဒေါက်..” တံခါးခေါက်သံ ကြားသဖြင့် သက်နိုင် တစ်ကိုယ်လုံး တုန်သွားသည်..။
“ဦး… မမက ထမင်းစားရအောင်တဲ့…”
“သြော်.. အေးအေး… လာခဲ့မယ်”
ဒေါ်နီလာအိမ်မှ အိမ်ဖော်မလေး ထမင်းစားရအောင်လို့ လာခေါ်တာထင်သည်။ သူလဲ ရေချိုးခန်းအတွင်းဝင်ပြီး လက်ကို ကပျာကယာဆေး…။ ပေပွသွားသော ပုဆိုးကို နောက်တစ်ထည်ဖြင့်လဲပြီး အိပ်ယာပေါ်မှ ချထားသော ဖုန်းကိုကောက်ယူကာ အဝတ်အစားကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင် ပြုပြင်လိုက်ပြီး အခန်းတံခါးကို ဖွင့်ကာ ဒေါ်နီလာတို့ တိုက်ဖက်ကို ထွက်ခဲ့တော့သည်။
“ငါ့မောင်.. လာ.လာ..”
ဒေါ်နီလာက ပျုပျုငှာငှာ ဖိတ်ခေါ်လိုက်သည်။ သက်နိုင် ထမင်းစားပွဲကို ကြည့်လိုက်တော့ ဒေါ်ချိုချိုပါရောက်နေတာကို တွေ့ရသည်။
“ဒီလို ငါ့မောင်ရေ မချိုကလည်း သူ့အိမ်မှာ တစ်ယောက်ထဲဆိုတော့ မမတို့အိမ်မှာ ထမင်းစားရအောင် ဖိတ်ထားတယ်… သူ့ချစ်ချစ်ကြီးကလည်း ခရီးထွက်သွားတယ်လေ”
“သြော်…”
သက်နိုင် စားပွဲမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ထမင်းစားတယ် ဆိုတာထက် ထမင်းထက် ဟင်းက များနေသည်။
“သြော်… အစ်မနီလာ.. ဒေါ်ကြီးရော မမြင်ပါလား…”
“ညနေကဘဲ ရွာကသူ့ညီမ နေမကောင်းလို့ဆိုလို့ ပြန်ခိုင်းလိုက်ရတယ်။ ကောင်မလေးဘဲရှိတယ်”
ထိုအချိန်မှာပင် ကောင်မလေးက စားပွဲပေါ်သို့ဟင်းခွက်တွေ ချလာသည်…။
“အန်တီနီလာ.. သမီး သယ်လာခဲ့ရတော့မလား.. အန်တီ ပြောထားတဲ့ဟာ…”
“အေးလေ.. သယ်လာခဲ့လိုက်တော့…”
သက်နိုင် နားမလည်နိုင်အောင် ဖြစ်သွားသည်…။ ဘာအစီအစဉ်တွေ ရှိသေးပါလိမ့်။
”ဘာများလဲ.. အစ်မ”
လို့မေးလိုက်သည်… သူ့အမေးကို ဒေါ်နီလာ မဖြေပါ။ ဒေါ်ချိုချိုက ကြားထဲက ဝင်ဖြေလိုက်ပါတယ်။
“ဒီလို ငါ့မောင်ရဲ့ အစ်မအိမ်မှာ ဝိုင်ပုလင်း (၂) ပုလင်းလေ အစ်မမိတ်ဆွေ ပေးထားတာ။ မသောက်ဖြစ်တာနဲ့ နီလာနဲ့အတူ သောက်ရအောင်ဆိုပြီး သယ်လာတာ”
“ဟင်…”
သက်နိုင် အံ့သြသွားသည်…။
“အစ်မတို့က သောက်တတ်လို့လား မူးနေဦးမယ်”
သူ့အပြောကြောင့် ဒေါ်နီလာနှင့် ဒေါ်ချိုချိုက တပြိုင်တည်း တခစ်ခစ် ရယ်ကုန်သည်။
“ကျွတ်စ်..ကျွတ်စ်… ငါ့မောင်က အစ်မတို့ကို တယ်အထင်သေးတာဘဲ…”
သက်နိုင်လည်း ဘာမှဆက်မပြောတော့။ ထိုအချိန်မှာပင်အိမ်ဖော်ကောင်မလေးက ဗန်းဖြင့် စားပွဲပေါ်သို့ ဝိုင်ပုလင်းများကို တင်လာသည်။ ဝိုင်က ပုလင်းအကြီးကြီးတွေ အကောင်းစား ဝိုင်တွေဖြစ်မည်။ ထို့အပြင် Red Label ဝီစကီ တစ်လုံး ပါလာတာကိုတွေ့ရသည်။ ဒါက… သက်နိုင်အမေးကို ဒေါ်နီလာက မစောင့်တော့ဘဲ။
”နင့်ဦးလေး သိမ်းထားတဲ့ဟာလေ… ငါ့မောင်ဘဲ သောက်လိုက်တော့။ ငါ့မောင်ကို အစ်မက ကိုယ့်မောင်လို ခင်လို့ တိုက်တာနော် သိလား”
“မိခိုင်ရေ တံခါးတွေ ပိတ်လိုက်တော့…။ ပြီးတော့ အိမ်အပေါ်ထပ်က အန်တီအခန်းထဲမှာ နင့်အန်တီ ချိုချို အိပ်လို့ရအောင် ပြင်ပေးလိုက်ဦး။ ဒီည ချိုချိုက ဒီမှာအိပ်မှာ”
“ဟုတ်… အန်တီ… သမီးဘာလုပ်စရာ ရှိသေးလဲရှင့်”
“ရပြီ… အန်တီတို့ သောက်တာ စားတာကို စောင့်မနေနဲ့ မနက်ကျမှ သိမ်းလိုက်တော့။ ပြီးရင် အန်တီအခန်းထဲက အံဆွဲထဲမှာ သမီးအတွက် မုန့်ဖိုးထည့်ထားတယ်။ ယူလိုက်နော်”
“ဟုတ်ကဲ့ရှင့်… အန်တီ”
ကောင်မလေးမိခိုင်ကား ဒီနေ့ စောစောစီးစီး နားရသည့်အပြင် မုန့်ဖိုးလည်း ရမည်ဆိုတော့ ပျော်ရွင်စွာဖြင့် သွက်လက်စွာ အိမ်အပေါ်ထပ်သို့ တက်သွားတော့သည်။
“ချီးယား..စ်…”
ဖန်ခွက်ချင်း တိုက်လိုက်ကြပြီး သက်နိုင်ကား လက်ထဲမှ ခွက်ကို တရှိန်ထိုး မော့လိုက်သည်။ ဝီစကီက တစ်ပိုင်းကျိုးနေပြီ ဖြစ်သောကြောင့် သူလည်းတော်တော်မူးနေပြီ။ ဒေါ်ချိုချိုနှင့် ဒေါ်နီလာတို့၏ သဏ္ဍာန်များကလည်း တော်တော်ရီဝေနေကြပြီ။ သက်နိုင်ကား မူးလာသဖြင့် စကားပြောများကလည်း တော်တော် ရဲတင်းနေပြီ။ ဒေါ်နီလာက ရီဝေနေသော မျက်လုံးများဖြင့် သက်နိုင်ကို ကြည့်လိုက်ပြီး။
“နေဦး.. ငါ့မောင်ကို မေးစရာရှိလို့..”
“ဘာမေးမှာလဲ… မမနီလာ.. မေးချင်တာမေး”
အပြောများက သွက်လက်လာပြီ။ သက်နိုင်မျက်လုံးများက ဒေါ်နီလာနှင့် ဒေါ်ချိုချိုတို့ ရင်ဘတ်တွေကို ကြည့်နေသည်။ မူးနေသော်လည်း ဒါမျိုးကျတော့ သူကမြင်တတ်သည်။ အပန်းရောင် ဘလောက်စ်အင်္ကျီကို ဝတ်ဆင်ထားသော ဒေါ်ချိုချိုနှင့် နက်ပြာရောင်ဝတ်စုံ ဝတ်ဆင်ထားသော ဒေါ်နီလာတို့ အင်္ကျီများက ထူးထူးခြားခြား ဟိုက်နေပြီး သူမတို့ ဟနေသော ရင်ဘတ်ကြားမှ ဖွံ့ထွားနေသော နို့ကြီးများကို မသိမသာ မြင်နေရသဖြင့် ကြည့်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ဒါကိုမြင်ရတော့ သူ့စိတ်တွေ ကြွလာသည်။
“ဒီလို.. ငါ့မောင်ရဲ့… ငါ့မောင်မှာ ရည်းစားရှိလား… ခစ်ခစ်”
“မရှိဘူး.. အစ်မ”
ဒေါ်ချိုချိုကလည်း အာလေးလျှာလေးဖြင့် ဝင်ထောက်လိုက်သေးသည်။
“မယုံပါဘူး… ငါ့မောင်က ဒီလောက် ရုပ်ချောတာ… ရည်းစားမရှိဘူးဆိုတာ အစ်မက ယုံကိုမယုံဘူး”
“ဟာ.. တကယ်ပြောတာ မမချိုရဲ့….”
သူကလည်း ချက်ချင်းကို ပြန်ငြင်းတာ။
“ခိခိ… ဒါဆို အထီးကျန်မှာပေါ့ ငါ့မောင်ရဲ့…”
“အေးလေ… အတွေ့အကြုံမရှိ ဘာမရှိနဲ့... မိန်းမလည်တွေနဲ့တွေ့မှာ စိုးရိမ်စရာ”
”အပူမရှာချင်ပါဘူး… မမတို့ရယ်…”
“အေးပါ… ပြောတော့လဲ ယုံရသေးတာပေါ့…”
ဒေါ်ချိုချိုက ဝိုင်ခွက်ကို မော့သောက်လိုက်ရင်း ပြောလိုက်သည်။
“အဟုတ်.. တကယ်ပြောတာ မမရဲ့… သင်ပေးမဲ့သူမှ မရှိတာ။ သင်ပေးမဲ့ သူလေးတွေ ရှိရင်တော့ အကောင်းသား…”
သက်နိုင်ကလည်း မူးနေတော့ ရဲတင်းနေပြီး မထိခလုပ် ထိခလုပ်တွေ ပြောကုန်ပြီ။ ဒေါ်နီလာနှင့် ဒေါ်ချိုချိုကား တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ကြည့်ကာ
သက်နိုင် မသိအောင် မျက်စပစ်လိုက်သည်။
“ကဲ... ကျွန်တော် ပြန်တော့မယ်..။ အခုလို ကျွေးမွေးတာ ကျေးဇူးပါဘဲဗျာ…”
သက်နိုင်က ထိုင်ရာမှ ထလိုက်သည်။ မူးနေသောကြောင့် ခြေထောက်များက ယိုင်သွားပြီး လဲမလို ဖြစ်သွားသည်။
“အို... ငါ့မောင် မူးနေပြီဘဲ… ခစ်ခစ်…”
ဒေါ်နီလာနှင့် ဒေါ်ချိုချိုက သူ့ကိုတစ်ဖက်စီမှ ဖမ်းထိန်းလိုက်သည်။။ သက်နိုင်ကား မူးနေတာဘဲ သိသည်။။ အိမ်ပြန်ဖို့ဆိုသည့် စိတ်ကူးကို သူမေ့သွားပြီ။ ဒေါ်နီလာနှင့် ဒေါ်ချိုချိုကား သက်နိုင်၏ ခန္ဓာကိုယ်ကို ချိုင်းအောက်မှ တစ်ဖက်တစ်ချက်စီမပြီး အပေါ်ထပ်မှ ဒေါ်နီလာရဲ့ အိပ်ခန်းပေါ်သို့ တွဲတင်သွားသည်။
ခပ်တောင့်တောင့် အမျိုးသမီးနှစ်ဦး၏ အထိအတွေ့များနှင့် ကိုယ်သင်း ရနံ့များကြောင့် သက်နိုင်တစ်ယောက် ရမ္မက်စိတ်များ ပိုမိုပြင်းထန်လာသည်။ စိတ်တွေကို လွတ်ပေးလိုက်သည်။ ဒေါ်ချိုချိုနဲ့ ဒေါ်နီလာတို့၏ ဂုတ်များကို တစ်ဖက်စီဖက်ပြီး လိုက်ရတာကို သူသာယာနေသည်။
“ကဲ.. ငါ့မောင်.. အိပ်တော့..”
ဒေါ်နီလာနှင့် ဒေါ်ချိုချိုက အိပ်ယာပေါ် ပွေ့တင်ပြီး… ဒေါ်နီလာရဲ့ အိစက်သော ရင်ညွှန့်ကြီးက သူ့မျက်နှာပေါ် ဖိပြီး ပိပြားနေတာကိုတော့ သိသည်။
“အစ်မတို့ ဘာလုပ်မလို့လဲ….”
“ခစ်ခစ်… ငါ့မောင်ကို မမတို့က အချစ်သင်ခန်းစာတွေ ပို့ချမလို့။ မသင်ချင်ဘူးလား…”
ဒေါ်ချိုချိုက ဝင်ပြောလိုက်သဖြင့် သက်နိုင်စိတ်တွေ ပိုလွတ်သွားပြီ။ ဖြစ်လိုရာ ဖြစ်စေတော့။
”ဟင်း..ဟင်း… မမတို့သာ သင်ပေးလို့ကတော့ ဒီကချစ်မောင်လေးကလည်း ကြိုက်ကြိုက်ဘဲ”
”မင်း.. မကြောက်ဘူးလား…”
ဒေါ်နီလာက ပြုံးစိစိမေးလိုက်သည်။
“ဟက်..ဟက်… ကြောက်စရာလား… ဒီလောက်ချစ်စရာကောင်းတဲ့ မမကြီးတွေကို…။ ကျွန်တော်က အားရပါးရ ချစ်ချင်နေတာ.. စိတ်ကူးနဲ့ ရူးနေတာကြာပေါ့”
မူးမူးနဲ့ သက်နိုင်လည်း စိတ်ထဲရှိတာတွေ လျှောက်ပြောကုန်ပြီ။
“ဒါဆို မျက်လုံး ခဏမှိတ်ထား…”
သက်နိုင်ကား မျက်လုံးကို မှိတ်ထားလိုက်သည်။ ဒေါ်နီလာက သူ့အင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်ပေးနေတာကို သိသည်။ လက်ဖြင့် သူ့ရင်ဘတ်ကို ခပ်ဖွဖွ ပွတ်သပ် ကျီစယ်နေတာလည်း သိရသည်။ သူ့ခါးအောက်ပိုင်းမှ ပုဆိုးကလည်း ပြေလျာ့သွားပြီး အတွင်းခံ ဘောင်းဘီကို ချွတ်ခံလိုက်ရမှုနှင့်အတူ ဒုတ်ကြီး အပြင်ထွက်သွားတာကို သိသည်။
ဒေါ်ချိုချိုကား သက်အောင်ရဲ့ လီးကြီးကို ကြည့်ကာ တံတွေးနင်သွားသည်။ နည်းတဲ့ လီးကြီးမဟုတ်။ အကြောတပြိုင်းပြိုင်းနှင့် နဂါးတစ်ကောင်လို မာန်ဖီနေတာ။ သူမယောင်္ကျား ကိုမောင်မောင်ဝင်းထက် ပိုလည်းကြီး ပိုလည်းရှည်တာကို မြင်ရတော့ အဖုတ်ထဲမှ သေးပင်ပေါက်ချင်သလိုလို ကျင်သလိုလို ခံစားမိသွားကာ ကျောများပင် စိမ့်သွားသည်။
“ကဲ မျက်လုံးဖွင့်လိုက်တော့…”
သက်နိုင် မျက်လုံးကို ဖွင့်လိုက်တော့ သူ့မျက်နှာပေါ်မှာ မိုးနေတာက ဒေါ်နီလာရဲ့ ဖွံ့ထားပြီး နို့သီးလေး မာထောင်နေသည် ဖြူဝင်းနေသည့် နို့နှစ်လုံး။ သူမအဝတ်အစားများ ချွတ်ထားပြီး မျက်လုံးများက ရမ္မက်လွမ်းခြုံနေသည်။ သက်နိုင်ကလည်း ဒါမျိုးတော့ လက်မနှေးပါ… ဒေါ်နီလာရဲ့ နို့နှစ်လုံးကို လက်ဖြင့် ဆုပ်နယ်ပြီး ပါးစပ်များဖြင့် တစ်လုံးပြီး တစ်လုံး အပြင်းအထန် စို့လိုက်သည်။
“အား… ကျွတ်စ်ကျွတ် သက်နိုင်ရဲ့”
ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း စုပ်ပေးမှုကို ဒေါ်နီလာ သဘောတွေ့သွားသည်…။
“စို့စို့… မောင်လေး.. ကြမ်းကြမ်းစို့.. ဒါမျိုးမှ.. မမကကြိုက်တာ။ ဘယ်အချိန် ကတည်းက စို့ချင်နေမှန်း မသိဘူး.. ကောင်ဆိုးလေး..”
သူမညုတုတု ပြောနေချိန်တွင် အောက်ဖက်မှ သူမသူငယ်ချင်း ဒေါ်ချိုချိုကလည်း သက်နိုင်ရဲ့ ဒုတ်ကြီးကို သူမလက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ နှုတ်ခမ်းဖြင့်တေ့ပြီး စုပ်လိုက်ပါတယ်။
“ပြွတ်….”
သက်နိုင် လီးချောင်းတစ်ခုလုံး ဒေါ်ချိုရဲ့ ခံတွင်းပူပူနွေးနွေးအရသာနဲ့ ဒစ်ကိုလျာနဲ့ ကစားပေးပြီး လှည့်ပတ်ယက်ပေးနေတာကြောင့် သူပါမျက်ဖြူလှန်မတတ်ကို လီးချောင်းကကျဉ်ပြီး စိမ့်တက်ကာ ကောင်းလာပါတယ်။ ဒေါ်ချိုချိုကလည်း သက်အောင်ရဲ့ လီးကြီးကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်နဲ့ သူမပါးတွေကို ချိုင့်သွားအောင်ကို အားရပါးရ စုပ်ပေးတာကြောင့် သက်နိုင်လည်း ခါးကြီးကို ကော့တက်လာပါတယ်။ ဒေါ်နီလာကလည်း သက်နိုင် နို့စို့ပေးတာကို အပီအပြင်ကို ခံယူနေပါတယ်။ သူမတို့ (၃) ဦးရဲ့ လီးစုပ်ပွဲနဲ့ နို့စို့ပွဲကြီးက ထွက်လာတဲ့ အသံတွေက တပြွတ်ပြွတ်… တပြတ်ပြတ်နဲ့ အခန်းထဲမှာ မြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင်ကြီး ထွက်ပေါ်လာသလို
တဟင်းဟင်းနဲ့ ညဉ်းညူသံတွေကလည်း ထွက်ပေါ်လာပါတယ်။
လိုးပွဲမစတင်မီ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် သုံးယောက်သား အပြိုင်အဆိုင် အာရုံနိုးဆွရင်း စိတ်တွေက ကြွတက်လာသလို.. ပိုပြီးလည်း စုပ်ချက်တွေက ကြမ်းတမ်းလာပါတယ်။ ဒေါ်နီလာရဲ့ နို့သီးထိပ်တွေ ရဲတွတ်လာပြီး သူမပေါင်ကြားထဲမှာ အရည်ကြည်တွေ စီးကျလာသလို သက်နိုင်တစ်ယောက်လည်း ဒေါ်ချိုရဲ့ စုပ်ချက်တွေကြောင့် သူ့လီးထိပ်လဲ ကျင်တက်လာပြီး အရည်ကြည်တွေ စိမ့်ထွက်ကုန်ပါတယ်။ သူ့လီးကြီးကလည်း အရမ်းကို မာတောင်နေပြီး ပေါက်ကွဲထွက်မတတ်ပါဘဲ။
အိမ်အပေါ်ထပ်မှ အသံလိုလို ကြားသဖြင့်… မိခိုင်တစ်ယောက် အပေါ်ထပ်ကို တက်ခဲ့သည်။ အိမ်ရှင်မမကြီး ဒေါ်နီလာရဲ့ အခန်းထဲက အသံတွေ ထွက်နေတာကြောင့် မိခိုင် အခန်းထဲကို ချောင်းကြည့်လိုက်ပါတယ်။
“အို…”
သူမနှုတ်မှ အသံလေးပင် ထွက်သွားတာပါဘဲ…။ ဒါပေမဲ့ အခန်းထဲက (၃) ယောက်က သူမကို မမြင်ကြပါဘူး။ ဒါမျိုးကို အိမ်မှာ လူတွေမရှိခိုက် အိမ်ရှင်ဦးလေးကြီး ဦးကောင်းမင်း သူ့အခန်းထဲမှာ ခိုးခိုး
ကြည့်ကြည့်တတ်တဲ့ ဇာတ်ကားတွေထဲက အတိုင်းပါဘဲလား..။ အိမ်ကလူများက သူမကို ကလေးလို့ ထင်နေတာ သူမအသက် (၁၆) နှစ်ဆိုတော့ အပျိုပေါက်အရွယ် ရောက်နေပြီလေ။ ယခုမှဘဲ ထိုမြင်ကွင်းကို သူမအပြင်မှာ ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်း မြင်ရသည်။
ဒေါ်ချိုချိုရော ခြံထဲက တိုက်ပုလေးမှာ အိမ်ငှားနေတဲ့ ကိုသက်နိုင်ရော.. သူမအိမ်ကြီးရှင်မ ဒေါ်နီလာရော ကိုယ်တုံးလုံးကြီးတွေ…။
“ဘုရား..ဘုရား.. ဦးကောင်းမင်း မရှိတုန်း သူမအိမ်ရှင်မမကြီးက သူ့သူငယ်ချင်းမခေါ်ပြီး နောက်မီးလင်းနေတာပါလား”
မျက်လုံးကို လွဲဖို့ ကြိုးစားပေမဲ့.. သူမစိတ်တွေက ထိုနေရာက မခွာနိုင်အောင် ဖြစ်နေတာကြောင့် ဟနေတဲ့ တံခါးကြားကနေပြီး အခန်းထဲကို ခိုးပြီး ချောင်းကြည့်နေမိသည်။
“အင်း…ဟင်း.. မောင်ရယ်.. မောင်စို့ပေးတာ မမနို့တွေ ပြုတ်ထွက်မတတ်ဘဲ.. ဟင်းဟင်း ကောင်းလိုက်တာ..”
လို့ သူမအိမ်ကြီးရှင်မ ဒေါ်နီလာက ကိုသက်နိုင်ရဲ့ မျက်နှာပေါ်က သူမနို့ကို ခွာပြီးပြောလိုက်တာကိုကြားရပြီး အောက်မှာ ကိုသက်နိုင်ရဲ့ပေါင်ကြားမှာ မျက်နှာအပ်နေတဲ့ ဒေါ်ချိုချို ခေါင်းကြွလာတဲ့အခါမှာ.. ကိုသက်နိုင်ရဲ့လီးချောင်းကြီးကို မိခိုင်မြင်လိုက်ရတော့ သူမရင်ထဲမှာ တုန်သွားပါတယ်.။ လူပျိုယောင်္ကျား တစ်ယောက်ရဲ့သန်မာထွားကြိုင်းတဲ့ လီးကြီးကို သူမပထမဆုံး မြင်ရတဲ့ အချိန်မှာဘဲ အသည်းတွေ ကျိမ်းသွားပါတယ်။
နည်းတဲ့ လီးကြီးမဟုတ်ပါလား… အဲ့လီးကြီးမျိုးနဲ့သာ သူမအဖုတ်လေးထဲကို လိုးထည့်လိုက်လို့ကတော့ အဖုတ်တောင် ကွဲသွားမယ် ထင်တယ်လို့ မိခိုင် တွေးလိုက်မိပါသေးတယ်။ အို.. ငါဘာတွေ စဉ်းစားနေပါလိမ့်လို့… ကလေးမလေး မိခိုင်တစ်ယောက် ရှက်တွေး တွေးမိလိုက်ပါတယ်။ သူမ မျက်လုံးတွေကလည်း အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်က မခွာနိုင်တော့ဘဲ… အခန်းထဲက သူမအိမ်ကြီးရှင်မ ဒေါ်နီလာနဲ့ သူမသူငယ်ချင်း ဒေါ်ချိုချိုတို့ လင်ငယ်နဲ့ မြူးနေတာကို ဆက်လက် စိတ်ဝင်တစား စောင့်ကြည့်နေရင်း သူမပေါင်ကြားထဲမှာ အရည်ကြည်လေးတွေ အဖုတ်ထဲက စီးကျလာတာကို ခံစားမိလိုက်ပါတယ်။
မိခိုင်ကား သူမလက်က အလိုလို သူမထမိန်အောက်သို့ လက်နှိုက်ပြီး သူမအဖုတ်လေးကို လက်နှိုက်ပြီး အစိလေးကို လက်ဖြင့် ကစားနေပြီ…။ စိတ်ထဲမှာတော့ ထိုအခန်းထဲသို့ ပြေးဝင်ချင်စိတ်များပင် တရွရွ ဖြစ်ပေါ်လာသည်..။ တွေ့နေရသော မြင်ကွင်းကား ကိုသက်နိုင်၏ မျက်ခွက်ပေါ်တွင် သူမအိမ်ကြီးရှင်မဒေါ်နီလာက နေရာယူထားပြီး အမှုတ်ခံနေသောမြင်ကွင်းနှင့် ကိုသက်နိုင်၏ လီးတုတ်တုတ် မဲမဲကြီးကို ဒေါ်နီလာသူငယ်ချင်း ဒေါ်ချိုချိုကား အဖုတ်ဖြင့်တေ့ကာ ဖိဖိပြီး ဆောင့်ချနေသော မြင်ကွင်းပင်တည်း။
ဒေါ်နီလာနှင့် ဒေါ်ချိုချိုကား တစ်ယောက်နို့ကို တစ်ယောက် အပြန်အလှန် ဆုပ်နယ်နေကြသေးသည်။ ကိုသက်နိုင်ကား ဒေါ်နီလာရဲ့ စောက်ပတ် ပြဲပြဲအာအာကြီးကို အောက်မှပင့်ပင့်ပြီး ယက်ပေးနေသလို.. ဒေါ်နီလာလည်း ကော့တက်နေတာကို တွေ့ရသည်။
“အဟင်းဟင်း.. မောင်လေးရယ်… ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ..အအ”
ဆိုသည့် ဒေါ်နီလာ၏ ညဉ်းတွားသံများနှင့်အတူ… ဒေါ်ချိုချိုကလည်း ကိုသက်နိုင်လီးကြီးကို သူမအဖုတ်ဖြင့် အဆက်မပြတ် ဆောင့်ချနေရင်း..။
“ဟင်းဟင်း.. အို့အို့.. ကောင်းလိုက်တာ မောင်ရယ်.. မောင့်လီးကြီးက စံချိန်မီဘဲ…။ ချွတ်တောင် မချွတ်ချင်တော့ဘူး…။ အင်းဟင်း”
မချွတ်ချင်ရင်လဲ စိမ်ထားလိုက်တော့..လို့ မိခိုင် စိတ်ထဲက ပြောလိုက်ပါတယ်။ ဒါမျိုး နှစ်ယောက်တစ်ယောက် လုပ်နေတဲ့ မြင်ကွင်းမျိုးကို ကြည့်နေတဲ့ အပျိုပေါက်လေး မိခိုင်အဖို့တော့… ထူးဆန်းတဲ့ မြင်ကွင်းက အရသာပါဘဲ။ ကြည့်နေတုန်းမှာဘဲ စောက်ပတ် အယက်ခံနေတဲ့ ဒေါ်နီလာရဲ့ အသံတွေက ပိုဆူညံလာပါတယ်။
“ပြတ်..ပြတ်..” ဆိုတဲ့ ကိုသက်နိုင်ရဲ့ စောက်ပတ်ယက်သံနဲ့အတူ…
“မောင်ရေ… အအ… မမပြီးတော့မယ်… သွက်သွက်လေး စုပ်ပေးပါ… အ..အ”
ဆိုတဲ့ ညဉ်းတွားသံနဲ့အတူ ဒေါ်ချိုချိုရဲ့ ကိုသက်နိုင်လီးကို သူမအဖုတ်နဲ့တေ့ပြီး ဆောင့်ချက်တွေကလည်း အရမ်းကို မြန်လာတာကို တွေ့ရပါတယ်။ နောက်ဆုံးမှာတော့ ဒေါ်နီလာ ဖင်ကြီးကော့တက်သွားပြီး…. သူမအဖုတ်ထဲက စီးကျလာတဲ့ အရည်ဖြူဖြူတွေက ကိုသက်နိုင် မျက်နှာပေါ် ပေပွသွားသလို အောက်က ကိုသက်နိုင်လီးကို အဖုတ်နဲ့တေ့ပြီး ဆောင့်နေတဲ့ ဒေါ်ချိုချိုကလည်း သူမအဖုတ်နဲ့ဖိပြီး အသာထိုင်လို့ အမောဖြေနေပါတယ်..။
ပြီးတော့သူမ အဖုတ်ထဲက လီးကို ဆွဲချွတ်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာ ဒေါ်ချိုချို အဖုတ်ထဲက အရည်တွေ ကျလာသလို… ကိုသက်နိုင် လီးထိပ်ကြီးကလဲ အရည်တွေ တစ်စက်စက်နဲ့ ပန်းထွက်ကျလာတာကို မိခိုင် မြင်လိုက်ရပါတယ်။
----------------------------------
“မိခိုင်ရေ လာဦး…”
ဒေါ်နီလာရဲ့ ခေါ်သံကြောင့် မိခိုင်တစ်ယောက် အိမ်ပြတင်းပေါက်မှာ ကပ်ညှိနေတဲ့ ပင့်ကူမျှင်တွေကို ရှင်းလင်းနေရာမှ
“ဟုတ်.. လာပါပြီ.. အန်တီ”
ဆိုပြီး… ဒေါ်နီလာရဲ့ အခန်းထဲကို သွားလိုက်ပါတယ်..။
“မနက်ဖြန်ဆို ဦးကောင်းမင်း ပြန်ရောက်တော့မှာမို့ အိမ်ကို သန့်ရှင်းရေး လုပ်နေတာပါ”
အခန်းထဲမှာတော့ ဒေါ်နီလာက မှန်တင်ခုံရှေ့မှာ အလှပြင်နေတာပါ…။
“မိခိုင်ရေ… နင့်ကို ခွင့်ပေးမလို့…”
ဒေါ်နီလာက မိခိုင်ကို တကယ်တော့ ပထုတ်နေတာမှန်း မိခိုင် သိပါတယ်။ တစ်ဖက်အိမ်က ကိုသက်နိုင်က ဒီနေ့ ကုမ္ပဏီ မသွားဘူးလေ…။ မနက်ဖြန် ဦးကောင်းမင်း ပြန်လာတော့မှာဆိုတော့ ဒီနေ့ ကိုသက်နိုင်နဲ့ တစ်နေကုန် လိုးကြတော့မည်မှန်း မိခိုင်သိလိုက်သည်။
“ဟုတ်.. ဟုတ်.. အန်တီ…”
“သမီးလည်း အိမ်ထဲမှာချည်း နေရတော့ ပျင်းနေမှာပေါ့…”
ဆိုပြီး.. ဒေါ်နီလာက သူမပိုက်ဆံအိတ်ထဲက ပိုက်ဆံတွေကို ထုတ်နေပါတယ်။
“ရော့… သမီး သုံးချင်ရာသုံး…. သမီး သူငယ်ချင်းတွေဆီ သွားလည်ပေါ့”
“ဟုတ်.. ဟုတ်.. ကျေးဇူးတင်ပါတယ်.. အန်တီ”
မိခိုင်လည်း ဒေါ်နီလာပေးသော ပိုက်ဆံများကို လှမ်းယူရင်း ပြောလိုက်ပါတယ်။ ဒေါ်နီလာကတော့ ပျော်ရွှင်စွာ သူမအခန်းထဲမှ ထွက်သွားသော မိခိုင်ကိုကြည့်ရင်း သက်နိုင်က ဒီနေ့တစ်နေ့လုံး သူမကို ကောင်းကောင်း လိုးတော့မှာကို တွေးရင်း… ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ် ခုန်နေပါတယ်။
ဒီနေ့ချိုချိုက လူမှုရေးကိစ္စ တစ်ခုရှိသဖြင့် လာမည်မဟုတ်။ ဒီတော့ သူမတစ်ယောက်ထဲ သက်နိုင်အလိုးကို ကောင်းကောင်းခံလို့ ရနေသည်။ သက်နိုင်ကား သူမ ထင်ထားတာထက် အစုပ်လဲကောင်း အမှုတ်လဲကောင်း အလိုးလဲ ကောင်းနေသဖြင့် သူမသက်နိုင်ကို စွဲနေပြီ။ ဦးကောင်းမင်း ပြန်ရောက်လာပါက သက်နိုင်နှင့် မည်သည့်နေရာမှာ ချိန်းပြီး အလိုးခံရမလဲဆိုတာ သူမ ဦးနှောက်ထဲမှာ စဉ်းစားနေသည်။ သူမက ဖုန်းကို ကောက်နှိပ်လိုက်သည်….။ တစ်ဖက်မှ ဖုန်းကိုင်သံကို ကြားရသည်..။
”ဟဲလို.. မောင်လား… ကောင်မလေး နည်းနည်းနေရင် သွားတော့မယ်… အိမ်ဖက်ကို ကူးလာခဲ့…”
“ဟင်းဟင်း.. စိတ်သာချ.. မမ... ကူးလာခဲ့မယ်..။ မနက်ဖြန် မမလူကြီး ပြန်လာတော့မှာဆိုတော့... မမကို အပီချစ်ပြမယ်…”
“ခိခိ… အသည်းတွေ ကျိန်းလိုက်တာ မောင်ရယ်... လူဆိုး…”
စကားပြောနေရင်းတောင် ဒေါ်နီလာ အဖုတ်ထဲမှ အရည်ကြည်လေးတွေက စိမ့်ထွက်လာပြီ။ သက်နိုင်ရဲ့ လီးကြီးကို သူမမျက်လုံးထဲမှာ မြင်ယောင်လာပြီလေ။
“ရှီး.... အားလားလား…”
ဒေါ်နီလာရဲ့ ဖင်ကြီးက ကော့တက်သွားသည်။ သူမရဲ့ ပေါင်တံကြားမှာ သက်နိုင်မျက်နှာက ရောက်နေပြီး သူမမျက်နှာက သက်နိုင် ပေါင်ခွကြားမှာ ပြောင်းပြန် အနေအထားဖြင့် လိုးပွဲမစမီ လီးစုပ် စောက်ပတ် ယက်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။ သက်နိုင်ကား ဒေါ်နီလာရဲ့ အညှာကို ကိုင်မိသွားပြီ ဖြစ်သဖြင့် ဒေါ်နီလာကို လူးနေအောင် ပညာပြတော့သည်။
ဒေါ်နီလာရဲ့ စောက်ခေါင်းထဲအထိ လျှာကို ချွန်ကာထိုးပြီး ဒေါ်နီလာရဲ့ စောက်ပတ် အတွင်းသား နုနုလေးတွေကို ကလော်တော့ ဒေါ်နီလာ မခံနိုင်တော့။ ထို့ပြင် ဒေါ်နီလာရဲ့ စောက်စိလေးကို ချိုချဉ်စုပ်သလိုပင် ပြွတ်ခနဲ ပြွတ်ခနဲ စုပ်စုပ်ပေးလျင် ဒေါ်နီလာ တင်ပါးကြီးများ တဆတ်ဆတ် တုန်သွားသည်။
ဒေါ်နီလာကလည်း ခေသူမဟုတ်ပါ.. သက်နိုင်ကို ပညာပြန်ပြသည်။ သက်နိုင်ရဲ့ လီးထိပ် ကျင်ငယ်ထွက်ရာ အပေါက်လေးကို လျှာဖျားလေးဖြင့် တော့တော့ကာ ဒစ်ဖျားလေးကို ငုံငုံပြီး စုပ်စုပ်ပေးတော့ သက်နိုင်ပင် သုတ်ရေများ ထွက်ချင်ချင် ဖြစ်သွားသည်။
“ပြွတ်…”
ဒေါ်နီလာက သက်နိုင်ရဲ့ လီးကို စုပ်ပေးနေတာကို ရပ်လိုက်သည့် အချိန်မှာ သက်နိုင်လည်း စောက်ပတ်ယက်ပေးတာကို ရပ်လိုက်သည်။ ဒေါ်နီလာက သက်နိုင်မျက်နှာပေါ် ခွထားသော ခြေထောက်များကို ဖယ်ရှားလိုက်ပြီး
“မောင်လေး… မမကို လုပ်ပေးတော့လေ”
“ဟင်းဟင်း… စိတ်သာချ.. မမရေ..။ မမ အီစိမ့်နေအောင်ကို ဒီကချစ်မောင်လေးက တစ်နေကုန် လုပ်ပေးမှာ”
ဒေါ်နီလာက မွေ့ယာပေါ်တွင် လေးဖက်ထောက်လိုက်ပြီး ဖင်ကုန်းပေးလိုက်သည်။ ဝိုင်းစက်နေသော တင်ပါးကြီးများကြားမှ ပြူထွက်နေသော သူမအဖုတ်ကြီးက သက်နိုင်လီးကြီးကို ဖိတ်ခေါ်နေပြီ။ သက်နိုင်က ဒေါ်နီလာရဲ့ခါးကို သူ့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး သူ့လီးကြီးကို ဒေါ်နီလာ အဖုတ်နဲ့ တေ့လိုက်သည်။ သူ့လီးကို ဒေါ်နီလာအဖုတ်ထဲ ဒစ်ဖျားလောက်သာ ထည့်ပြီး ကစားနေသည်။ ဒေါ်နီလာ အဖုတ်ထဲမှာ အရည်တွေ ရွဲနေပြီ။
“အို… အင်း..ဟင်း… မောင်လေးရယ်… မမကို မနှိပ်စက်ပါနဲ့တော့… လိုး လိုးပေးပါတော့… အင်းဟင်း..”
ဒေါ်နီလာက စိတ်တွေ ကြွတက်လာချေပြီ။ သက်နိုင်ကား ဒေါ်နီလာခါးကို ကိုင်ပြီး… ထပ်ဆွသည်။
“အို… မောင်လေး… ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ…. အင်းအင်း..”
“မမ… အလိုးခံချင်နေပြီပေါ့…”
”လိုး လိုးပေးပါ.. မောင်လေးရာ… မမခံချင်နေပြီ”
“မမက ကျွန်တော် လိုးတာကို တစ်သက်လုံး ခံမှာလား…”
“လိုးလိုး… မင်းစိတ်ကြိုက်လိုး… သိပလား…”
“ဒါဆို မမဘဲကြီးကို ကွာပြီး.. ကျွန်တော့ကို ယူမှာလား..”
“မင်းသဘော ကောင်လေးရယ်… မမကိုမင်း စိတ်ကြိုက်တာလုပ်… ဟင်းဟင်း”
ဒေါ်နီလာကား ရမ္မက်မီးများ တောက်လောင်နေချေပြီ။
”စွပ်ဒုတ်…အင့်..”
ဒေါ်နီလာရဲ့ ခါးကိုကိုင်ပြီး သက်နိုင်ကား လီးကို တစ်ဆုံး သွင်းလိုက်တော့သည်။
“ဖောက်ဖောက်… ဘောက်ဘောက်…”
သက်နိုင်ရဲ့ လီးကိုဆွဲထုတ်ပြီး အဖုတ်ထဲ အရှိန်နှင့် ဆောင့်ဆောင့်လိုက်တိုင်း ဒေါ်နီလာရဲ့ ဖင်အိအိကြီးတွေ တုန်တုန်သွားတာကိုက သက်နိုင်အဖို့ လိုးရတာ အရမ်း အရသာ ရှိလှသည်။
“စွပ်စွပ်… ဘွတ်ဘွတ်… အအ.. မောင်ရေ.. ဆောင့်ဆောင့်… အအ.. မညှာနဲ့… အင်းအင်း… စွပ်စွပ်.. ဘတ်ဘတ်.. ရှီးရှီး.. စွပ်စွပ်.. အအ.. မမကောင်းနေပြီ.. သွက်သွက်ဆောင့်ပါ မောင့်ရဲ့.. အအ.. စွပ်စွပ်.. ပြွတ်ပြွတ်… ပလွတ်ပလွတ်…”
သက်နိုင်လဲ ဒေါ်နီလာက သူမစောက်ပတ်နှင့် သူ့လီးကို ညှစ်ညှစ်ပေးနေတာကြောင့် လီးတစ်ခုလုံး ကြပ်စီးနေပြီး အရသာ တွေ့လှသည်။ နောက်ဆုံးမှာတော့ ဒေါ်နီလာစောက်ပတ်ထဲကို သူ့ရဲ့ လရေတွေကို ပန်းထုတ်လိုက်သည့် အချိန်မှာတေ့ာ့ ဒေါ်နီလာဖင်ကြီး တုန်ခါသွားပြီး သူမစောက်ပတ်ထဲမှ စောက်ရည်များပြိုင်တူ ထွက်ကျလာလေတော့သည်။
--------------------
“မတွေ့တာကြာတော့ သိပ်လွမ်းတာဘဲ ကိုကြီးရယ်”
ဒေါ်နီလာကား ဦးကောင်းမင်းနားကို ကပ်ချွဲနေသည်။ ဦးကောင်းမင်းကား ဒေါ်နီလာရဲ့ ခါးကို ဖက်ထားသည်။ သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ ဒီနေ့ မယားငယ်အိမ်ကို ဘယ်လိုသွားရမလဲ တွေးနေမိသည်။
“နီလာရေ… နီလာ…”
အိမ်ရှေ့မှ ခေါ်သံကြားရသည်။
“အထဲကိုသာ ဝင်ခဲ့တော့ ချိုချိုရေ”
သူ့မိန်းမသူငယ်ချင်း ချိုချို….။ ဝတ်ကောင်းစားလှများ ဝတ်ဆင်ကာ ရောက်ရှိလာပြီ…။
“သြော်.. ကိုကောင်းမင်း ဘယ်နေ့က ပြန်ရောက်တာလဲ”
“ဒီနေ့ဘဲ ပြန်ရောက်တယ်… မချို… ဘယ်သွားမလို့လဲ.. လှလို့ပလို့ပါလား”
“နီလာကို လာခေါ်တာ ကိုကောင်းမင်းရဲ့ ဒီနေ့ ကျွန်မတို့ အိမ်မှာ ပါတီပွဲ ရှိတယ်လေ။ ကျွန်မတို့ အမျိုးသမီး သူငယ်ချင်းတွေချည်း လုပ်မလို့။ အဲ့ဒါ နီလာကို လိုက်မလားလို့ ညအိပ်ခေါ်မလို့။ ကိုကောင်းမင်းလဲ ပျင်းရင် လိုက်ခဲ့ပါလား”
ဦးကောင်းမင်း စိတ်ထဲမှ ဝမ်းသာသွားသည်… ဂွင်ဘဲ။ လိုက်သွားပါစေ သူ့မိန်းမနီလာ။ ဒါမှ သူလည်း မယားငယ်အိမ်မှာ သွားနှပ်နေရမည်။
“မလိုက်တော့ပါဘူးဗျာ.. ခရီးပန်းလာလို့ နားလိုက်ဦးမယ်…။ မိန်းမ လိုက်သွားမှာ မဟုတ်လား….”
“သွားရမှာပေါ့ ကိုကြီးရယ် ငယ်သူငယ်ချင်းတွေ လုပ်တဲ့ပွဲဘဲ.. သွားမှဖြစ်မယ်”
”ရော့..... နီလာ”
ဦးကောင်းမင်းက သူ့ပိုက်ဆံအိတ်ထဲမှ ပိုက်ဆံ (၅) သိန်းကို ထုတ်ပြီး ဒေါ်နီလာထံ ပေးလိုက်သည်။ ဖဲရိုက်ဖို့ပေါ့။
“အဲ့ဒါကြောင့် ကိုကြီးကို ချစ်ရတာ သိလား”
ဒေါ်နီလာက ဦးကောင်းမင်းပါးကို တရွတ်ရွတ် နမ်းပြီး အိမ်ခန်းထဲသို့ ဝင်သွားသည်။ မကြာမီမှာတော့ လှလှပပ ပြင်ဆင်ထားသည့် နီလာကား ချိုချိုကားနှင့်အတူ ပါတီပွဲသို့ ချီတက်သွားတော့သည်။
ဦးကောင်းမင်းကား ပျော်ရွှင်မြူးတူးစွာဖြင့် အခန်းထဲဝင်… အဝတ်အစား လဲလိုက်သည်။ ဖုန်းနံပါတ် တစ်ခုကို ကောက်နှိပ်လိုက်သည်…။
”ဟဲလို သည်းလေးလား…။ ကိုကြီးပါ။ အိမ်က အဖွားကြီး မရှိတော့ဘူး။ ကိုကြီး လာခဲ့မယ်။ စောင့်နေနော်။ သည်းလေးအတွက် လက်ဆောင်တွေ ဝယ်လာခဲ့မယ် သိလား”
ဦးကောင်းမင်း ပျော်ရွှင် မြူးတူးနေတာကို ကြည့်ပြီး မိခိုင် ရယ်ချင်မိသည်။ ဦးကောင်းမင်းကား သူ့မိန်းမဒေါ်ချိုချိုအိမ်မှာ ပါတီသွားသည် ထင်နေသည်။ တကယ်တော့ ဒေါ်ချိုချိုအိမ်မှာ ဘာပါတီမှမရှိ။ ဒေါ်ချိုချို ယောင်္ကျားက ခရီးသွားနေသဖြင့် ဒေါ်နီလာကိုအဖော်ခေါ်သည်။ ဒေါ်နီလာနှင့် ဒေါ်ချိုချိုကား လင်ငယ်ဖြစ်သူ သက်နိုင်ကို ဒေါ်ချိုအိမ်မှာ ညအိပ်စေကာ… အပြာကားတွေ တစ်ကားပြီးတစ်ကား ပြကာ တစ်ညလုံး ထိုအပြာကားထဲကအတိုင်း သက်နိုင်ကို သူမတို့ နှစ်ယောက်က စုပ်ခိုင်း မှုတ်ခိုင်း လိုးခိုင်းကြမှာကို ဦးကောင်းမင်းတစ်ယောက် မသိတာကတော့ ရယ်ချင်စရာကြီးပင်။
(ပြီးပါပြီ)
Comments
Post a Comment