ခင်မောင်ဇော်နှင့် သူ့အစ်မအရင်း

 

ခင်မောင်ဇော်နှင့် သူ့အစ်မအရင်း
ရေးသားသူ - အင်းဆက်

နာမည်က ခင်မောင်ဇော် ၊ အာလုံးကတော့ ကိုဇော်လို့ခေါ်တယ် အဖေကသင်္ဘောကပ်ပတိန် တစ်ယောက် ဖြစ်ပြီး အမေကတော့ အိမ်မှာ ဖက်ရှင်အဝတ်တွေ ရောင်းတဲ့ စတိုးဆိုင်လေး ဖွင့်ထားပါတယ်။ အစ်မတစ်ယောက်ရှိပါတယ် သူ့ထက် (၃) နှစ်လောက် ကြီးပါတယ်။  ကိုဇော် (၁၀) တန်း စားမေးပွဲ ဖြေပြီးပြီးချင်းပဲ အဖေ သင်္ဘောထွက်သွားတယ်၊ အိမ်မှာ ကိုဇော်ရယ်၊ အစ်မဖြစ်သူ မမနီလာရယ် အမေရယ်ပဲ ကျန်ခဲ့တယ်။

(၁၀) တန်းစာမေးပွဲကဖြေပြီး၊ အောင်စာရင်းကလည်း မထွက်သေးဆိုတော့ စပီကင်ယောင်ယောင်၊ ကွန်ပျူတာသင်တန်း ယောင်ယောင်နဲ့ ကိုဇော်တစ်ယောက် လပ်ယားလပ်ယားပေါ့။ အစ်မဖြစ်တဲ့ မမနီလာ ကတော့ ဒဂုံတက္ကသိုလ်မှာ ဒုတိယနှစ်တက်နေပြီ။

စာမေးပွဲပြီးလို့ တစ်လကျော်ကျော်လောက် အကြာမှာ ရှမ်းပြည်ဘက်မှာနေတဲ့ အဒေါ်တစ်ယောက် နေမကောင်းလို့ တောင်ကြီးမှာ ဆေးရုံတင်ရတယ်။ ဆေးရုံက ရက်ရှည်တက်ရမှာ စောင့်ဖို့လူကလည်း တောင်ကြီးမှာ မရှိနဲ့ အမေဖြစ်သူ လိုက်သွားတယ်။ မောင်နှမနှစ်ယောက် ချစ်ချစ်ခင်ခင်နေကြဖို့၊ ရန်မဖြစ်ဖို့ အတန်တန်မှာပြီး၊ အိမ်အောက်ထပ်က ဖက်ရှင်ဆိုင်လေးကို ခဏပိတ်ပြီး တောင်ကြီးကိုလိုက်သွားတယ်။

အမေ တောင်ကြီးသွားတဲ့ နေ့ကစလို့ ကိုဇော်တို့မောင်နှမ လွတ်လပ်ရေး အမှန်အကန်ကို ရတော့တာပါပဲ။ ကိုဇော်က အမေ့ကို တောင်ကြီးသွားဖို့ကားဂိတ် လိုက်ပို့ပြီးပြီးချင်းအပြန် အိမ်မရောက်ခင် ပန်းဆိုးတန်း အရင်ဝင် အောကားတွေ အချပ် ၂၀ လောက် စိတ်ကြိုက် ဝယ်လိုက်တယ်။ အရင်တုန်းကဆို တနေကုန် အမေရှိနေတော့ အိမ်မှာ အောကား လုံးဝကြည့်လို့မရပဲ အခုတော့ တဝကြီးကြည့်ဖို့ စိတ်ကြိုက်ကို ဝယ်လိုက်တယ်။

မမနီလာ ကျောင်းက ပြန်မလာခင် တနေကုန် ထိုင်ကြည့်လိုက် ဂွင်းထုလိုက်နဲ့ သူ့အစ်မ ကျောင်းကပြန်လာချိန်လည်း ရောက်ရော ဒူးတွေတောင် မခိုင်ချင်တော့ဘူး။

မမနီလာကလည်း အမေသွားတဲ့နေ့ ညပဲ သူ့သူငယ်ချင်း နှစ်ယောက်ကို အိမ်မှာလာအိပ်ဖို့ကျောင်းကအပြန် တပါတည်း ခေါ်ပြီးချီတက်လာတယ်။

“ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက်”

“ကိုဇော်ရေ တံခါးဖွင့်ပါဦးဟ။”

မမနီလာပြန်လာလို့ တံခါးခေါက်သံနဲ့ ခေါ်သံကြားကြားချင်း ကိုဇော် အောက်စက်နဲ့ တီဗွီကို လှမ်းပိတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ပုဆိုးကို ကမန်းကတန်း ပြင်ဝတ်ပြီး တံခါးသွားဖွင့်ပေးလိုက်တယ်။

“နင်ကလည်း ပြတင်းပေါက်တွေကော တံခါးတွေကော အကုန်ပိတ်ပြီး ဘာလုပ်နေတာလဲ”

မမနီလာနဲ့ တခြားကောင်မလေး နှစ်ယောက်ကို တံခါးရှေ့မှာ ရပ်လျှက်သား တွေ့လိုက်ရတယ်။

မမနီလာက

“ဘာကြောင်ကြည့်နေတာလဲ ဒါငါ့သူငယ်ချင်းတွေ သူက ဝေဝေခိုင်၊ သူက ဖြူဖြူမောင် အမေ တောင်ကြီးသွားတုန်း လိုက်အိပ်ဖို့ ခေါ်ထားတာ”

ဝေဝေခိုင်ဆိုတဲ့ တစ်ယောက်က

“နီလာ့ မောင်လေးက အလန်းလေးပါလား”

ဆိုပြီး ကိုဇော့်ကို စပ်ဖြဲဖြဲနဲ့ ကြည့်ပြီး အိမ်ထဲဝင်သွားတယ်။ ကိုဇော် တစ်ယောက် ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ သူတို့သုံးယောက်ကို ကြည့်ပြီး တံခါးဝမှာ ကျန်ခဲ့တယ်။

ဖြူဖြူမောင်ဆိုတဲ့ တစ်ယောက်က အသားဖြူဖြူ ပိန်ပိန်သွယ်သွယ် အရပ်(၅) ပေ (၄)လက်မလောက် ရှိမယ်ထင်တယ်။ မျက်နှာလေးက ချစ်စရာ၊ ပြုံးလိုက်ရင် သွားတက်လေးတွေနဲ့၊ ဖင်တွေရင်တွေကတော့ ခပ်သေးသေးပဲ ဒါပေမဲ့ မို့သင့်တဲ့ နေရာမှာမို့ မောက်သင့်တဲ့ နေရာမှာမောက် နဲ့ ငါးရန့်ကိုလုံးလေးလို့ ပြောရမလားပဲ။ သူ့မှာအထူးခြားဆုံးက ခါးသေးသေးလေးနဲ့ အတူ လုံးကျစ်လှပတဲ့ ဖင်လေးတွေရယ် ရှည်လျှားဖြောင့်တန်းတဲ့ ခြေတံတွေရယ်ပဲ။

ဝေဝေခိုင်ကတော့ အသားနည်းနည်း ညိုတယ်။ မည်းတဲ့အထဲတော့ မပါဘူး၊ ခါးနည်းနည်း တုတ်ပေမဲ့ ဖင်ကြီးတွေက သူဝတ်ထားတဲ့ ထဘီကို လျှံထွက်မတက်တစ်ရစ် ထွားကြိုင်းလှပါတယ်။ အဲဒီဖင်ကြီးနဲ့အပြိုင် အင်္ကျီထဲက ကန်ထွက်မတပ် ကြီးထွားလှတဲ့ နို့ကြီးတွေကလည်း ရင်ခုံလှိုက်မောဖွယ်ရာပါပဲ။ ဖင်တွေ ရင်တွေ ကြီးပေမဲ့ အရပ်က (၅) ပေ (၆) လက်မ ကျော်ကျော်လောက်ရှိတော့ အရမ်းအကြည့်ရ မရိုင်းဘူးပေါ။ ဂျနီဖာလိုပဇ်နဲ့တောင် ခပ်ဆင်ဆင်ပါပဲ။ အပေါ်နှုပ်ခမ်းလေး နည်းနည်းတိုလို့ ပါးစပ်ကလေးက ဟသယောင်ယောင် ဖြစ်နေပေမဲ့ ရွန်းလက်တောက်ပတဲ့ မျက်လုံးကြီးတွေနဲ့ ပေါင်းစပ်လိုက်တော့ အလွန် ညှို့ယူအားကောင်းတဲ့ မျက်နှာပါလားလို့ မြင်သူတိုင်း မှတ်ချက်ချရလောက်ပါတယ်။

အစ်မဖြစ်သူ နီလာကတော့ အသားဖြူဖြူ ခပ်သွယ်သွယ်၊ ဝေဝေခိုင်လောက် ဖင်တွေရင်တွေ မရှိပေမဲ့ ဖြူဖြူမောင်ထက်တော့ သာတယ်။ ဖြူဖြူမောင့်လိုပဲ ခါးသိမ်သိမ်လေးနဲ့ ဖင်လေးက လုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေး။ အိမ်နေရင်း ပါတိပ်ထဘီ ပါးပါးလေးတွေများ ဝတ်ထားရင် မောင်နှမချင်းဖြစ်ပေမဲ့ မောင်ဇော်တစ်ယောက် ခဏခဏ ခိုးခိုးကြည့်ပြီး ဂလုရတာ အမောပဲ...။

ညဘက် နီလာတို့ သူငယ်ချင်း (၃) ယောက်သား နီလာ့ အခန်းထဲမှာ.....

“ဟဲ့ နီလာ နင့်မောင်လေးက မိုက်တယ်နော်”

ဖြူဖြူမောင်က ပြောတယ်။

နီလာက.... “ဘာမိုက်တာလဲ”

“ရုပ်ကလေးကလည်းသန့် အရပ်ကလည်းရှည်၊ ဘော်ဒီကလည်းတောင့်၊ ပြီးတော့ .......” ဆိုပြီးဖြူဖြူမောင်က စကားကို ဖြတ်လိုက်တယ်။

ဝေဝေခိုင်ကဝင်ပြီး... “ပြီးတော့ ဘာဖြစ်လဲ ပြောဦးလေ..”

ဖြူဖြူမောင်က “ ဟိုဟာကြီးကလည်း နည်းတာကြီးမဟုတ်ဘူး”

“ဘာကြီးလဲ”

“ဒုတ်ကြီးကို ပြောတာလေ“

နီလာက  “ဟဲ့ကောင်မ ... နင်က ကလေးတောင် အလွှတ်မပေးတော့ဘူး”

ဖြူဖြူမောင်က “ဘာကလေးကမှာလဲ ညီးမောင် နေ့လည်က အိမ်မှာ လူလစ်တုန်း အောကာတွေ ခိုးကြည့်နေတာ။ ငါတို့ ရောက်လာတော့ ကမန်းကတန်း တံခါးထဖွင့်တာ သူ့ဟာကြီးထောင်နေတာတောင် မကျသေးဘူး။ ပုဆိုးထဲမှာ တရမ်းရမ်းနဲ့၊ ဟီး... ဟီး.... နည်းတာကြီး မဟုတ်ဘူး ရင်ခုန်လိုက်တာ”

ပြောရရင် သူတို့(၃)ယောက်မှာ ဖြူဖြူမောင်က အတွေ့အကြုံ အများဆုံး ။ ရည်းစား (၂) ယောက်ထားဖူးတယ်။ နှစ်ယောက်စလုံနဲ့လဲ လိုးဖူးတယ်။ နောက်ဆုံး ရည်းစားနဲ့ ပြတ်သွားတာ (၁) နှစ်လောက် ကြာပြီဆိုတော့ လီးငတ်နေတုန်း မောင်ဇော်ရဲ့ ပုဆိုးထဲက အတွင်းခံဘောင်းဘီ မပါတဲ့ လီးကြီးကို တွေးလိုက်ရတော့ အခုထက်ထိကို မျက်စေ့ထဲက မထွက်နိုင်သေးအောင်ဖြစ်နေတာပေါ့။

နီလာက “ကောင်မ... တော်တော် ရွနေတယ်ပေါ့ ။ မဟုတ်တာတွေ လျှောက်မပြောနဲ့ ငါမောင်က ကလေးပဲ ရှိသေးတာ အဲဒီကားတွေ ဘယ်လိုလို့ကြည့်တတ်မှာလည်း။ နင်တို့ဘဲတွေလိုများ အောက်မေ့နေလား“

ဝေဝေခိုင်က  “လောင်းရဲတယ် မနီလာရေ ညီးမရှိတုန်း ညီးမောင်တစ်ယောက် အောကာတွေ ကောင်းကောင်း ထိုင်ကြည့်နေတယ်ဆိုတာ“

နီလာက သူ့မောင်အပေါ်ကို ယုံကြည်ချက် အပြည့်နဲ့

“ကဲဒါဆို ဘာကြေးလောင်းမလဲ ညီးတို့နှစ်ယောက် ငါတစ်ယောက်“

ဖြူဖြူမောင်က “အမွှေးရိတ်ပေးကြး“

“ဘာမွှေး ရိတ်ပေးရမှာလဲ “

ဝေဝေခိုင်က “နင်ရှုံးရင် ငါတို့နှစ်ယောက်ကို အဖုတ်အမွှေး ရိတ်ပေးရမယ်။ ငါတို့ရှုံးရင်လည်း နင့်ကို ငါတို့နှစ်ယောက် အဖုတ် အမွှေးရိတ်ပေးမယ်။ ဘယ်လိုလဲ“

နီလာက “စောက်ကောင်မတွေ နင်တို့ အတွေးအကြံတွေက ဒီညစ်တီး ညစ်ပတ်တွေထဲကကို မထွက်ဘူး...... ကဲလောင်းတယ်ဟာ ဘာဖြစ်လဲ“

ဖြူဖြူမောင်က “လောင်းတာတော့ ဟုတ်ပါပြီ၊ သူ့မောင် အောကား ကြည့်မကြည့်ဆိုတာ ငါတို့ ဘယ်လိုသိရမှာလဲ လူကို တိုက်ရိုက် သွားမေးလို့ကတော့ မကြည့်ဘူးပဲ ဖြေမှာပေါ။“

နီလာက “ငါ့မှာ အကြံရှိပါတယ်။........... ကိုဇော်နဲ့ ငါနဲ့မှာ အိမ်သော့ တစ်ယောက် တစ်ချောင်းဆီရှိတယ်။ မနက် (၇) နာရီလောက် ငါတို့အိမ်ကနေ ထွက်မယ်။ (၉) နာရီလောက်ဆို ကိုဇော် မြို့ထဲ အင်္ဂလိပ်စာသင်တန်းသွားတယ်။ (၁၂) နာရီခွဲလောက်ဆို သူပြန်လာတယ်။  ငါတို့သူ သင်တန်းသွားတုန်း ငါ့မှာရှိတဲ့သော့နဲ့ အိမ်ထဲဝင်ကြမယ်။ ပြီးရင် အိမ်ရှေ့တံခါးကို အပြင်နေ သော့ပြန်ခတ်ပြီး နောက်ဖေး တံခါးကနေ ပြန်ဝင်ပြီး အိမ်ထဲမှာ ပုန်းနေကြမယ် ။ ငါ့အခန်းထဲမှာ တံခါးကို lock ချပြီး နေလို့ရတယ်။ ... ကိုဇော်ပြန်လာတဲ့အခါကျရင် အိမ်မှာ သူတစ်ယောက်ထဲပဲ ရှိနေတယ်ပဲ သူထင်မှာ အဲဒီအခါကျမှ နင်တို့ပြောသလို အောကားပဲ ကြည့်လား၊ တခြားဘာလုပ်လဲဆိုတာ တွေ့မှာပဲ။ နင်တို့ အသံထွက်လို့တော့ မရဘူးနော်”

နောက်တနေ့မနက် ........

မနေ့က စီစဉ်ထားတဲ့အတိုင်း နီလာတို့ (၃) ယောက်အိမ်က ထွက်လာတယ်။ (၁၀) နာရီလောက် အိမ်ကိုရောက်တော့ အိမ်တံခါး သော့ခတ်ပြီး ကိုဇော် ထွက်သွားပြီ။ သုံးယောက်သား အိမ်တံခါးကို ဖွင့်ဝင်ပြီး အပြင်က သော့ပြန်ခတ်၊ နောက်ဖေးပေါက်က လှည့်ဝင်ပြီး နီလာ့အခန်းထဲဝင် နေလိုက်တယ်။

၁၂ နာရီခွဲ ကျော်ကျော်လောက် ကိုဇော်တစ်ယောက် သင်တန်းက အိမ်ပြန်ရောက်လာတယ်။ လက်ထဲမှာလည်း အောကားတွေ တစ်ထပ်ကြီးနဲ့။ နီလာတို့ (၃) ယောက်သား နီလာ့ အခန်းထဲဝင် လော့ချပြီး အခန်းထဲ သုံးထပ်သားနံရံကို ကြိုတင်ဖေါက်ထားတဲ့ အပေါက်ကနေ စောင့်ကြည့်နေကြတယ်။ အဲဒီအပေါက်ကို ကိုဇော်ပြန်မလာခင် နီလာတို့ ဖေါက်ထားတာ။ တီဗွီက နီလားအခန်းနဲ့ အပြိုင်နံရံမှာ ကပ်ထားထာဆိုတော့ နီလာတို့ အခန်းကကြည့်လိုက်ရင် တီဗွီကိုတော ထိုင်ကြည့်နေတဲ့ သူကိုကော သေချာမြင်ရတယ်လေ။

ကိုဇော်က ရောက်ရောက်ချင်းပဲ အိမ်တံခါးကို ပြန်ပိတ်ပြီး ဂျက်ချလိုက်တယ်။ နောက် သူ့အခန်းထဲဝင် ပြီး အပြင်အဝတ်တွေကို လဲလို့ ပုဆိုတစ်ထည်နဲ့ စွပ်ကြပ်တစ်ထည် ဝတ်ပြီး ပြန်ထွက်လာတယ်။ နောက် တီဗွီစင်နားလာပြီး အောကားတစ်ကားကို DVD စက်ထဲ ထည့်ဖွင့်လိုက်တယ်။ နောက် ... တီဗွီရှေ့တည့်တည့်မှာ Dream Bed တစ်ခုကို ကောက်ဆွဲပြီး ပက်လက်မကျတကျ အနေအထားနဲ့ ထိုင်ကြည့်နေတယ်။

ဖြူဖြူမောင်က လေသံလေးနဲ့ “ ကဲနီလာရေ ငါ့တို့အဖုတ်ကို အမွေးရိတ် ပေးဖို့သာ ပြင်ပေတော့ ညီးမောင်တော့ အောကား ကြည့်နေပြီ”

နီလာက “ ဘယ်မှာလဲ” ဆိုပြီး နံရံအပေါက်ကနေလှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။

တီဗွီထဲမှာ ဘိုမဖြူဖြူလေး နှစ်ယောက်နဲ့ ဘဲကြီးတစ်ယောက် လိုးဖို့ပြင်နေတာ တွေ့တယ်။ နောက် .... အားလုံးအဝတ်တွေ ချွတ်လိုက်တယ်။ ဘဲကြီးလီးကို ကောင်မလေးနှစ်ယောက် အလုအယက် စုပ်ပေးနေတယ်။ စုတ်နေရင်းကနေ ဘဲကြီးလီးက ကြီးသထက် ကြီးလာလိုက်တာ ရှစ်လက်မ ကိုးလက်မလောက်တောင် ရှိမလားပဲ အကြီးကြီး ဖြစ်လာတယ်။ နီလာ အောကား တစ်ခါမှ မကြည့်ဖူးဘူး။ ကြည့်နေရင်း ရင်တွေတောင် တဒိန်းဒိန်း ခုံလာတယ်။ စောက်ဖုတ်ထဲကလည်း ယားသလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့ ..။

ဝေဝေခိုင်က “ဟဲ့နီလာ ညီးကလည်း အတွေ့အကြုံမရှိပေလို့ပဲ နံရံနဲ့ မျက်စေ့တောင် မခွာတော့ဘူး၊ ဖယ်ပေးဦး ငါလည်း ကြည့်ဦးမယ်။” ဆိုပြီး နီလာ့ဘေးဝင်လာပြီး အပေါက်ကနေ သူပါနီလာနဲ့ အတူတူ လိုက်ချောင်းကြည့်တယ်။

နောက် ... ဝေဝေခိုင်ကပဲ “ ကဲ.. နီလာရေ အဲဒါအောကား မဟုတ်လို့ ဘာလဲ” ငါတို့နှစ်ယောက်ကို အမွေးရိတ်ပေးပေတော့” လို့ပြောတယ်။

ဖြူဖြူမောင်က “ဒီကောင်မကို နောက်မှ အမွေးရိတ်ခိုင်းရမယ် သူ့မောင် ဘာလုပ်တယ်ဆိုတာ ငါတို့စောင့်ကြည့်ကြမယ်” ဆိုပြီး နောက်တစ်ပေါက်ထပ်ဖေါက်တယ်။

ခဲချွန်ဒါးလေးနဲ့ သုံးထပ်သာနံရံကို ဖြည်းဖြည်းချင်း လှည့်ဖေါက်တာဆိုတော့ ကိုဇော် တစ်ယောက် ဘာသံမှ မကြားရပဲ အပေါက်နောက်တစ်ပေါက် နံရံမှာ ဖြစ်သွားတယ်။

နီလာတို့ သုံးယောက်သား အပေါက်ကနေ ချောင်းပြီး အောကားကို ကြည့်နေတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ ကိုဇော်ကလည်း အောကားကို ကြည့်နေရင်း သူ့လီးကြီးကို ပုဆိုးပေါ်ကနေ ကိုင်နေတယ်။ နောက် ခဏနေတော့ ပုဆုံးခါးပုံစကို ဖြေပြီး လီးကြီးကို အပြင် ထုတ်လိုက်တယ်။ နီလာတို့ သုံးယောက်သား ကိုဇော့်လီးကို မြင်တော့ တော်တော် အံ့သြသွားကြတယ်။ ဒီကောင်လေးမှာ ဒီလောက်ကြီးတဲ့ လီးကြီးရှိပါလားပေါ့။

သူတို့ အံ့သြမယ်ဆိုလည်း အံ့သြလောက်ပါပေတယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကိုဇော့်လီးက အရှည် (၇) လက်မ သာသာလောက်ရှိပြီး လုံးပတ်က ရွှေနီငှက်ပျောသီး ခပ်လတ်လတ်လောက်ရှိတယ်။ ကိုဇော် တစ်ယောက်ကတော့ သူ့ကို သူ့အစ်မနဲ့ တခြားကောင်မလေး နှစ်ယောက်က ချောင်းကြည့်နေတယ်ဆိုတာ မသိရှာပဲ ကြီးမားရှည်လျှားတဲ့ လီးကြီးကို ကိုင်ပြီး အောကားကြည့်ရင်း ဂွင်းထုနေတယ်။

ဖြူဖြူမောင်က... “ ကောင်လေး လီးကြီးက ကြီးလိုက်တာနော် .... ငါ့အရင် ဘဲတွေနဲ့ တခြားစီပဲ”

ဝေဝေခိုင်က “ ညည်း ခံချင်နေပြီလား“

ဖြူဖြူမောင်က “ ခံချင်တာပေါ့ဟယ် ..... ငါလီးနဲ့ ဝေးနေတာကြာပြီ၊ ငါဟာလေးလည်း သူ့မောင်ဟာကို တွေ့လို့လား မသိပါဘူး အရည်တွေကို ရွှဲလို့”

ဝေဝေခိုင်က “ ဟဲ့.. နီလာ .... နင်ကလည်း အပေါက်နဲ့ မျက်လုံးနဲ့ကို မခွာတော့ဘူး။ မောင်နှမ အချင်းချင်းနော် .... နင့်မောင်လီးကို နင်ကောစိတ်ဝင်စားနေပြီ မဟုတ်လား“

နီလာက “ မဟုတ်ပါဘူးဟာ.... ဒီကောင်လေးတော်တော် အတတ်ကောင်းတွေ တတ်နေတာပဲ၊ ပြီးတော့ သူ့ဟာကြီးကလဲ ကြီးလိုက်တာနော်။ ငါငယ်ငယ်က တွေ့ဖူးတုန်းကဆို သေးသေးလေးပါ”

မောင်ဇော်တစ်ယောက် မျက်စေ့ကို တိဗွီက မခွာပဲ သူ့လီးကြီးကို တစ်ချက်ချင်း မှန်မှန် ဂွင်းထုနေတာကို ကြည့်ရင်း ကောင်မလေး သုံးယောက်ရဲ့ ရင်ထဲမှာ တလှပ်လှပ်နဲ့၊ အဖုတ်ကလေးတွေမှာလေး  အရည်လေးတွေ စိမ့်လာတယ်။ သိပ်မကြာလိုက်ပါဘူး (၁၅) မိနစ်ကျော်ကျော်လောက် ကြာတဲ့အခါ မောင်ဇော် ဂွင်းထုတာ လက်က ပိုသွက်လာတယ်။ တဖြည်းဖြည်း မြန်လာတယ်။ တီဗွီကို မကြည့်တော့ဘူး မျက်စေ့ကို မှိတ်လိုက်ပြီး ပါးစပ်ကလည်း.....

“မမ... မမ ... အား .... မမရယ် .....မမ... ”

လို့ ငြီးရင်း လီးထပ်က လရည်တွေ ပန်းထွက်ပြီး ငြိမ်ကျသွားတယ်။ ခင်မောင်ဇော် လရည်ထွက်ပြီး ... ဂွင်းထုလို့ ပြီးသွားမှပဲ ကောင်မလေး(၃) ယောက်လည်း သက်ပြင်းကိုစီချပြီး နံရံက မျက်နှာခွာလိုက်ကြ တော့တယ်။

နီလာက “သူ့ပါးစပ်က မမ တဲ့... ဒီကောင်လေး စော်တွေ ဘာတွေ ရနေပြီလား မသိပါဘူး ... ဘယ်ကစော်ကြီတွေနဲ့ ဖြစ်နေလဲ မသိပါဘူး... တော်ကြာ မတော်တရော်တွေနဲ့ တွေ့နေမှ ”

ဖြူဖြူမောင်က “ညည်းအထင် မမှားနဲ့၊ မဟုတ်မလွဲရော မမ ဆိုတာ နင့်ကို ပြောတာပဲ နေမှာ။ ကောင်းလိုက်တာကွာ မောင်က အစ်မကို မှန်းပြီးထုတယ် ..... အစ်မက မောင်ကို ချောင်းတယ်၊ ဘာပဲပြောပြော ငါကတော့ သူ့ဟာကြီးကို မျက်စေ့ထဲကကို မထွက်တော့ဘူး”

နီလာက “နင်မဟုတ်တာ လျှောက်မပြောနဲ့ ငါတို့တွေက မောင်နှမတွေ၊ ငါ့မောင် အဲလိုစိတ်ရှိမှာ မဟုတ်ဘူး“

ဝေဝေခိုင်က “အောင်မား ... ညည်းကများ ... ညည်းတောင် သူ့ကိုချောင်းကြည့်ပြီး အဖုတ်မှာ အရည်တွေ ရွှဲနေတာ .... ထဘီဖင်မှာ ကွက်နေတာတောင်  အခုထိ လှည့်မဝတ်ရသေးဘူး ..... သူလည်း ညည်းကို မှန်းပြီး ဂွင်းထုမှာပေါ့ ဒါဖြစ်နိုင်တာပဲ”

ဝေဝေခိုင်ကဆက်ပြီး ......“ ကဲ ဘာမှ စကားရှေမနေနဲ့ မနီလာ .. နင်ရှုံးပြီ ငါတို့ကို အမွေးရိတ်ပေးဖိုသာ ပြင်ပေတော့“

ဖြူဖြူမောင်က “ ဟုတ်တယ် ... ဟုတ်တယ် ... ရိတ်ပေးပေတော့ ။ ဒါပေမဲ့ အခုတော့ သူ့မောင်လေးရဲ့ လီးကြီးကို မြင်ထားလို့ အဖုတ်မှာ အရည်တွေ ရွှဲနေတယ် သုပ်လိုက်ဦးမယ်”

ခဏနေတော့ မောင်ဇော် တီဗွီပိတ်ပြီး သူ့အခန်းထဲဝင်သွားတယ်။ နောက် အဝတ်အစားလဲပြီး အပြင်ပြန်ထွက်သွားတယ်။ အဲတော့မှ နီလာတို့ (၃) ယောက် အခန်းပြင်ထွက်လာ နောက်ဖေးကနေ အိမ်ရှေ့တံခါးမကြီးကို ပတ်ဖွင့်ပြီး နဂိုအတိုင်း ဟန်မပျက် နေနေလိုက်တယ်။

--------------------------------

အချိန်ကား ည (၀၈း၀၀) နာရီ၊ နေရာကား နီလာ၏ အခန်းတွင်း ....... ကောင်မလေး(၃)ယောက်၊ ဖြူဖြူမောင်၊ နီလာနှင့်၊ ဝေဝေခိုင်တို့ အတူရှိနေကြသည်။

ခင်မောင်ဇော် တစ်ယောက်ကတော့ အိမ်မှာမရှိ သူ့သူငယ်ချင်းတွေနှင့် လဘက်ရည်ဆိုင် ထွက်သွားသည်။

ဖြူဖြူမောင်က နေ့လည်က ဝယ်လာတဲ့ ကတ်ကြေး တစ်ချောင်းနှင့် ဂျုတ်တစ်ခုကို ထုတ်ပြီး

“ ကဲ နီလာရေ လုပ်ငန်း စလိုက်ရအောင်”

လို့ ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ သူဝတ်ထားတဲ့ ထဘီလေးကို ဖြေချလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်တက်လှဲနေ လိုက်တယ်။ ပန်းရောင် အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေးက ဖြူဖြူမောင်ရဲ့ ဖင်လုံးလုံး ကျစ်ကျစ်လေးတွေကို အလိုက်သင့် ထုပ်ထားတယ်။ ဘောက်ဘီက အရမ်းကျပ်မနေသလို ခပ်ချောင်ချောင်လဲ မဟုတ်ဘူး။ အဖုတ်ကလေးရှိတဲ့ နေရာမှာတော့ ဘောင်းဘီလေးက သေသေချာချာကို မို့မို့လေး။

ဝေဝေခိုင်က “ကဲ ... နီလာရေ သွားရိတ်ပေတော့ ။ သူပြီးရင် ငါ့အလှည့်လည်း ရှိသေးတယ်နော်”

နီလာကလည်း “ ကောင်မတွေ .... စောက်ရှက်ကို တော်တော်မဲ့တယ် ” ဆိုပြီး အိပ်ယာပေါ် တက်သွားလိုက်တယ်။

အိပ်ယာပေါ် နီလာရောက်လာတော့ ဖြူဖြူမောင်က ကတ်ကြေးလေးနဲ့ ဂျုတ် လေးကို နီလာ့လက်ထဲထည့် “ လုပ်ငန်းစပေတော့“ လို့ ပြောပြီး သူ့ပင်တီဘောင်းဘီ ပန်းရောင်လေးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း လိပ်ပြီး ချွတ်လိုက်တယ်။ ပေါ်လာပါပြီ .... ဖြူဖြူမောင်ရဲ့ အဖုတ်ကလေး။

ဖြူဝင်း ဖြောင့်စင်းနေတဲ့ ပေါင်တံတွေ အလယ်မှာ နီကျန်ကျန် အမွေးလေးတွေ ခပ်ပါးပါးနဲ့။ အဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးက စေ့နေပြီး အပေါ်ကို နည်းနည်း မို့နေသယောင်ယောင် ရှိတဲ့ ဆီးခုံလေး ....... သူ့ အဖုတ်လေးရဲ့ စွဲဆောင်မှုက ....မိန်းမချင်း ဖြစ်နေတဲ့ နီလာတောင် တော်တော် မှင်သက်သွားမိတယ်။

ဖြူဖြူမောင်က “သူငယ်ချင်း စတော့” လို့ ပြောလိုက်မှ သတိဝင်လာတယ်။ အိပ်ယာပေါ်မှာ အမွေးတွေ ကပ်ကျန်နေမှာစိုးလို့ စားပွဲပေါ်က သတင်းစာတစ်စောင်ကို ဖြန့်ပြီး ပက်လက်အိပ်နေတဲ့ ဖြူဖြူမောင့် ဖင်အောက်မှာ ခုလိုက်တယ်။ နောက် နီလာက ဖြူဖြူမောင်ရဲ့ ကားထားတဲ့ ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲဝင် ဖင်ဗူးတောင်းထောင်ပြီး  ကတ်ကြေးလေးနဲ့ အမွေးလေးတွေကို အရင်ဖြတ်တယ်။ ကတ်ကြေးနဲ့ဖြတ်လို့ တော်တော်ပါးသွားပြီဆိုမှာ ဂျုတ်ကလေးသုံးပြီး ရိတ်ပါတော့တယ်။

အဖုတ်ကို ဂျုပ်နဲ့ရိတ်တော့ လက်တစ်ဖက်နဲ့ အဖုတ်နှုပ်ခမ်းသားလေးတွေကို ဖိပြီး နောက်လက်တစ်ဖက်နဲ့ ရိတ်ရတယ်။ နီလာ့လက်က ဖြူဖြူမောင်ရဲ့ အဖုတ်တစ်ခုလုံးကို ဟိုထိလိုက် ဒီပွတ်လိုက် ဖြစ်နေတော့ ဖြူဖြူမောင့် အဖုတ်ကလေး အရည်ကြည်လေးတွေတောင် စိမ့်ထွက်လာတယ်။

ဖြူဖြူမောင် တော်တော်ကောင်းလာနေပြီး အနားမှာရှိနေတဲ့ ဝေဝေခိုင်ကို မျက်ရိပ်ပြလိုက်တယ်။
ဝေဝေခိုင် တစ်ယောက် လက်မနှေးပါဘူး ဖင်ဗူးတောင်းထောင်ပြီး ဖြူဖြူမောင့်ကို အမွေးရိတ်ပေးနေဲတဲ့ နီလာရဲ့ နောက်ကိုသွားပြီး နီလာ ဝတ်ထားတဲ့ ဂါဝန်အဖြူလေးကို ဆတ်ခနဲ လှန်လိုက်တယ်။

နီလာ ရုတ်တရက် လန့်သွားပြီး “ဟဲ့ ....” လို့ပဲ ပြောရသေးတယ် ဝေဝေခိုင့်လက်က နီလာ ပေါင်နှစ်လုံးကြားနောက်ကနေလလျှိုဝင်လာပြီး ပင်တီ အဖြူလေး ဝတ်ထားတဲ့ နီလာ့အဖုတ်လေးကို ဘောင်းဘီလေးပေါ်က အုပ်ကိုင်ထားလိုက်တယ်။ နောက်... လက်ဖဝါးနဲ့ အုပ်ထားပြီးတော့ အဖုတ်ကလေးကို ဘောင်းဘီပေါ်ကနေ ဖွဖွလေး ပွတ်ချေပေးနေတယ်။ ခဏနေတော့ အဖုတ်က အရည်လေးတွေ စိမ့်ထွက်လာပါလေရော။

နီလာရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းခုံနေတယ် အဲဒါမျိုးတစ်ခါမှ မကြုံဖူးဘူး။ ကိုယ့်အဖုတ်ကို ကိုယ် ရေချိုးရင်ဆပ်ပြာတော့ တိုက်ဆေးတာပဲ ဒါပေမဲ့ အခုလိုမျိုးတခြားလူတစ်ယောက် ကိုင်တာမျိုးနဲ့ မတူဘူး။ အဖုတ်ကလေးကို အကိုင်ခံရတဲ့ အရသာက ချိုအီပြီးတော့ တကိုယ်လုံး အကြောပေါင်းတစ်ထောင် စိမ့်နေတယ်။

ဖြူဖြူမောင်က လေသံလေးနဲ့ လှမ်းမေးတယ်။

“ နီလာ ... ကောင်းလား“ တဲ့

နီလာက “မသိဘူး “ လို့ ပြန်ဖြေရင်း အံကျိတ်ထားလိုက်တယ်။

ဖြူဖြူမောင်က နီလာ လက်တစ်ဖက်ကို သူ့လက်နဲ့ကိုင်ပြီး သူ့အဖုတ် အကွဲကြောင်းလေးကို အပေါ်အောက် ပွတ်ဆွဲနေတယ်။ အရည်လေးတွေ ထွက်နေပြီဆိုတော့ ချောချောရှူရှူ အဆင်ပြေတယ်။
ဝေဝေခိုင်က နီလာ့အဖုတ်ကို ဘောင်းဘီပေါ်ကနေပွတ်ရင်းကနေ ဘောင်းဘီ ဆွဲချွတ်ပြီး အစေ့လေးကို လက်ခလည် ထိပ်လေးနဲ့ ဖိပြီးပွတ်ပါတော့တယ်။ နီလာတစ်ယောက် ဓာတ်လိုက်သလို ကျင်ကနဲ ကျင်ကနဲနဲ့ ပါးစပ်က အင်း... ကနဲ ညီးသံလေး တိုးတိုးလျှလျှ လေးတောင် ထွက်သွားတယ်။

ဖြူဖြူမောင်က “ဝေဝေခိုင်.. နင်လည်း ချွတ်လိုက်တော့“

ဝေဝေခိုင်လည်း နီလာ့ကို ပွတ်ပေးနေရာက ခဏရပ်ပြီး သူဝတ်ထားတဲ့ ထဘီလေးကို ဂွင်းလုံးပုံချွတ်၊ တဆက်ထဲ အင်္ကျီကော၊ ဘရာစီယာကော၊ အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကော ချွတ်လိုက်တယ်။

ကြီးမားစွင့်ကားနေတဲ့ တင်ကြီးတွေ၊ ဖွံ့ထွားလုံးဝန်းတဲ့ နို့ကြီးတွေနဲ့ ဝေဝေခိုင် ... ဖြူဖြူမောင် လှဲနေတဲ့ဘေးဘက် အိပ်ယာပေါ် ဖြူဖြူမောင့်ဘေး ဒူးထောက် ထိုင်လိုက်ပြီး ဖြူဖြူမောင် ဝတ်ထားတဲ့ တီရှပ်ကို ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ နောက် ဘရာစီယာပန်းရောင်လေးကိုပါ ချွတ်လိုက်တယ်။ ဖြူဖြူမောင်ရဲ့ အကြမ်းပန်းကန်လုံးသာသာ ဖြူဖွေး လုံးကျစ်တဲ့ နို့လေး နှစ်လုံးပေါ်မှာ ပန်းရောင် နို့သီးခေါင်းလေးတွေဟာ အစွမ်းကုန် ထောင်မတ်လျှက်ပါ....

နောက်..... ကြောင်တောင်တော် ဖြစ်နေတဲ့ နီလာ့ကို  ဖြူဖြူမောင်က အိပ်ယာပေါ်ဆွဲလှဲလိုက်တယ်။ နီလာ ဝတ်ထားတဲ့ အဝတ်တွေလည်း မကြာခင်မှာပဲ ဖြူဖြူမောင်နဲ့ ဝေဝေခိုင်တို့ရဲ့ ကောင်းမှုနဲ့ အကုန်ပြောင်တလင်း ခါသွားတော့တယ်။

နီလာ့အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်မှာ ဝစ်လှစ်စလှနဲ့ ကောင်မလေး သုံယောက် တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် အပြန်အလှန် ပွတ်သပ်နေပါတယ်။
သူတို့ထဲမှာ ဖြူဖြူမောင်က ဆရာမကြီး ရည်းစား နှစ်ယောက် ထားဖူးတယ်။ နှစ်ယောက်စလုံးနဲ့လည်း လိုးဖူးတယ်။ ဝေဝေခိုင်နဲ့ နီလာက ရည်းစားတစ်ခါမှ မထားဘူးသေးဘူး။ ယောကျာ်းလေး အတွေ့အကြုံဆိုလို့ လုံးဝမရှိ။

ဝေဝေခိုင်နဲ့ ဖြူဖြူမောင်က တခါတလေ တစ်ယောက်ဟာ တစ်ယောက် နှိုက်လိုက် ကိုင်လိုက်နဲ့ ဆန္ဒဖြေတတ်တယ်။ နီလာကတော့ အစိမ်းသက်သက်။ ဒါသူ့ရဲ့ ပထမဦးဆုံး အတွေ့အကြုံ။

ဖြူဖြူမောင်က “ ငါတော့ နင့်မောင်ကို အရမ်းစွဲသွားပြီ နီလာရယ် သူ့ဟာကြီးက အကြီးကြီးပဲ ၊ ငါ့အစေ့လေးကို နာနာလေး ပွတ်ပေးပါကွာ”

ဖြူဖြူမောင်က အိပ်ယာပေါ်မှာ ပက်လက်လေး အိပ်နေတယ်။ နီလာက ဒူးလေးထောက် ဖင်လေးကုန်းပြီး ဖြူဖြူမာင့် အဖုတ်ကို ခပ်ရွရွလေး ပွတ်နေတယ်။ နီလာ့အဖုတ်ကို နောက်က ဝေဝေခိုင်ကလလက်တစ်ဖက်နဲ့ပွတ် နောက်လက်တစ်ဖက်က သူ့အဖုတ်ကို သူပွတ်နေတယ်။ နီလာတစ်ယောက် ဘာဖြစ်နေမှန်းကို မသိဘူး။ လောကကို ကီးတစ်ခုလုံးကို မေ့သေလိုလို၊ တခါတခါ နတ်ပြည်ပဲ ရောက်သွားသလိုလို၊ အမျိုးအမည်မသိ ဝေဒနာလိုလို အရသာလိုလို နဲ့ စည်းစိမ်တမျိုး ခံစားနေရတယ်။  

ဝေဝေခိုင်ကလည်း တဖြည်းဖြည်းချင်း အကွဲကြောင်းလေးထဲ လက်ညှိုးလေးကို စုန်ချည်ဆန်ချည် သွားနေရာကနေ အစေ့လေးကို ထိထိမိမိပဲ လက်ခလယ်လေးနဲ့ ပွတ်ချေပေးတော့ နီလာတစ်ယောက် ဖြူဖြူမောင့် အဖုတ်ကိုတောင် ဆက်မပွတ်နိုင်တော့ပါ။

“အား.... ဝေဝေခိုင်ရယ်.... အား ဟား.... ရှီး ......”

ဖြူဖြူမောင်က လှဲနေရာကနေ ထလာပြီး နီလာ့ကိုအိပ်ယာပေါ် ပက်လက်ဖြစ်သွားအောင် ဆွဲလှဲလိုက်တယ်။ နောက်နီလာ့ နို့လေးတစ်လုံးကိုစို့၊ နောက်တစ်လုံးကို လက်ကလေးနဲ့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆုပ်နယ်နေလိုက်တယ်။ ဝေဝေခိုင်ကတော့ နီလာ့ အဖုတ်ကလေးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ပွတ်ပေးနေရာကနေ လက်ညိုးလေးကို နီလာ့စောက်ခေါင်းကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးထည့်လိုက်တယ်။

နီလာ လန့်သွားပြီး “မလုပ်နဲ့” လို့ အော်လိုက်ပေမဲ့ လက်ညှိုးတစ်ဆစ် ကျော်ကျော်လောက် စောက်ခေါင်းလေးထဲ ဝင်သွားပါပြီ။

ဖြူဖြူမောင်က “နီလာ နင်စိတ်နှစ်ထား ...... နင့်မောင်ကို နင်စိတ်နှစ်ထား မောင်ဇော့်ကို စိတ်နှစ်ထား ”

“အား .... အား .... အီး .....ရှီး”

“မောင်ဇော် ..... မောင့်ဇော့လီး အကြီးကြီး ..... နီလာ... နီလာ ... မောင်ဇော် နင့်ကိုလိုးနေပြီ .... မောင်ဇော့ဟာကြီး ..... ဂွင်းထုနေတယ် .... အကြီးကြီး .....”

နီလာတစ်ယောက် တဟင်း ..ဟင်း ညီးရင်း မောင်ဇော် တီဗွီကြည့်ရင်း နေ့လည်က ဂွင်းထုတာတွေကိုမြင်ယောင်လာပါတော့တယ်။

ဖြူဖြူမောင်ကလည်း .... “စိတ်နှစ်ထား ... နီလာ .... မောင်ဇော် နင့်ကို လိုးနေပြီ မောင်ဇော့်လီးကြီး ..... မောင်ဇော့လီးကြီး ...... လီးကြီးနဲ့ နင့်ကို လိုးနေပြီး .......”

လိုက်ရွတ်နီလာ “မောင်ဇော့်လီးကြီး .. မောင်ဇော်လီးကြီး ..လို့”

နီလာ ဖြည်းဖြည်း လိုက်ရွတ်တယ် ...... ပိုပြီး အရသာရှိလာတယ်။ နီလာ မရှက်တော့ပါ ....

“အား ...ဟင်း... ရှီး ...မောင်လေး။ မောင်ဇော် ... မောင်ဇော် လီးကြီး ......လီးကြီး .... အား .... အား ........ ဟင်း ..................။”

နီလာ တကိုယ်လုံး နတ်ပူးသလို တုန်ယင်ပြီး ပြီးသွားပါတော့တယ်။ ဝေဝေခိုင်က နီလာပြီးသွားတာကို သိပေမဲ့ အဖုတ်ထဲ ထည့်မွေနေတဲ့ လက်ကို ချက်ချင်း မထုတ်သေးဘူး .... အဖုတ်ထဲ အဝင်အထွက်ကို မြန်ရာကနေ တဖြည်းဖြည်း အရှိန်လျှော့ပြီးတော့မှ ထုတ်လိုက်ပါတော့တယ်။

ဖြူဖြူမောင်က “ငါတော့ ဒီလိုမျိုး မပီးချင်ဘူး အစစ်နဲ့ပဲ ပြီးချင်တယ်“

ဝေဝေခိုင်က “ဟုတ်တယ် ကြံစမ်းပါဦး ဖြူဖြူမောင်ရယ် ငါတော့ ဟိုကောင်လေးကို စားချင်တယ်“

နီလာက “ဘယ်ကောင်လေးလဲ“

ဝေဝေခိုင်က “ဘယ်ကောင်ရှိရမလဲ နင့်မောင် မောင်ဇော့်ကိုပေါ့“

ဖြူဖြူမောင်က “ငါကြံပါဦးမယ် ....... ကောင်လေးက အငုံးလေးကွ .... အရမ်းသွားလုပ်လို့ မရဘူး။ မကြာပါဘူး အဆင်ပြေမှာပါ တစ်ရက် နှစ်ရက်လောက်တော့ စောင့်လိုက်”

------------------------

မောင်ဇော် အိပ်ယာက နိုးတော့ မနက် (၈) နာရီခွဲ ကျော်နေပြီ ကျူရှင်မရှိတာနဲ့ အိပ်ရေးဝအောင် အိပ်ပစ်လိုက်တယ်။ မနက်စာစားဖို့ ထမင်းစားခန်းထဲဝင်တော့ မနီလာက ဟင်းချက်နေတယ်။ မောင်ဇော် ကော်ဖီတစ်ခွက် ဖျော်သောက်ရင်း စိတ်ဝင်စားစရာမြင်ကွင်းတစ်ခု တွေ့လိုက်တယ်

နီလာတစ်ယောက် အင်္ကျီနဲ့ ဂါဝန်ထွဲထားတဲ့ ဂျင်းဝတ်စုံ ဖါးဖါးကြီး ဝတ်ထားတယ်။ အဲဒီဂျင်းဝတ်စုံက  ကြယ်သီးတွေ တစ်လုံးနဲ့တစ်လုံး တော်တော်ကျဲတယ်။ အိမ်နေရင်းဆိုတော့ နီလာလည်း ဘရာစီရာ ဝတ်မထားဘူး ......။

မောင်ဇော် ကော်ဖီသောက်ရာကနေ ဘေးတစောင်းနဲ့ ခုံမှာထိုင်ပြီး ဟင်းရွက်လှီးနေတဲ့ နီလာ......... လူကလည်း ရှေ့ခပ်ငိုက်ငိုက်၊ ဂျင်းအင်္ကျီ အသားကလဲမာမာ၊ ကျယ်သီးကလည်း ကျဲကျဲဆိုတော့ ........
ဘေးက ထိုင်ကြည့်နေတဲ့ မောင်ဇော်တစ်ယောက် သူ့အစ်မဖြစ်သူ နီလာရဲ့ နို့တစ်လုံးကို ကြယ်သီးနှစ်လုံးကြား ဟနေတဲ့ နေရာကနေ အတိုင်းသား မြင်နေရတယ်။

ဖွားဖက်တော်လဲ ထောင်လာပါလေရော.... ကြည့်လို့ကောင်းနေတုန်း နီလာ ဆတ်ခနဲဆို မောင်ဇော့ဘက် လှည့်လိုက်တယ်။ သူခိုးလူမိ ဖြစ်သွားလို့ မောင်ဇော် လန့်သွားတယ်။.......

နီလာက မောင်ဇော့်ကို “နင်ဘာတွေ ကြည့်နေတာလဲ”

မောင်ဇော်က “ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး”

နီလာက “ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး လုပ်မနေနဲ့ စားပြီးရင် ငါ့ကို နည်းနည်းလာကူဦး ဒီနေ့ညအိမ်မှာ ဟော့ပေါ့ လုပ်စားကြမယ်။”

“ဘယ်သူတွေ ပါမှာလဲ”

“ငါရယ်၊ နင်ရယ်၊ ဖြူဖြူမောင်ရယ်၊ ဝေဝေခိုင်ရယ်ပေါ့”

မောင်ဇော်က “ သူတို့နဲ့ ငါမှသိပ်မခင်တာ”

နီလာက “နောက်တော့ ခင်သွားမှာပေါ့ ....နင်ကလည်း... လာစမ်းပါ ။ ငါ့သူငယ်ချင်းတွေက ချောလည်း ချောပါတယ်။ ခင်လည်း ခင်တတ်ပါတယ်၊ ပြီးတော့ ငါတို့ ဘီယာတွေလည်း သောက်ကြမယ်လေ။ ဖြူဖြူမောင်တို့နှစ်ယောက် အခုပဲ ဒဂုံစင်တာမှာ ဘီယာ သွားဝယ်ကြတယ်။“

ဘီယာဆိုတဲ့ အသံကြောင့် မောင်ဇော် ခေါင်းထောင်သွားတယ် ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ..... ဟော့ပေါ့နဲ့ ဘီယာ နှစ်ခုစလုံး မောင်ဇော့် အကြိုက်တွေပဲလေ။

မောင်ဇော်က “ကောင်းတယ်.... ငါလည်းပါမယ်..... ဒါပေမဲ့ နင့်သူငယ်ချင်းတွေ ပြောထားနော်... ငါ့ကို မစနဲ့လို့”

နီလာက “ အေးပါ .... ကဲလာ ဒါတွေ ရေသွာဆေး၊ ပြီးရင် ရေခဲသေတ္တာထဲက ပုဇွန်ထုတ်ခဲ့”

မောင်ဇော်တစ်ယောက် ဘီယာနှင့် ဟော့ပေါ့ဆိုသော မျက်နှာများကြောင့် နီလာ ခိုင်းတာတွေကို တကုတ်ကုပ် ကူလုပ်နေပါတော့သည်။

ည .....

ဖြူဖြူမောင်၊ ဝေဝေခိုင်၊ နီလာနှင့် မောင်ဇော်တို့ (၄) ယောက်.... ဘီယာသောက်ပြီး ဟော့ပေါ့ စားနေကြသည်။ ဖြူဖြူမောင်တို့ ဝယ်လာတဲ့ မြန်မာဘီယာ သံဗူးနှစ်ဖါကို ဖေါက်ပြီး သောက်ကြတယ်။ တစ်ယောက်ကို ဘီယာနှစ်ဘူးစီလောက် ဝင်သွားတော့ အားလုံး ရီတီတီ ဖြစ်လာတယ်။ မောင်ဇော်နဲ့ ဖြူဖြူမောင်တို့ သူငယ်ချင်းတွေလည်း ပိုပြီးရင်းနီးလာတယ်။

ဘီယာ သုံးဗူးစီလောက်လဲ ဝင်သွားတော့ ဟော့ပေါ့လည်း စားလို့ပြီးသွားပြီ ...... အားလုံး ရီတီတီနဲ့ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် နောက်တာ ပိုပြီးအတင့်ရဲလာတယ်။

ဖြူဖြူမောင်က “ငါတို့ ဖဲရိုက်ကြရအောင်”

နီလာက “ကောင်းသားပဲ” ဆိုပြီး ဖဲထုတ်သွားယူတယ် .....

နောက် .... “အိမ်ရှေ့ကြီးမှာ မကောင်းဘူး ငါ့အခန်းထဲမှာ ဆော့မယ်” ဆိုပြီး မီးဖိုထဲက လဘက်ရည်ပန်းကန်လေး တစ်ချပ်ပါယူပြီး အခန်းထဲ ဦးဆောင်ဝင်သွားတယ်။

နောက်က ကျန်တဲ့သူတွေ လိုက်ဝင်ကြတယ်။ တစ်ယောက် ဘီယာတစ်ဗူးစီလဲ ဆွဲလာတယ်။ အခန်းထဲရောက်တော့ နီလာ့ ကုတင်ဘေးမှာ စောင်တစ်ထည်ကို ကျကျနနခင်း ပန်းကန်လေးကို အလယ်ချလိုက်တယ်။ မောင်ဇော်က ဖဲဝိုင်းထဲ ဝင်ထိုင်ရင်း နီလာ့ ကုတင်ခြေရင်းမှာ လွှားထားတဲ့ အောက်ခံဘောင်းဘီလေး သုံးထည်ကို သေချာ ကြည့်နေတယ်။

ဝေဝေခိုင်က မြင်သွားပြီး “ဟဲ့ကောင်လေး ဘာတွေ စိတ်ဝင်စားနေတာလဲ ... အဲဒီ ဘောင်းဘီ သုံးထည် ဘယ်သူ့ ဘောင်းဘီတွေလဲဆိုတာ မှန်အောင်ပြော ... မှန်ရင် မှန်တဲ့သူက နင့်ကို အဲဒီ ဘောင်းဘီဝတ်ပြမယ်။ ”

မောင်ဇော်က “ ဟာ... အစ်မကလည်း ”

ဖြူဖြူမောင်က ဘောင်းဘီ အပြာလေး တစ်ထည်ကို ကိုင်ပြီး  “အဲဒါ ဘယ်သူ့ဘောင်းဘီလဲ” လို့မေးတယ်။

မောင်ဇော်ရှက်လို့ ခေါင်းငုံ့နေတယ်။

နီလာက “ဖြေလိုက် ငါ့မောင့် အဲဒါမှ နင်သူတို့ ဖင်တွေ မြင်ရမှာ၊ နင်တီဗွီထဲမှာ ကြည့်ကြည့်နေတာတွေက အရုပ်တွေ အခုတွေ့ရမှာတွေက အစစ်တွေနော်”

မောင်ဇော်က မရဲတရဲနဲ့ “မဝေဝေခိုင်ဟာ” လို့ ဖြေလိုက်တယ်။

ဝေဝေခိုင်က “မောင်လေး မှားပါတယ်ရှင်” တဲ့။

နောက် ဖြူဖြူမောင်က ဘောင်းဘီ အနက်လေးတစ်ထည်ကို ထောင်ပြလိုက်တယ်။

မောင်ဇော်က “မဖြူဖြူမောင်ဟာ”

မှားပါတယ် .....။ ကဲ နောက်ဆုံ အထည်ပါဆိုပြီး ဘောင်းဘီ ပန်းရောင်လေးကို ထောင်ပြတယ်။
မောင်ဇော် ဒီဘောင်းဘီကို ကောင်းကောင်းသိတယ်။ မမနီလာရဲ့ ဘောင်းဘီ ရေချိုးခန်းထဲမှာ လှန်းထားတာ ဟိုတစ်ခါက သူတွေ့ဖူးတယ်။

မောင်ဇော် ဖြေလိုက်ပါပြီ “မမနီလာဟာ”

ဖြူဖြူမောင်က “မှန်ပါတယ်ရှင်”

နောက် “ကဲ နီလာရေ ဝတ်ပြပေတော့”

မောင်ဇော် သာမာန်အတိုင်းဆို အဲဒီလို ပြောဖြစ်မှာ မဟုတ်ပေမဲ့ ဘီယာသုံးဗူးလောက် ဝင်ထားတော့ သိပ်စဉ်းစား မနေပဲ ဖြေလိုက်တာပါ။

နီလာက “ဒုက္ခပါပဲ ပေးဘောင်းဘီ” ဆိုပြီး ထဘီကိုပါးစပ်နဲ့ ကိုက်ပြီး ဝတ်ထားတဲ့ ဘောင်းဘီးကို အရင်ချွတ်လိုက်တယ်။ နောက် ဘောင်းဘီ ပန်းရောင်လေးကို ထဘီစွပ်လျှက်နဲ့ ဝတ်မယ်လုပ်တော့ ......

ဖြူဖြူမောင်က “ဒီလိုမရဘူးလေ ..... ထဘီချွတ်ပြီးဝတ်ရမှာ“

ဝေဝေခိုင်ကလည်း “ဟုတ်တယ် အဲလို ဘယ်ရမလဲ ချွတ်ပါချွတ် ” လို့ ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ပဲ နှစ်ယောက်သား နီလာ့ ထဘီကို ဝိုင်းချွတ်ကြတယ် နီလာတစ်ယောက် ဖင်တုန်းလုံးလေး ဖြစ်သွားကော ။

မောင်ဇော် ရှေ့မှာမြင်နေရတဲ့ မြင်ကွင်းကို အကြောင်သားနဲ့ ငေးကြည့်နေမိတယ်။ ရင်တွေလည်း တဒိတ်ဒိတ်ခုန်လို့ သူ့အစ်မဖင်ကို အခုမှ မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း သေချာ မြင်ဖူးတော့တယ်။ မောင်ဇော်တစ်ယောက် သူ့အစ်မ နီလာရဲ့ဖင်ကို မျက်လုံးကျွတ်မတတ် ငေးနေတယ်။ နီလာက ရှက်ရှက်နဲ့ပဲ ဘောင်းဘီလေးကို စွတ်လိုက်တယ်။

ဘောင်းဘီ ဝတ်ပြီးသွားတော့ ဘေးမှာ ပုံကျနေတဲ့ထဘီကို ကဗျာကယာ ကောက်ယူလိုက်ပြီး နီလာက “ကဲကဲ ဝိုင်းစရအောင် ” ဆိုပြီး မောင်ဇော့်ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်၊ ဖဲထုတ်နှစ်ထုပ်ကို စပြီး ကုလားဖန် ထိုးပါတော့တယ်။ ကျန်တဲ့ ကောင်မလေး နှစ်ယောက်လဲ ဝင်ထိုင်ပြီး ဝိုင်းစလိုက်ပါတယ်။

စစချင်း ပိုကာဒေါင်းကြတယ်။ ပိုက်ဆံဖဲ ၅၀ ၊ ဒေါင်းကြေး ၁၅၀ နဲ့ ...... နာရီဝက်လောက် ကြာတော့

ဖြူဖြူမောင်က “ပိုက်ဆံကြေး ဆော့ရတာ ပျင်းစရာကြီးကွာ“

ဝေဝေခိုင်က “နင်ကအလကားကြေး ဆော့ချင်လို့လား“

ဖြူဖြူမောင်က “ ငါတို့ Strip Porker ဆော့ရအောင်လား၊ မောင်လေး ခင်မောင်ဇော် ... ဘယ်လိုလဲကျောက်လား၊ တခါထည်း ပြောထားမယ် သွေးမရှိရင် မဆော့နဲ့နော် “

ခင်မောင်ဇော်ကလည်း ဘီယာ အရှိန်လေးနဲ့ သတ္တိတွေ ကောင်းနေပြီး “ စိန်လိုက်ဗျာ“

“နီလာကော ဘယ်လိုလဲ“

နီလာက “ ရတယ်လေ လုပ်လိုက်“

သိပ်မကြာပါဘူး ဆရာမကြီး ဖြူဖြူမောင်က Strip Porker စည်းကမ်းတွေ ပြောပြပြီး ဝိုင်းစပါတော့တယ်။

ပထမဦးဆုံး ဒေါင်းသွားသူက ခင်မောင်ဇော် (ခေါ်) မောင်ဇော်ပါ။ ကောင်မလေးသုံးယောက် ပွဲဦးထွက်မှာတင် စချွတ်ရပါတော့တယ်။ အိမ်နေရင်းမို့ တခြားအပိုအစာ လက်ဝတ်လက်စားတွေ နာရီတွေ ဘာမှဝတ်မထားတဲ့ အတွက် ...... ပထမဆုံး စချွတ်ရတဲ့ အရာဟာ သူတို့ရဲ့ အပေါ်အင်္ကျီတွေ ဖြစ်သွားတာပေါ့။

အစ်မဖြစ်သူ မမနီလာ အပါအဝင် ကောင်မလေး သုံးယောက် မဆိုင်းမတွပါပဲ သူတို့ဝတ်ထားတဲ့ အိမ်နေရင်း တီရှပ်ကလေးတွေကို ချွတ်ပစ်လိုက်ကြတယ်။ အိမ်နေရင်း လျှော့ရဲရဲ ဘရာစီယာ ဟောင်းလေးတွေနဲ့ မလုံ့တလုံ ထိမ်းထားတဲ့ ကောင်မလေးတွေရဲ့ နို့လေးတွေကို ဘီယာ အရှိန်တက်နေတဲ့ ခင်မောင်ဇော် တစ်ယောက် အားမနာတမ်း အငမ်းမရ လိုက်ကြည့်နေတယ်။

နီလာက “ကိုယ်တော် .... သိပ်ငမ်းမနေနဲ့ ဖဲထုတ်လည်း ကလားဖန်ထိုးဦး” လို့ပြောလိုက်မှ မောင်ဇော် ဖဲထုတ်ကို ကောက်ကိုင်ပြီး ကုလားဖန် ထိုးလိုက်တယ်။

နီလာကပဲဆက်ပြီး “ ငါ့မောင် အဲလောက် နှာဘူးထတတ်မှန်း ငါအခုမှပဲ သိတော့တယ် “

မောင်ဇော်က “မမကလည်း ဂန်ဒူးမှ မဟုတ်တာ ယောင်္ကျားပဲ နည်းနည်းတော့ နှာဘူးထမှပေါ့“

ဖြူဖြူမောင်က “ဟုတ်တယ် ယောင်္ကျားလေးပဲ နည်းနည်းတော့ နှာဘူးထမှာပေါ့ .... ဘယ်လိုလဲ မမတို့ နို့တွေ ကြည့်လို့ကောင်းတယ် မဟုတ်လား” လို့ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ပဲ သူ့နို့နှစ်လုံးကို လက်နှစ်ဘက်နဲ့ဘရာစီယာပေါ်ကနေ ကိုင်ပြီး ခပ်ဖွဖွလေး မောင်ဇော့်ကို ညှစ်ပြလိုက်တယ်။

ဝေဝေခိုင်က “စကားတွေ သိပ်မများနဲ့ ဝိုင်းပြန်စမယ်” ဆိုတော့မှ ဝိုင်းပြန်စတယ်။

ဒီတစ်ခေါက် ဒေါင်းသွားသူက နီလာပါ။ ...... ဖြူဖြူမောင် ၊ ဝေဝေခိုင်နဲ့ မောင်ဇော်တို့ ချွတ်ရပါပြီ ။ ဖြူဖြူမောင်နဲ့၊ ဝေဝေခိုင်တို့က မဆိုင်းမတွပါပဲ မတ်တပ်ရပ်ပြီး သူတို့ဝတ်ထားတဲ့ ထဘီလေးတွေကို ဖြေချလိုက်တယ်။ နောက်မောင်ဇော့် မျက်နှာဘက်ကို အတွင်းခံ ဘောင်းဘီပါးလေးတွေသာ ဖုန်းအုပ်ထားတဲ့  ကျစ်လစ်လှပတဲ့ ဖင်လုံးလေးတွေလှည့် တစ်ချက် နှစ်ချက်လောက် ဖင်တွေလှုပ်ပြပြီး သူတို့နေရာတွေမှာ ပြန်ထိုင်လိုက်ကြတယ်။

ရင်ခုန်စရာကောင်းတဲ့ အဲဒီပြကွက်တွေကို ကြည့်ပြီးရင်မခုန်နိုင်တာကတော့ မောင်ဇော်ပါ ......... ဟုတ်ပါတယ် မောင်ဇော် ချွေးပြန်နေပြီး .... သူချွတ်ရတော့မယ်။ .... အပေါ်မှာဝတ်ထားတဲ့ တီရှပ်ချွတ်ရတာ ယောင်္ကျာလေးတစ်ယောက် ဖြစ်တဲ့သူ့အတွက် ပြဿနာမဟုတ်...... ဒါပေမဲ့ .... မမနီလာ ဒေါင်းသွာတာ သူပစ်လိုက်တဲ့ ပစ်ဖဲကိုစားပြီး ဒေါင်းသွားတာ။ အဲဒါကြောင့် ပြိုင်ပွဲစည်းကမ်းအရ သူအဝတ်နှစ်ထည် ချွတ်ရတော့မယ်။

နောက်ပြီး အိမ်နေရင်းမှာ ဂျင်းဘောင်းဘီ ဝတ်ထားတာဆိုတော့ အောက်ခံဘောင်းဘီလဲ ခံဝတ်မထားဘူး ....... သူ့တကိုယ်လုံးကို ဖုံးအုပ်ထားတာ ဒီတီရှပ်နဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီရယ်ပါ။ ဒီနှစ်ခုစလုံး တခါထဲနဲ့ ချွတ်လိုက်ရမယ်ဆိုတော့ မောင်ဇော် ချွေးပြန်တာပေါ့။ မူးနေတဲ့ ဘီယာ အရသာတောင် ဘယ်ရောက်သွားသည် မသိတော့။

မောင်ဇော် တစ်ခု ကြံလိုက်တယ် .... ခပ်တည်တည်နဲ့ ဝတ်ထားတဲ့ တီရှပ်ကလေးကိုပဲ ချွတ်လို့ ဘေးမှာပုံထားလိုက်ပြီး မသိချင်ယောင်ဆောင် ဖဲထုတ် ကောက်ကိုင်လိုက်တယ်။ အဲလို လူလည်ကျလို့ မရပါဘူး ....

ဝေဝေခိုင်က “ကောင်လေး .. ဒါဘာလုပ်တာတုန်း၊ မင်းပစ်ဖဲကို နီလာစားပြီး ဒေါင်းသွားတာလေ ”

ဖြူဖြူမောင်က “အလှည့်ကျရင် မနွဲ့ကျစမ်းပေါ့ ကလေးရာ ..... ဘောင်းဘီပါ ချွတ်လိုက်ပါ၊“

နီလာကလည်း “ ကဲမောင်ဇော် .... ဘောင်းဘီပါချွတ်ပေတော့ ၊ နင့်အလှည့်တုန်းက မောင်နှမချင်းတောင် မရှောင် ငါ့နို့ကို မျက်လုံး ကျွတ်ကျမတတ် ငန်းထားတာ”

မောင်ဇော် ရှောင်မရတော့ပါ မတ်တပ် ထရပ်ပြီးတော့ သူဝတ်ထားတဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီကို ကြယ်သီးဖြုတ်ပြီး ဇစ်ကို ဆွဲချလိုက်ပါတော့တယ်။ မောင်ဇော်တစ်ယောက် ကောင်မလေး သုံးယောက်ရှေ့မှာ မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ဝတ်လှစ်စလှစ် ဖြစ်သွားပါပြီ။ ကောင်းမလေးတွေရှေ့မှာ တုန်းလုံးချွတ်ရတာဆိုတော့ ရှက်တဲ့ စိတ်တွေကြောင့် တောင်နေတဲ့ လီးပြန်ကျသွားတယ်။ မောင်ဇော် သူ့ဖွားဖက်တော်လေးကို လက်နဲ့အုပ်ပြီး ပြန်ထိုင်လိုက်တယ်။

ဝေဝေခိုင်က “ဘာ... အခုမှ ရှက်နေတာလဲ။ ...... ချွတ်စရာ မကျန်တော့ရင် ဒေါင်းတဲ့လူ ခိုင်းတဲ့အတိုင်း လိုက်လုပ်ရမှာနော်။”

မောင်ဇော် ဘာမှပြန်မပြောလိုက်ပါ။ စိတ်ထဲမှာတော့ ဒီတစ်ခေါက် ဒေါင်းမဖြစ်မယ် မဟုတ်လို့ကတော့ မလွယ်ဘူးလို့ မှတ်လိုက်တယ်။ ဆက်ဆော့တယ် ..... ကံအားလျှော်စွာပဲ မောင်ဇော် ဒေါင်းပါတော့တယ်။...... ဖြူဖြူမောင့်ဆီက ပစ်ဖဲစားပြီးဒေါင်းတာပါ ............

မောင်ဇော်က “ ကဲ မမတို့ရေ အလှည့်ကျ မနွဲ့ကျစတမ်းပေါ့ ......“

ကောင်မလေး သုံးယောက် သူတို့ဝတ်ထားတဲ့ ဘယာစီယာ ချိတ်ကလေးတွေကို အသီးသီး ဖြုတ်ချလိုက်ကြတယ်။ ....... မောင်ဇော် ..... နို့ခြောက်လုံးကို အငမ်းမရ လိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ ပေါင်ကြားထဲက လီးကလဲ ဒုံးပျံကြီးတစ်စင်းလို ချက်ချင်းကိုပဲ အစွမ်းကုန် ထောင်မတ်လာပါတော့တယ်။

ဖြူဖြူမောင်က “ငါ့ဆီက ပစ်ဖဲကို စားပြီးဒေါင်းတာဆိုတော့ ငါထပ်ချွတ်ရဦးမယ်” ဆိုပြီး မတ်တပ်ရပ် ... သူ့အတွင်းခံ ဘောင်းဘီလေးကို လိပ်ပြီး ချွတ်လိုက်တယ်။

ဟိုနေ့ကမှ နီလာ အမွေးရိတ်ပေးထားခဲ့တဲ့ ဖြူဖြူမောင့် အဖုတ်လေးက ပြောင်ရှင်း ဝင်းလက်လို့နေတယ်။ မောင်ဇော် မျက်စေ့ ဖြူဖြူမောင့် အဖုတ်ကနေ မခွာတော့ဘူး။ ဖြူဖြူမောင် ဝတ်လှစ်စလှစ်နဲ့ပဲ တင်ပျဉ်ခွေထိုင်လိုက်တယ်။ မောင်ဇော့မျက်စေ့ ကပ်ပါလာတယ်။

ဖြူဖြူမောင်က “ကောင်လေး မမြင်ဖူးဘူးလား“

မောင်ဇော်က “ ဒါအပြင်မှာ ပထမဆုံး မြင်ဖူးတာပဲ ...“

နီလာက “နှာဘူးလေး .... ငါကုလားဖန် ထိုးပြီးပြီ ဝေတော့။ ...... နင့်ဟာကြီးက တရမ်းရမ်းနဲ့  ဖဲချပ်တွေနဲ့ တိုက်မိဦးမယ်“

ဟုတ်ပါတယ် ...... ကြီးမားရှည်လျားတဲ့ မောင်ဇော့်လီးကြီး အစွမ်းကုန် ထောင်မတ်နေတယ်။ ကောင်မလေး သုံးယောက်ကလည်း အဲဒီ လီးကြီးဆီက မျက်စေ့ကို မခွာတော့ပါဘူး။ ...... မောင်ဇော် ဖဲထုတ် ကောက်ကိုင်ပြီး ဝေလိုက်တယ်။ မျက်စေ့ထဲမှာ ပြောင်ရှင်းနေတဲ့ ဖြူဖြူမောင့်အဖုတ်လေးနဲ့ ကောင်မလေး (၃) ယောက်ရဲ့ နို့တွေပဲ မြင်နေတယ်။ ဝေပြီး ဖဲချပ်တွေ ကောက်ကိုင်ရေလိုက်တော့ ....

နီလာက “ဖဲဝေမှားတယ်ဟေ့...... ငါ့ဆီမှာ ၁၂ ချပ်ပဲရှိတယ် ....... မောင်ဇော် ..... နင်တုတ်ပျက်ပြီ“

မောင်ဇော်က “ဟာ ...တုတ်မိလည်း မမတို့ဆီမှာ ချွတ်စရာ တစ်ခုပဲ ရှိတော့တဲ့ဟာကို့“

ဖြူဖြူမောင်က “ ကောင်လေး မင်းစိတ်တွေ ဘယ်ရောက်နေလဲ ဖဲတောင် မှားဝေရတယ်လို့ ..... မဖြစ်ပါဘူး ငါဒီကောင်လေးကို အကြော လျှော့ပေးမှရတော့မယ် “ ဆိုပြီး ... ပြောပြောဆိုဆိုပဲ လွှတ်တော့မဲ့ဆဲဆဲ ဒုံးပျံကြီးလို ထောင်မတ်နေတဲ့ မောင့်ဇော့် လီးကြီးကို သူ့လက်ဖြူဖြူ နုနုလေးနဲ့ လာဆုပ်လိုက်ပါတယ်။

ဖြူဖြူမောင် ဆုပ်ထားတဲ့ မောင်ဇော့် လီးကြီးဟာ ငါးရံ့ အရှင်တစ်ကောင်လိုပဲ တစ်ဆတ်ဆတ်နဲ့ လက်ထဲမှာ ခုံနေတယ်။ ဖြူဖြူမောင်က အသာလေး ဂွင်းတိုက်ပေးနေတယ်။ လီးထိပ်မှာ အရည်ကြည်လေးတွေတောင် စို့လာတယ်။ ကျန်တဲ့ ကောင်မလေး နှစ်ယောက်လဲ ဖဲဝိုင်းကို စိတ်မဝင်စားတော့ဘူး။ မောင်ဇော့်ကို ဖြူဖြူမောင် ဂွင်းတိုက်ပေးတာကိုပဲ စိတ်ဝင်တစား ကြည့်နေတယ်။ မောင်ဇော် တစ်ယောက်လဲ ကတုန်ကရင်နဲ့ တင်ပြင်ခွေထားတဲ့ ခြေထောက်တွေဖြေပြီး ခြေဆင်းချလိုက်တယ်။

ဝေဝေခိုင်က " မောင်ဇော် နင် မိန်းကလေးတွေကို လုပ်ဖူးလား"

မောင်ဇော်က " ဟင့်အင်း မလုပ်ဖူးဘူး"

ဖြူဖြူမောင်က " ဝေဝေခိုင်ရေ ဒီနေ့ညတော့ ငါတို့နှစ်ယောက် သူတို့မောင်နှမကို ရှင်ပြုပေးလိုက်ကြရအောင် ဟေ့ ...." ဆိုပြီး

ပြောပြောဆိုဆိုပဲ ကျန်တဲ့ လက်တစ်ဘက်က မောင်ဇော့် ဂွေးဥကိုပါ ခပ်ဖွဖွကိုင်လိုက်ပြီး နှပ်ခမ်းချင်းလည်း ကပ်လိုက်တယ်။ တပြိုင်နက်ထဲပါပဲ ..... ဝေဝေခိုင်ကလည်း နီလာ့ နို့တစ်လုံးကို ပါစပ်နဲ့ အသာလေး စုပ်ယူကြီး ကျန်တဲ့ နို့တစ်လုံးကို လက်တစ်ဘက်နဲ့ ခတ်ဖိဖိလေး ပွတ်ပေးနေလိုက်တယ်။ နီလာ စိတ်တွေ ကြွလာတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူ့မောင်ရှေ့မှာဆိုတော့ ရှို့တို့ရှန့်တန့်နဲ့ ......

နီလာက "ဝေဝေခိုင်ရယ် နင်ကလည်း မောင်လေးရှေ့မှာ ဘာတွေလုပ်နေလဲ မသိဘူး"

ဝေဝေခိုင်က "ရှက်မနေနဲ့ ခဏနေ နင်တို့ မောင်နှမ နှစ်ယောက်ကို လုပ်ခိုင်းမလို့ "

နီလာက "ဟာ မိုးကြိုးတွေတော့ ပစ်ကုန်တော့မှာပဲ"

ဖြူဖြူမောင်က "ဒီခေတ်မှာ ဒါတွေ မရှိတော့ဘူး ....... ငါလည်း ငယ်ငယ်တုန်းက ငါ့အစ်ကိုနဲ့ လုပ်ဖူးတယ်၊ မောင်နှမချင်း လုပ်ရတာ ဘာနဲ့မှ မတူဘူး အရမ်းကောင်းတယ်။ ခဏနေ စမ်းကြည့်ပါ ..... နင်တို့နှစ်ယောက်ကို ငါပေးလုပ်မယ်"

၁၀ မိနစ်ခန့် ကြာတဲ့အခါ ကောင်မလေး (၃) ယောက်နဲ့ မောင်ဇော်တစ်ယောက် တော်တော် အရှိန်ရနေပြီ။ ဖြူဖြူမောင်က မောင်ဇော့လီးကို စစုပ်နေပြီး မောင်ဇော်က ဖြူဖြူမောင့် အဖုတ်ကို သဲကြီးမဲကြီး နှိုက်နေတယ်။ နီလာနဲ့ ဝေဝေခိုင်လည်း တစ်ယောက်အဖုတ် တစ်ယောက် အပြန်အလှန် နှိုက်နေတယ်။

ဖြူဖြူမောင်က ကုတင်ဇောင်းမှာ ခြေတွဲလွဲချလို့ ပက်လက်လှန်လိုက်ပြီး မောင်ဇော့လီကို အဖုတ်နဲ့တေ့ထားတယ်။ အဖုတ်နှုပ်ခမ်းတွေ တလျှောက်  အထက်အောက် စုန်ချည်ဆန်ချည် ၄ /၅ ချက်လောက် ပွတ်ဆွဲလိုက်တာ မောင်ဇော် မနေနိုင်တော့ဘူး ခါးလေးကို ကော့ပြီး အဖုတ်ထဲကို လီးအတင်း သွင်းတော့တာပဲ။  ဖြူဖြူမောင်က သူ့အဖုတ်လေးကို လက်ကလေးနဲ့ အုပ်ထားလိုက်ပြီး ...

" ကောင်လေး နင်ငါ့ကို အရင်မလုပ်နဲ့ ပါကင် ပါကင်ချင်း ငါတို့က ပေးလုပ်မလို့ နင့်အစ်မကို နင်အရင်လုပ်"

မောင်ဇော်က "ဟာ ကျွန်တော်တို့က မောင်နှမချင်းလေ"

ဝေဝေခိုင်က ကြားဖြတ်ပြီး " မောင်နှမချင်းတွေ ဘာတွေ လုပ်မနေနဲ့ နင့်အစ်မကို နင်ပဲ ပါကင်ဖေါက်လိုက်"

ပြောပြောဆိုဆိုပဲ ကိုယ်တုန်းလုံး ဖြစ်နေတဲ့ နီလာ့ကို ကုတင်ပေါ် ခေါ်လာပြီး ပက်လက်ထားလိုက်တယ်။

နီလာက "ဖြစ်ပါ့မလားဟယ်"

ဖြူဖြူမောင်က "မဖြစ်ဘူးဆိုတာ မရှိပါဘူး ..... မောင်ဇော် သွားလေ နင့်အစ်မကို သွားလိုးလေ"

မောင်ဇော်လည်း ခပ်ရွံ့ရွံ့နဲ့ပဲ နီလာ့နားကို တိုးသွားတယ်။ နီလာကတော့ မျက်စေ့ နှစ်လုံးစလုံး မှိတ်ထားလိုက်တယ်။ ဖြူဖြူမောင်က နီလာ့နားမှာ ယှဉ်အိပ်ပြီး နီလာ့နို့တွေကို စို့ပေးတယ် လက်တစ်ဘက်လည်း နီလာ့အစေ့လေးကို လက်ခယ်လေးနဲ့ ခပ်ဖိဖိလေး ပွတ်ပေးနေတယ်။ ဝေဝေခိုင်က မောင်ဇော့် လီကို လက်နဲ့ အသေအချာ ကိုက်ပြီး နီလာ့အဖုတ်အဝမှာ တေ့လို့ ဒေါင်လိုက် ၄ ချက် ၅ ချက်လောက် ပွတ်ဆွဲလိုက်တယ်။

နီလာ့ အဖုတ်က အရည်ကြည်လေးတွေ စိမ့်ထွက်လာတယ်။ ..... မောင်ဇော့်လီးထိပ်လည်း ကျိန်းပြီး လီးကြီးက ခဏကထက်တောင် ပိုပြီးမာလာတယ်။ အကြောကြီးတွေကလည်း လီးကို နဂါးကြီးတစ်ကောင် ပတ်ထားသလို ဖေါင်းကြွလာတယ်။ ဝေဝေခိုက်က လီးကို နီလာ့ အဖုတ်အဝမှာ သေချာတေ့ပေးပြီး မောင်ဇော့်ကို

"စလုပ်တော့ ဖြည်းဖြည်းလုပ်နော် ..... နင့်အစ်မအော်ရင် ခဏနား ပြီမှပြန်လုပ်"

အဖုတ်ရည်တွေနဲ့  ရွှဲနေတဲ့ လီးကို မောင်ဇော် နီလာ့အဖုတ်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်တယ်။ နီလာက လန့်ပြီး အားကနဲ တစ်ချက် အော်လိုက်တယ်။ ဘာမှမဖြစ်ဘူး မောင်ဇော် ဖြည်းဖြည်းချင်း စမ်းသွင်းတယ် လီးဒစ် မြုတ်ရုံလောက်ပဲ ဝင်တယ်။ ရှေ့မှာ နံရံတစ်ခုက  ကာထားတယ် လီးဆက်သွင်းလို့ မရတော့ဘူး ...... ဒစ်မြုတ်ရုံလောက် ဝင်တာကိုက မောင်ဇော့်အတွက်  အရမ်းအရသာ ရှိနေပြီ နီလာ့အတွက်လည်း ဖေါ်မပြနိုင်တဲ့ အရသာတွေ အပြည့်။ ဒါပေမဲ့ လီးက ဒီထက် ဆက်ဝင်မလာတော့ နီလာအားမလို အားမရ ဖြစ်လာတယ်။

နီလာက "မောင်ဇော် ... ဆက်သွင်းလေဟာ နင်ကလည်း"

ဖြူဖြူမောင်က " ဟဲ့အဲဒါနင့် အပျိုမှေး ခံနေလို့ဟဲ့ .... မောင်ဇော်ရေ ခပ်ဆပ်ဆပ်လေးသာ စောင့်ထိုးလိုက် အဆင်ပြေသွားလိမ့်မယ်။ နီလာ နည်းနည်း နာမယ်နော် .သတိထား"

မိန်းမတစ်ယောက်ကို လက်တွေ့ကျကျ လိုးဖူးတာ မောင်ဇော့် အတွက် ဒါပထမဆုံး အကြိမ်ပါ။ ဒါပေမဲ့ စာအုပ်တွေ ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာ ဖတ်ဖူးသိဖူးတဲ့ အတွေ့အကြုံတွေ အရတော့ ပါကင်ကို ဘယ်လိုဖေါက်ရမယ်ဆိုတာ ကြားဖူးနားဝ ရှိထားပြီးသား ......
မောင်ဇော် သူ့လီးကို သူ့လက်နဲ့ ကိုင်ပြီး ဒစ်မြုတ်ရုံလောက် ၁၀ ချက်လောက် အသွင်းအထုတ်ညလုပ်လိုက်တယ်။ နောက် အစ်မဖြစ်သူ နီလာ့ အဖုတ်ထဲက ထွက်လာတဲ့ အရည်ကြည်တွေကို လီးတစ်ချောင်းလုံး လိမ်းပစ်ပြီး အဖုတ်အဝကို လီးတေ့လို့ အားနဲ့ ဆောင့်သွင်း ထည့်လိုက်တယ် ..........

နီလာ အဖုတ်ထဲမှာ မျက်ခနဲ တစ်ချက် ဖြစ်သွားပြီး အား လို့ တစ်ချက် အော်လိုက်တယ်။ မောင်ဇော့် လီးလဲ တစ်ဝက်လောက် အဖုတ်ထဲဝင်သွားတယ်။ .......

ဖြူဖြူမောင်က " မောင်လေး .... ပြန်မထုတ်နဲ့ ဆက်သွင်းလိုက် .... ဖြည်းဖြည်းချင်းသွင်း "

မောင်ဇော်ကလည်း ဖြူဖြူမောင်ပြောတဲ့အတိုင်း လီးကို ပြန်မထုတ်ပဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖိသွင်းလိုက်တာ အဖုတ်ထဲ လီးတစ်ချောင်းလုံး ဝင်သွားပါတော့တယ် ..........

နီလာက "နာလိုက်တာ မောင်ဇော်ရယ် ...... နင့်ဟာကြီးကလည်း ကြီးလိုက်တာ "

ဝေဝေခိုင်က "နာတာတွေ မနာတာတွေ နောက်မှပြော နင်ပြီးရင် ငါတို့အလှည့် ကျန်သေးတယ် မောင်လေး မောင်ဇော်ရေ မင်းအစ်မ ကောင်းသွားအောင်  လုပ်ပေးလိုက်ကွာ"

မောင်ဇော်လည်း လက်နှစ်ဘက်ကို ကုတင်ပေါ်မှာသေချာထောက်ပြီး နီလာ့ အဖုတ်ထဲ နစ်ဝင်နေတဲ့ သူ့လီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း  ဒစ်နားရောက်တဲ့အထိ ဆွဲထုတ်ပြီး ကြည့်တယ် လီးမှာ အရည်ကြည်လေးတွေနဲ့အတူ သွေးစသွေးနလေးတွေ ကပ်ပါလာတာတွေ့တယ်။ သူ့အစ်က ပါကင်ပေါက်သွားပြီ။ ......

လီးကို အဖုတ်ထဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်သွင်းတယ်။ အဖုတ်ရဲ့ အတွင်နှုပ်ခမ်းသားလေးတွေ လီးနဲ့အတူလိပ်ပြီး အထဲဝင်သွားတယ်။ နောက်တစ်ခေါက် ပြန်ထုတ်တယ် အဖုတ်နှုပ်ခမ်းသားလေးတွေ ပြန်ပါလာတယ်။ မောင်ဇော် တဖြည်းဖြည်း မြန်လာတယ်။

နီလာကလည်း အောက်က တအင်းအင်းနဲ့ ညီးနေတယ်။ ဖြူဖြူမောင်ကလည်း ပါးစပ်က နီလာ့ နို့နှစ်လုံးကို ပြန်လှန်တစ်လှည့်စီ စို့နေပြီး လက်တစ်ဖက်က သူ့အဖုတ် သူနှိုက်နေတယ်။ ဝေဝေခိုင်က မောင်ဇော့် ရှေ့တည့်တည့်မှာ လေးဖက်ထောက် ဖင်ကြီးကုန်းပြီး သူ့အဖုတ်ကို လက်တစ်ဘက်နဲ့ ပွတ်နေပြီး ......

"မောင်ဇော် ငါနင့်ကို ဖင်ကုန်းပြမယ် နင်ငါ့ဖင်ကြီးကိုကြည့်ပြီး နင့်အစ်မ နီလာကို အားရပါးရ လိုးစမ်းဟာ ...."

မောင်ဇော့် မျက်စိရှေ့မှာ ဝေဝေခိုင် ဖင်ပြောင်ကြီးက ပြူးလို့ အဖုတ်အကွဲကြောင်းကြီး တစ်ဝိုက်လည်း အရည်တွေ တစ်လက်လက်နဲ့ မောင်ဇော်တစ်ယောက် ဝေဝေခိုင့် ဖင်ကြီးကို ကြည့်ရင်း စိတ်တွေအရမ်းကြွလာတယ်။ နီလာ့အဖုတ်ကိုလလိုးနေတဲ့ သူ့လီးကလည်း ပိုပြီး မာမာလာသလိုပဲ။ မောင်ဇော်တစ်သက်နဲ့ တစ်ကိုယ် ဒီလောက် မာတင်းနေအောင် တစ်ခါမှ လီးမတောင်ဖူးဘူး....... မောင်ဇော်  စိတ်ရှိလက်ရှိ နီလာ့ကို လိုးပါတော့တယ်။

အချက် ၃၀ လောက် ဆောင့်ပြီးတဲ့ အခါမှာ နီလာ တစ်ယောက်

"မောင်လေး ..... အား ... အား .... ကောင်းတယ် ကောင်းတယ် .........အီး ... မော်လေး .. မောင်ဇော်"

ဆိုပြီး လက်နှစ်ဘက်နဲ့ မောင်ဇော့် ကျောပြင်တစ်လျှောက် ကုပ်ဆွဲရင်း တွန့်လိမ် ကောက်ကွေးလို့ တစ်ချီ ပြီးသွားပါတော့တယ်။ .....

မောင်ဇော်လည်း နောက်ထက် အချက် ၂၀ လောက်ခပ်သွက်သွက်လေး ဆောင့်လိုက်တာ တစ်ကိုယ်လုံးက အကြောတွေ စိမ့်ကနဲ စိမ့်ကနဲနေပြီး နီလာ့အဖုတ်ထဲ လရည်တွေ ပန်းထုတ်လို့ ပြီးသွားပါတော့တယ်။

မောင်ဇော်တစ်ယောက် နီလာ့ ကိုယ်ပေါ်ကနေခွာပြီး အိပ်ယာပေါ်မှာ ပက်လက်လေး လှန်လိုက်တယ် တစ်ချီ လိုးပြီးသွားပေမဲ့ သူ့လီးက သိပ်မကျသေးဘူး။ ထောင်မတ် မနေတာပဲ ရှိတာ။ ........

ဝေဝေခိုင်က လီးမှာပေနေတဲ့ အဖုတ်ရည်တွေနဲ့ လရည်တွေကို တစ်ရှူးစလေးနဲ့ သေသေချာချာ သုပ်ပေးနေတယ်။ .လက်တစ်ဖက်က သုပ်ရင် ကျန်တဲ့လက်တစ်ဖက်ကလည်း ဂွေးဥလေးကို ဆွပေးလိုက်၊ ဂွင်းထူသလို လုပ်ပေးလိုက်နဲ့ ဆိုတော့ မောင်ဇော့်လီးလည်း သိပ်မကြာလိုက်ဘူး ပြန်ပြီး ရာနှုန်းပြည့်  ထောင်မတ်လာတာပဲ။

လီးထောင်လာတော့ ဝေဝေခိုင်က လီးထိပ်ကလေးကို ပါးစပ်နဲ့ အသာသယာငုံတယ်။ လျှာလေးနဲ့ ဒစ်ကိုပတ်ပြီး ကစားတယ်။ .... မောင်ဇော် ကျဉ်တက်သွားပြီး ပါးစပ်က အ ... အ ... လို့တောင် အော်ယူရတယ်။ ချက်ချင်းဆိုသလိုပဲ လီးထိပ်မှာ အရည်ကြည်လေးတွေ ပြန်စုလာတယ်။ ............

ဖြူဖြူမောင်က " ငါတို့အလှည့်တော့ ရောက်ပြီ .... မောင်လေး မောင်ဇော်ရေ မင်းကို ရည်ရည်လည်လည် ဖီးဖြစ်သွားမောင် မမတို့နှစ်ယောက် ဝိုင်းပြုစုပေးမယ်။" လို့ပြောပြီး မောင်ဇော့ရဲ့ လူပျိုနို့သီးခေါင်းသေးသေးလေးကို မရမက အတင်းပဲ သွားလေးနဲ့ ခပ်ဖွဖွ ကိုက်လိုက်တယ်။

လက်တစ်ဘက်ကလည်း ကျန်တဲ့ မောင်ဇော့ နို့သီးခေါင်းလေးကို လက်ညှိုးနဲ့ လက်မ နှစ်ဘက်ညှပ်ပြီး ခပ်ဆပ်ဆပ်လေး ပွတ်ချေပေးလိုက်တယ်။ ....

မောင်ဇော့်ခင်ဗျာလည်း ကောင်မလေးတစ်ယောက်က အောက်ပိုင်းမှာ လီးစုပ်တဲ့အရသာ ကျန်တစ်ယောက်က နို့သီးလေးတွေကို ပွတ်ချေကိုက်ဆွဲပေးတဲ့ အရသာတွေကို တပြိုင်နက်ထဲခံစားပြီး သူ့လီးကြီးဟာ သံချောင်းကြီးအလား မာတောင်လာပါတော့တယ်။

ဖြူဖြူမောင်က "ဝေဝေခိုင်ရေ ငါအရင် ခံချင်တယ်ဟယ် နင်နောက်မှခံနော်" လို့ လှမ်းပြောလိုက်တယ်

ဝေဝေခိုင်ကလည်း " ရပါတယ် ငါပါရမီ ဖြည့်ပေးတာပေါ့" ဆိုပြီး စုပ်နေတဲ့ မောင်ဇော့လီးကို ပြန်လွတ်ပေးလိုက်တယ်။

ဖြူဖြူမောင်က အိပ်ယာပေါ်မှာ တံတောင်နှစ်ချောင်းနဲ့ထောက်၊ ဖင်ကုန်းပြီး ခါးလေးကို ညွှတ်ထွားလိုက်တယ်။ ပြောင်ဝင်းနေတဲ့ ဖင်ဖြူဖြူ ဖွေးဖွေးလေး နှစ်လုံးနဲ့ အမွေးကင်းစင်တဲ့ အဖုတ်ညိုစိမ့်စိမ့်လေးဟာ မောင်ဇော့ကို လက်ယက်ခေါ်နေသလိုပဲ။

မောင်ဇော်လည်း ဖြူဖြူမောင် ကုန်းထားတဲ့ ဖင်ကိုကြည့်ပြီး စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ပဲ လီးကို အဖုတ်အဝမှာတေ့လို့ အသားကုန် စောင့်ချလိုက်တာ လီးတစ်ချောင်းလုံး အဖုတ်ထဲ ဝင်သွားပြီး ......

ဖြူဖြူမောင်တစ်ယောက် "အား ......... မောင်လေးရယ်။ ဖြည်းဖြည်းလုပ်ပါဟဲ့ ငါ့အဖုတ်တော့ ကွဲတော့မှာပဲ... ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်ဆွဲထုတ်နော်"

မောင်ဇော် ဖြူဖြူမောင့် အဖုတ်ထဲက သူ့လီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်ဆွဲထုတ်တယ်။ အဖုတ်နှုပ်ခမ်းသားလေးတွေ လိပ်ပြီး ပါလာတယ်။ နောက် ဒစ်နားရောက်တော့မှ ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်သွင်းတယ်။ ခုနက စူထွက်လာတဲ့ နှုပ်ခမ်းသားလေးတွေ လိပ်ပြီး  ပြန်ဝင်သွားတယ်။

အဲလို ထုတ်လိုက် သွင်းလိုက် ၁၀ ချက် ၁၅ ချက်လောက် လုပ်ပြီးတော့ မောင်ဇော့် လက်နှစ်ဘက်ကို  ဝေဝေခိုင်က ကိုင်ပြီး လေးဘက်ကုန်းထားတဲ့ ဖြူဖြူမောင့် နို့နှစ်လုံးကို လှမ်းကိုင်ခိုင်းတယ်။

မောင်ဇော်လည်း ခပ်ကုန်းကုန်း အနေအထားလေးအတိုင်း ခပ်သွက်သွက်လေး ဆောင့်ပေးတယ်။ ဝေဝေခိုင့် လက်တစ်ဘက်ကလည်း ဖြူဖြူမောင့် အဖုတ်ထဲ ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် ဖြစ်နေတဲ့ မောင့်ဇော့ လချောင်းကြီးနားက ဂွေးဥကလေးကို ကစားပေးနေတယ်။

ဝေဝေခိုင်က "မောင်ဇော် ... မောင်လေး။ မိန်းမတွေကို လိုးတယ်ဆိုတာ အသွင်းအထုတ် မြန်မြန်လုပ်ဖို့ထက် TIMING မှန်ဖို့လိုတယ်။ ပြောချင်တာက ဒီလိုကွာ အဖုတ်ထဲကို လီးအဝင်အထွက် တစ်ခါလုပ်လို့ တစ်စက္ကန့် ကြာတယ်ဆိုရင် နောက်တစ်ခါ အဝင်အထွက် လုပ်တိုင်းလည်း တစ်စက္ကန့်စီ ကြာဖို့လိုတယ်။"

"အေးဟုတ်ပြီ အဲလို Timing မှန်မှန်လေး လုပ်ပေး"

မကြာသေးခင် အချိန်ပိုင်းကလေးကမှ လိုးတယ်ဆိုတာကို လက်တွေ့ကျကျ နှဖူးတွေ့ ဒူးတွေ့ လုပ်ဖူးတဲ့မောင်ဇော်တစ်ယောက် ... ပထမ တစ်ကြိမ်ထဲမှာတင် ကောင်မလေး ၃ ယောက်ကို တစ်ဆက်ထဲလိုးခွင့် ရလိုက်ပါတော့မယ်။ .....

အခုလည်း ဒုတိယမြောက် တစ်ယောကို လိုးနေပြီ ....... မောင်ဇော် Timing မှန်မှန်လေး လိုးပေးလိုက်တဲ့အတွက် ဖြူဖြူမောင်တစ်ယောက် ကာမ အထွဋ်အထိပ် ရောက်ဖို့ အတွက် ဒီဂရီတွေဟာ ဒီရေတွေအလား တရိတ်ရိတ် တက်လာပါတယ်။ ဖြူဖြူမောင် ဒီဂရီတွေ တက်လေလေ....အဖုတ်ထဲက ဖြစ်ညှစ်ဆွဲသလို ဖြစ်ပြီး မောင်ဇော်လည်း ကောင်းလေလေ..... ဆောင့်ချက်တွေလည်း အားပါပြီး မြန်လေလေ ဖြစ်လာပါတယ်။ .....

ဖြူဖြူမောင်က " မောင်ဇော် ခဏရပ်ဦး ငါဒီပုံစံနဲ့ ပြီးတာ မကြိုက်ဘူး ပက်လက်လေး ပြီးချင်လို့" ဆိုပြီး ဖင်ကုန်းထားရာကနေ ကိုယ်ကို လှဲချလိုက်ပြီး ပက်လက်လှန်လိုက်တယ်။

မောင်ဇော်လည်း ချက်ချင်းပဲ အပေါ်က တက်ခွပြီး လှေကြီးထိုးပုံစံနဲ့ အဖုတ်ထဲကို လီးပြန်ထည့်ပြီး Timing မှန်မှန်လေး လိုးပါတော့တယ်။ မောင်ဇော် လိုးပြီးသွားလို့ မှိန်းနေတဲ့ နီလာကလည်း ပြန်လန်းဆန်းလာပြီး ဖြူဖြူမောင့် နို့တစ်ဘက်ကို ပါးစပ်နဲ့စို့ နောက်နို့တစ်ဘက်ကို လက်နဲ့ဆုပ်နယ်ပေးနေပါပြီ ....

အချက် သိပ်များများတောင် မလိုးလိုက်ရပါဘူး။ ဖြူဖြူမောင် တစ်ယောက် တွန့်လိန် ကောက်ကွေးလို့ “အား..... အိုး.... အိုး ... မောင်ဇော် ... မောင်လေး .... မမပြီးပြီ ... ပြီးပြီး ..... အား .... ဟား ... အား ...” ဆိုပြီး မောင်ဇော့ လက်မောင်နှစ်ဘက်ကို အသားကုန်ဆုပ်ထားလို့ ပြီးသွားပါတော့တယ်........

မောင်ဇော်လည်း ဖြူဖြူမောင့် အဖုတ်ရဲ့ ညှစ်အားတွေရယ်။ ဝေဝေခိုင်က နောက်ကနေ ဂွေးဥနှစ်လုံးကို ကစားပေးနေတာတွေရယ်ကြောင့် မရှေးမနှောင်း ဆိုသလို “မမ ... အား .... အား ... မမ” ဆိုပြီး ဖြူဖြူမောင် အဖုတ်ထဲကို လရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်ပါတော့တယ်..........။

ပြီးပါပြီ။