တကယ့် အကြောင်းပြချက်

 

တကယ့် အကြောင်းပြချက်
ရေးသားသူ - နောင်ရဲ

"သီတာရေ... သီတာ ..."

"ရှင်... ကို... လာပြီ..."

"ဝှူး... မောလိုက်တာကွာ..."

"ရော့... ကို... ရေအေးအေးလေး သောက်လိုက်..."

"လိမ္မာလိုက်တဲ့ မိန်းမ..."

နောင်ရဲ သည် သီတာ လှမ်းပေးသော ရေခွက်ထဲမှ ရေကို လှမ်းယူလိုက်ပြီး ဧည့်ခန်းထဲမှ ဆိုဖာခုံတွင် ထိုင်ကာ ရေကို မော့ချလိုက်သည်။ သီတာကတော့ နောင်ရဲ ကမ်းပေးသည့် အိတ်တွေကို လှမ်းယူပြီး အိပ်ခန်းထဲ ဝင်ကာ စားပွဲခုံပေါ် သွားတင်ထားသည်။ အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်လာသော သီတာ့ကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။

"သီတာရေ... လာပါဦး... ပြောစရာ ရှိလို့..."

"အင်း... ပြောလေ... ကို..."

"ကို... မနက်ဖန်ကျရင် စင်္ကာပူကို အလုပ်ကိစ္စ သွားရမှာ... အဲ့ဒါ ၂ ရက် တော့ ကြာမယ်... သီတာ တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်ပါ့မလား..."

"ဖြစ်ပါတယ်... ကိုရ..."

"အိမ်အကူ ကောင်မလေးတွေကို ရွာပြန်လွှတ်လိုက်တော့... သီတာ တစ်ယောက်ထဲ ကျန်မှာ စိုးရိမ်တယ်..."

"မစိုးရိမ်နဲ့... ဘာမှ မဖြစ်ဘူး... ကို သာ စိတ်ဖြောင့်ဖြောင့်နဲ့ အလုပ်ကိစ္စ လုပ်စရာ ရှိတာ လုပ်... ပြီးတော့ ကောင်မလေးတွေနဲ့ ပျော်ချင် ပျော်လာခဲ့... ခိခိ... ဂေလန်း သွားလိုက်ဦးနော်..."

"ဟာ... မသွားပါဘူး.. သီတာကလဲ..."

"သွားပါ... ကိုရ... သီတာက အခု မပေါ့မပါးကြီးနဲ့... ကို့အလို ကို မဖြည့်ပေးနိုင်ဘူး... ကိုကလည်း သီတာ ဗိုက်ရှိတယ်ဆိုပြီး လုပ်မှ မလုပ်တာ..."

"ရပါတယ်... သီတာက ကို့ကို ပါးစပ်နဲ့ လုပ်ပေးတာပဲကိုး..."

"ခိခိ... အခုရော... လုပ်ပေးရမလား..."

"အင်း... အဲ့ဒါကြောင့် ချစ်တာ... နေဦး... ကို ရေချိုး လိုက်ဦးမယ်..."

"ဒါဆို သီတာ ပါ လိုက်မယ်လေ... တခါထဲ ဂျီးပါ တွန်းပေးမယ်..."

"ဟားဟား... လာခဲ့..."

ချစ်မိန်းမ သီတာ့ကို ဆွဲထူလိုက်ကာ ပုခုံးမှ ဖက်ပြီး ရေချိုးခန်းသို့ ခေါ်သွားလိုက်သည်။ သီတာက ပုလွေ မှုတ်တာတော့ တကယ့်ရှယ်ပါ။ အဲ့... ပုလွေ တစ်ခုထဲ ကောင်းတာတော့ မဟုတ်ဘူး။ အကုန် ကောင်းတယ်။ မြင်းစီးလည်း ကောင်းသလို၊ ဒေါ့ဂီပုံစံ ဆိုရင်လည်း စွင့်နေအောင် ကားထားတဲ့ တင် က တကယ့်ရှယ်ကြီး။

ကိုယ်ဝန် မရခင်တုန်းကတော့ ၂ ယောက်သား တက်ညီလက်ညီ တဖြောင်းဖြောင်း တဒိုင်းဒိုင်း တဒုန်းဒုန်း တပြွတ်ပြွတ် နဲ့ နေ့ရော ညရော ချစ်တင်းနှောကြသည်။ အခုတော့ ကိုယ်ဝန် ရှိလာတော့ သားဦးလေး ဆိုတော့လည်း ကိုယ်ဝန် ထိမည်ကို စိုးသဖြင့် သီတာက ခွင့်ပြုသည့်တိုင် မလုပ်ဖြစ်ခဲ့။ သီတာ့ ပုလွေနဲ့ပဲ စခန်းသွားတာ များသည်။ အခုလည်း ရေချိုးခန်းထဲက ရေချိုးဇလုံ (bathtub) ထဲမှာ ၂ ယောက်သား ဝင်စိမ်ပြီး ဆပ်ပြာတိုက်ကာ အချင်းချင်း ဂျီးတွန်းနေကျသည်။ နောင်ရဲရဲ့ ညီတော်မောင်ကတော့ ထောင်မတ်လို့ပေါ့။

မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေအထားမှ သီတာ သည် နောင်ရဲကို ဂျီးတွန်းပေးရာမှ ညီတော်မောင်ကို ကိုင်ကာ ကွင်းတိုက်ပေးတော့သည်။ ရေထဲမှာ ဆပ်ပြာရည်တွေနှင့် ဆိုတော့ ချောနေတာပေါ့။ ဒါနဲ့ပဲ နောင်ရဲကို ရေချိုးဇလုံရဲ့ ဘောင်ပေါ်မှာ တက်ထိုင်ခိုင်းလိုက်ပြီး ညီတော်မောင်မှာ ရှိတဲ့ ဆပ်ပြာမြှုပ်တွေကို ရေပန်းနှင့် ဆေးချလိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ ညီတော်မောင် အရင်းကို လက်နှင့်ကိုင်ကာ ပါးစပ်ထဲကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ထည့်ပြီး စုပ်တော့သည်။

တခါတလေ ညီတော်မောင်ရဲ့ အကွဲကြောင်းလေးကို လျှာဖျားနှင့် တို့ထိကာ ကစားနေသေးသည်။ ညီတော်မောင်ကို စုပ်နေရင်းနှင့်လည်း ဥ တွေကို အပြုံလိုက် ကိုင်ကာ ဖွဖွလေး လုံးခြေလိုက်၊ ပါးစပ်ထဲ ထည့်ပြီး စုပ်လိုက်နှင့် ဆိုတော့ တော်တော်လေး ခံစားလို့ ကောင်းသည်။ သီတာရဲ့ အပြုအစုအောက်မှာ ကျဆုံးခဲ့ရပေါင်း မနည်းသော နောင်ရဲရဲ့ ညီတော်မောင်သည်လည်း အမှတ်သည်းခြေ မရှိ ကျဆုံးပြန်သည်။ ညီတော်မောင်မှ ထွက်လာသမျှ အရည်တွေကို တပြွတ်ပြွတ်နှင့် စုပ်ရင်း မြိုချနေသည့် သီတာကို ကြည့်ကာ အချစ်စိတ်တွေလည်း များသထက် များလာသည်။

ရေချိုးခန်းထဲမှ ထွက်လာကာ အဝတ်အစား ဝတ်ပြီးတော့ ညစာ အတူ စားကြသည်။ နောင်ရဲတို့ အိမ်သည် မကြီးလွန်း၊ မသေးလွန်း ၂ ထပ်တိုက် အိမ်ကလေး ဖြစ်သည်။ ၂ ယောက်လုံး အလုပ် အတူတူ လုပ်သောကြောင့် အိမ်အကူကောင်မလေး တစ်ယောက် ခေါ်ထားသော်လည်း အိမ်အလုပ်ဆိုပြီး သိပ်မလုပ်ရပါ။ ဒါ့ကြောင့် အပိုငွေ မကုန်အောင် မခေါ်ပဲ ထားမလားဟု စဉ်းစားမိသော်လည်း အခုတော့ သီတာ ဗိုက်ကြီးနေသောကြောင့် ထိုကောင်မလေး ခေါ်ထားတာ ခပ်ကောင်းကောင်း ဟုပင် တွေးမိသည်။

နောင်ရဲ ရဲ့ ဖခင်ဖြစ်သူက လျှပ်စစ်ပစ္စည်းဆိုင်ရာ လုပ်ငန်းလေး ထူထောင်ထားသောကြောင့် အခုလို နေထိုင်နိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သီတာ ဆိုသည်မှာလည်း နောင်ရဲ ရဲ့ ဖခင် ဖြစ်သူ ဦးအောင် ရဲ့ အတွင်းရေးမှူး လုပ်ခဲ့သူ ဖြစ်သည်။ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နှင့် ထက်မြက်သူမို့ ဖခင်ဖြစ်သူက သီတာ တော်လွန်းကြောင်း မိသားစု ထမင်းဝိုင်းတွင် တဖွဖွ ပြောသည်။ အဲ့ဒီ အချိန်မှာ နောင်ရဲသည် ဖခင်ဖြစ်သူရဲ့ သူငယ်ချင်း ကုမ္ပဏီမှာ အလုပ်သင်အဖြစ် ပညာသင်ယူ အလုပ်ဝင်နေခြင်း ဖြစ်သည်။

သီတာ အလုပ်ဝင်ပြီး ၅ နှစ်လောက် ကြာတော့ နောင်ရဲ ရဲ့ မိခင်သည် ရင်သားကင်ဆာ ဖြင့် သေဆုံးခဲ့သည်။ မိန်းမ သေဆုံးပြီးနောက် ဦးအောင်သည် အသက် ၅၅ နှစ်လောက်သာ ရှိသေးသော်လည်း နောက် အိမ်ထောင် မပြုတော့။ အိမ်ထောင် မပြုသော်လည်း တခါတရံ အပျော်အပါးလေးတွေတော့ ရှိတတ်သည်။ သီတာ့ကိုတော့ ဦးအောင်သည် မထိ။ နောင်ရဲကိုလည်း မိမိ လုပ်ငန်းကို ဆက်လက် ဦးဆောင်စေကာ သီတာနှင့် အလုပ် အတူ တွဲလုပ်စေခဲ့သည်။

အိုးချင်းထား အိုးချင်းထိ ဆိုသည့်အတိုင်း လူငယ်တွေ ဖြစ်သည့် နောင်ရဲ နှင့် သီတာတို့ ထိကြ ငြိကြသည်။ နောင်ရဲနှင့် သီတာကို လက်ထပ်ပေးကာ မိမိတို့ လက်ရှိ အိမ်မှာပင် နေစေပြီး ဦးအောင်ကတော့ အိမ်ခွဲနေလိုက်သည်။ လူငယ်တွေကို လွတ်လပ်စေချင်သလို၊ မိမိလည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေစေလိုသောကြောင့် ဟူသော အကြောင်းပြချက်ဖြင့်ပင် ခွဲနေခြင်း ဖြစ်သည်။

တခါတလေတော့လည်း နောင်ရဲတို့ အိမ်ကို အလုပ်ပိတ်ရက်တွေဆို လာကာ တစ်ည နှစ်ညလောက် အိပ်တတ်သည်။ အခုလည်း ဦးအောင်သည် သူ့သူငယ်ချင်းတွေနှင့် ခရီးထွက်နေသည်ဟုသာ ပြောသွားသည်။

မနက် မိုးလင်းတော့ နောင်ရဲသည် ဇနီးဖြစ်သူ သီတာ့ကို နှုတ်ဆက်ကာ ထွက်ခွာလာခဲ့သည်။ သီတာလည်း အိမ်တံခါး ပိတ်ပြီး အဝတ်လျှော်စက်ထဲ အဝတ်တွေ ထည့်ကာ လျှော်ထားခဲ့ပြီး၊ မိမိတို့ အိပ်ခန်းကိုသာ ဖုန်စုပ်စက်ဖြင့် သန့်ရှင်းရေး လုပ်သည်။ ကျန် အခန်းတွေကိုတော့ အိမ်အကူ ကောင်မလေး ပြန်လာမှ လုပ်ခိုင်းရမည်။ သူကလည်း တစ်ပတ်လောက် ပြန်မည်ဟု ပြောသဖြင့် ခွင့်ပြုခဲ့သည်။

သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပြီးတော့ မိမိ စားချင်နေသည့် ရှောက်သီးသုပ်၊ ကြက်ဥမွှေကြော်၊ ပဲနီလေးဟင်းချို နှင့် ငါးသလဲထိုးကြော် အပြင် ချဉ်ပေါင်ကြော် (ဝက်သားသုံးထပ်သားနှင့်) တို့ကို ချက်ပြုတ်တော့သည်။ ချက်ပြုတ်ပြီးတာနှင့် ကိုယ်လက်တွေ နည်းနည်း ထုံထိုင်းနေတာနဲ့ နှိပ်နေကျ ဖြစ်သော အနှိပ်သည် ဒေါ်စိန်အေးကို ဖုန်းလှမ်းဆက် ခေါ်လိုက်သည်။ တော်သေးသည်။ ဒေါ်စိန်အေး အားတဲ့ အချိန်နဲ့ တိုးလို့ နေ့လည် ၁ နာရီလောက် လာမည် ဟု ပြောသည်။

သူကလည်း လက်မလည်ဘူးလေ။ လက် တော်တော် ထိသည်ဟု ပြောရမည်။ အနှိပ်ခံဘို့ ချိန်းပြီးမှာတော့ လျှော်ထားသော အဝတ်တွေကို လှမ်းကာ၊ ရေချိုး ထားလိုက်သည်။ ရေချိုးခန်းထဲကနေ အထွက်မှာတော့ အဝတ်အစား မဝတ်ခင် ကိုယ်လုံးပေါ် မှန်တွင် မိမိကိုယ်ကို ပြန်ကြည့်နေမိသည်။ ဗိုက်က တော်တော်ကြီး ပူထွက်နေပြီ ဖြစ်သည်။ အပျိုဗိုက်ဆိုတော့ ၄ လ လောက် အထိက သိပ်မပူပေမယ့် အခု ၆ လ လောက် ရောက်တော့ လုံးလုံးလေး ထွက်လာသည်။ နို့ကြီးတွေကလည်း အရင်ကထက် စာရင် လုံးပြီး ကြီးထွက်လာသည်။ တင်ပါးတွေကလည်း ဘေးကို ကားထွက်လာသည်မှာ တော်တော်လေး သိသာသည်။

နို့ကြီးတွေကို ကြည့်ပြီး ကို တစ်ယောက် ဒီ နို့တွေကို စို့ပေးရင် သိပ်ကောင်းမှာပဲ ဆိုပြီး ဖီးလ်တွေ တက်လာသည်။ နို့တွေကို လုံးခြေနေမိသည်။ မိမိဘာသာ ကောင်းတာတောင် တော်တော်လေး ကောင်းနေသည်။ ထိုစဉ် အိမ်ရှေ့ လူခေါ်ခေါင်းလောင်းမှ အသံ မြည်လာသည်။ ဒေါ်စိန်အေး စောထွက်လာသည် အထင်နှင့် အဝတ်အစား ကောက်ဝတ်လိုက်သည်။ အိမ်မှာ တစ်ယောက်ထဲ ရှိနေတာကတကြောင်း၊ အနှိပ်သည်ကလည်း လူရင်း ဒေါ်စိန်အေး ဖြစ်နေတာက တကြောင်းကြောင့် အတွင်းခံတွေ ဘာမှ မဝတ်တော့ပဲ အိမ်နေရင်း ဂါဝန်နှင့် ဝန်းဆက် အကျီ သာ ဝတ်လာခဲ့သည်။ အပေါ်ကနေ အနွေးထည်ပါးပါးလေး တစ်ထည်သာ ဝတ်ခဲ့သည်။

အိမ်တံခါးကို ဖွင့်လိုက်တော့မှ ခြံဝ တွင့် စောင့်နေသော ယောက္ခမ ဖြစ်သူ ဦးအောင် ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ လူတွေ့နေပြီးတော့မှ အိမ်ထဲဝင် အပေါ်ထပ် တက်ကာ အဝတ် ပြန်ဝတ်နေရင် ကြာမည်စိုးသောကြောင့် ပြန်ဝင်မနေတော့ပဲ ခြံတခါး သွားဖွင့်ပေးလိုက်သည်။

"ဦးအောင်... ဖုန်းလည်း ကြိုမဆက်ဘူး... နောက်တစ်ပတ်လောက်မှ လာမယ် ထင်နေတာ..."

"ဟုတ်တယ်... သီတာရေ... အမှန်က ချောင်းသာကနေ ပြန်လာတာ... ဒါပြီးတာနဲ့ ပုဂံ ဆက်တက်မယ်လို့ စီစဉ်ထားတာလေ... ဦးအောင် ဘော်ဒါ ကျော်စွာ့ကို သိတယ်မလား... ဒီကောင် စဖောက်တာနဲ့... မသွားဖြစ်တော့ဘူး... ဒါနဲ့ပဲ သားတို့ဆီ ခဏ သွားနေဦးမှ ဆိုပြီး လာတာ..."

"သြော်... ဦးကျော်စွာလား... သူက မိန်းမကြောက်ရတယ် ဆိုတော့... သူ့မိန်းမ ပါမစ် ဆက်မကျလို့ ထင်မယ်... ခိခိ..."

"ဟုတ်ပါ့... အသေအချာပဲ... ဒါနဲ့ သားရော... ဒီနေ့ ပိတ်ရက် မဟုတ်ဘူးလား..."

"ဦးအောင် သားက အခု စင်္ကာပူ သွားနေတယ်... ခဏနေရင်တော့ viber ကနေ ဖုန်းလှမ်းခေါ်မယ် ထင်တယ်..."

"အေး... ဒီကောင်ကတော့ ငါ့ထက် ခြေသွက်တယ်ဟေ့... ငါ့လုပ်ငန်း ဒီကောင့်ကို ဆက်လုပ်ခိုင်းတာ မှန်သွားပြီ... ညည်းဗိုက်တောင် တော်တော် ထွက်လာပြီပဲ..."

"ဟုတ်တယ်... ဦးအောင်.. အိမ်ထဲ ဝင်ရအောင်..."

ခြံတခါးဖွင့်နေရင်းနဲ့ စကားကောင်းနေရာမှ အိမ်ထဲသို့ လှည့်ဝင်သောအခါ ဦးအောင် ကပဲ ဦးဆောင်ပြီး အရှေ့က ဝင်သွားလိုက်သည်။ မဝင်လို့လည်း မရ။ နေရောင် လင်းလင်း တောက်တောက် အောက်က သီတာရဲ့ ညဝတ်ပါးပါးလေးကနေ တဆင့် မြင်ရသည့် သီတာ ကောက်ကြောင်းက ဦးအောင် ကို စိတ်ကြွစေသည်လေ။ ဒီကောင်မလေး ဘောင်းဘီ မဝတ်ထားပါလား ဆိုသည်က ညီတော်မောင်ဆီကို သတင်းပို့လိုက်သည့် အလား တင်းကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ မဖြစ်ချေဘူး။ ညအိပ်မနေတော့ပဲ၊ နေ့လည်စာ စားပြီး ကိုယ့်အိမ်ကို ချက်ချင်းပြန်မှ ဖြစ်မည်။

"ဦးအောင်... ထမင်း စားတော့မလား..."

"အေး... စားမယ်ဟာ... ဗိုက်ဆာနေတာ တော်တော် ကြာပြီ... ညည်းလက်ရာ မစားတာ ကြာလို့ လာဝင်စားတာ..."

"ဟီး... ဒီနေ့တော့ သီတာ တစ်ယောက်ထဲမို့ ပြီးစလွယ်ပဲ ချက်လိုက်တယ်..."

"အေးပါ... ဘာဖြစ်ဖြစ် စားမယ်..."

ထိုစဉ် viber မှ သားဖြစ်သူ နောင်ရဲက သီတာ့ဆီကို လှမ်းခေါ်တာ ကြားလိုက်သည်။

"ကို... ဒီမှာ... ဦးအောင် ရောက်နေတယ်လေ... အကြောင်းမကြား ဘာမကြားနဲ့..."

"ဟုတ်လား... ကို... ဖေဖေနဲ့ ပြောလိုက်ဦးမယ်..."

"အေး... သား... အလုပ်ကိစ္စ သွားတာဆိုတော့ ကြာမှာလား..."

"မကြာဘူး... ဖေဖေ... ၂ ရက် ပဲ... အများဆုံး ၃ ရက်ပေါ့..."

"အေး... အေး... ဒါဆို ပြီးရော... အိမ်မှာ ကောင်မလေးလည်း မတွေ့တော့ သီတာ တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်နေလို့..."

"အဲ့ဒါ ပြောမလို့... ဖေဖေ... ဖေဖေ တခြား လုပ်စရာမရှိရင်... အိမ်မှာပဲ အိပ်လိုက်ပါလား... သီတာ တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်လို့ စိတ်ပူလို့... အခု ခေတ်ကလည်း သိပ်ကောင်းတာ မဟုတ်ဘူး..."

"ဟေ... တခြားတော့ ဘာမှ လုပ်စရာ မရှိပါဘူး... ခရီးသွားဘို့ ပျက်သွားတာနဲ့ စောစော ပြန်လာဖြစ်တာလေ..."

"ဒါဆိုလည်း သားပြန်လာတဲ့ အထိ စောင့်ပေးပါ... ဖေဖေရာ..."

"အေးပါကွာ... မင်းသာ အလုပ်ကို သေချာ လုပ်လာခဲ့..."

"အဖေ့သားပါ... ဒါလောက်တော့ အေးဆေး... ခဏနေရင် အလုပ်ကိစ္စ စကားပြောတော့မှာလေ... အဖေ... သီတာ့ဆီ ဖုန်း ပြန်ပေးပေး..."

"အေး... အေး... ခဏကိုင်ထား..."

"ကို... ပြော..."

"သီတာ... ခုဏက အဖေနဲ့ ပြောတာ ကြားတယ်မလား... အဲ့ဒါ ကို ပြန်လာတဲ့ အထိ အဖေ့ကို အိမ်မှာ စောင့်အိပ်ခိုင်းထားတယ်..."

"အိုခေ... ကို... ကိုလည်း ဂရုစိုက်ဦးနော်... ဘာပြောစရာ ရှိသေးလဲ..."

"မရှိပါဘူး... ကိုလည်း ခဏနေ... အလုပ်ကိစ္စ စကားပြောတော့မှာ... ပြီးမှ လှမ်းခေါ်လိုက်မယ်..."

"ဟုတ်... သီတာ ပြောတဲ့ နေရာလည်း သွားဘို့ မမေ့နဲ့နော်..."

"ဟားဟား... အိုခေ... ကို သွားလိုက်မယ်..."

နောင်ရဲနှင့် စကားပြောပြီးသောအခါ ချွေးမဖြစ်သူနှင့် ၂ ယောက်ထဲ တစ်အိမ်ထဲ ညအိပ်ရမည်ဆိုသောကြောင့် ရင်ထဲ အပူလုံးကြီး ကြွလာသည်။ ထမင်းစားနေရင်းနှင့် ရေ ခဏခဏ သောက်ရသည်။ ထမင်းစားသောက်ပြီးတော့ အိမ်ရှေ့ ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်နေတုန်း အနှိပ်သည် ဒေါ်စိန်အေး ရောက်လာသည်။ တံခါးသွားဖွင့်ပေးပြီး ဒေါ်စိန်အေးနှင့် အတူ ဧည့်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာသော သီတာက ဦးအောင်ကို လှမ်းပြောသည်။

"ဦးအောင်ရေ... သီတာ... အညောင်းမိနေလို့... အနှိပ်ခံလိုက်ဦးမယ်..."

"ဟေ... ဦးအောင်လည်း အနှိပ်ခံချင်လို့... ရလား... မစိန်အေး..."

"မရတော့ဘူး... ဦးအောင်ရေ... ကျမ က ခဏပဲ အချိန်ရတာ... ပြီးရင် လွှတ်တော် အမတ်ကို သွားနှိပ်ပေးရဦးမယ်... တစ်ယောက်ပဲ နှိပ်ပေးလို့ ရမှာ..."

"ညည်းကလည်း... မရရင် မရဘူးပေါ့... ငါ့ကို လွှတ်တော် အမတ်နဲ့တောင် ချိန်းခြောက်လိုက်သေးတယ်..."

"ဟီး... တကယ်ပြောတာပါ... ဦးအောင်ရ..."

"ဒါဆို သီတာ အနှိပ်မခံတော့ဘူးလေ... နောက်နေ့ ရသေးလား... ဒေါ်စိန်အေး... နောက်နေ့မှ နှိပ်တော့မယ်..."

"ဒီတပတ် မအားဘူး... သီတာရေ... မနက်ဖန်ကျရင် နေပြည်တော် တက်ရမှာ..."

"မစိန်အေးရယ်... ညည်းမလဲ အစိုးရထက်တောင် အလုပ်များနေသေးတယ်..."

"ဦးအောင်... ဦးအောင်ပဲ အနှိပ်ခံလိုက်တော့... သီတာက နောက်တစ်ပတ်မှ အနှိပ်ခံတော့မယ်..."

"ရပါတယ်... သီတာပဲ အနှိပ်ခံတော့..."

"ကဲ... ဒီ ၂ ယောက်ကတော့ မြန်မြန် ရွေးကျရှင်... ကျမ အချိန်မရပါဘူးဆိုမှ..."

"ကဲပါ... သီတာပဲ အနှိပ်ခံတော့... ဗိုက်ကြီးသည် ဆိုတော့ ညောင်းညာနေမှာ... သွား... သွား..."

သို့နှင့် သီတာက သူတို့ အိပ်ခန်းဆီသို့ ဒေါ်စိန်အေးကို ခေါ်သွားလိုက်သည်။ ဦးအောင်လည်း ဧည့်ခန်းထဲတွင် ထိုင်ကာ DVD ခွေကြည့်ရန် မွှေနှောက်ကြည့်လိုက်တော့၊ အများဆုံးက ကိုရီးယားကားတွေ သာ တွေ့ရသည်။ ကြည့်ချင်စိတ် မရှိတော့ပဲ၊ မိမိ အခန်း ရှိရာ အောက်ထပ်က အိပ်ခန်းလေးထဲ ဝင်ပြီး တရေးတမော အိပ်နေတော့သည်။ ပြန်နိုးလာတော့ နာရီ ကြည့်လိုက်တော့ ညနေ ၄ နာရီတောင် ခွဲနေပြီ။ အိပ်ခန်းအပြင် ထွက်လာတော့ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ကိုရီးယားကား ကြည့်နေသည့် သီတာကို တွေ့ရသည်။

"ညည်းလည်း ကိုရီးယားကား ကြည့်တာ မပျက်ဘူးနော်... အရင်အတိုင်းပဲ..."

"ဟီး... ဦးအောင်ကလည်း... သီတာ အလုပ် လုပ်ရင် စိတ်နှစ်ပြီး လုပ်တယ်လေ... အားလပ်ချိန်ဆို ဒါလေးနဲ့ပဲ အပန်းဖြေရတာ... အခုတော့ အလုပ် လုပ်စရာ မရှိတော့ ဒါပဲ ကြည့်ဖြစ်တာပေါ့..."

"ကဲ... ဦးအောင် ရေချိုးလိုက်ဦးမယ်... ပြီးရင် အပြင်မှာ ထွက်စားရအောင်... ဦးအောင် လိုက်ကျွေးမယ်..."

"ဟေး... ဒါမှ ဦးအောင်ကွ..."

"ငါ နင့်ယောက္ခမ ဖြစ်နေပြီလေ... အလုပ်ထဲက အတိုင်း အော်မနေနဲ့..."

"ဟီး... အကျင့်ပါသွားလို့ပါ... ဦးအောင်ရ..."

"ဦးအောင်... ရေချိုးခန်းထဲမှာပဲ အဝတ်တွေ ပုံထားလိုက်... သီတာ မနက်ဖန်ကျရင် အဝတ်လျှော်ရင်းနဲ့ တခါထဲ လျှော်လိုက်မယ်... အဲ့ဒါကြောင့် ပြောတာ.... သီတာတို့နဲ့ အတူ လာနေပါလို့... ဝေယဝစ္စ လုပ်ပေးလို့ ရတာကို..."

"နေပါစေဟာ... ငါ့ဘာသာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေပါရစေ..."

ရေချိုးခန်းဘက်ကို ထွက်သွားသော ဦးအောင်သည် ကျောဘက်မှာ ရှိန်းကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ မိမိကို လူတစ်ယောက် ကြည့်နေမည် ဆိုလျှင် ဖြစ်သွားတတ်သော မသိစိတ်ထဲက ခံစားချက်မျိုးပေါ့။ အနောက် လှည့်ကြည့်လိုက်တော့လည်း သီတာက တီဗွီဘက်ကို မျက်နှာမူလို့ ကိုရီးယားကား ကြည့်ကောင်းနေတုန်း။ စိတ်အထင် ဖြစ်မှာပါလေဟု တွေးကာ ရေချိုးနေလိုက်သည်။

တကယ်တော့ ကျော်စွာတို့နှင့် ချောင်းသာ သွားတာ မှန်သော်လည်း ပုဂံသွားမှာကတော့ ကျော်စွာတို့နှင့် မဟုတ်။ သူနှင့် လတ်တလော ဒိတ်နေသော ကောင်မလေးနှင့် ဖြစ်သည်။ သွားခါနီးမှ သူ့အမေ နေမကောင်းဟူသော အကြောင်းပြချက်ဖြင့် မသွားဖြစ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ခရီး အတူသွားလျှင် ထိုကောင်မလေးကို လုပ်ရတော့မည်မှာ သေချာသဖြင့် အားမွေးထားသော်လည်း ခုတော့ တောင်မောကြီး ဖြစ်ခဲ့ရသည်။

ရေချိုးနေရင်းနှင့် ဆပ်ပြာတိုက်ပြီး ကိုယ့်ဘာသာ ကွင်းထုနေတော့သည်။ သို့သော်လည်း စိတ်က အာသာမပြေ။ ရေချိုးတာ ကြာလျှင် သီတာ တမျိုး တွေးမည် စိုးသောကြောင့် ကွင်းတိုက်တာကို ရပ်ကာ အပြင် ပြန်ထွက်လာတော့သည်။

သီတာ ကြိုက်တတ်သော တရုတ်တန်း ရွှေတောင်တန်းလမ်းက စကားဝါဆိုသော ကြေးအိုးဆိုင်သို့ သွားကာ စားသောက်ကြသည်။ ဟိုးအရင် အလုပ် အတူတူ လုပ်တုန်းကဆို အခုလိုပဲ ဝန်ထမ်းတွေနှင့် အတူ ညစာ ထွက်စားကြသည်။ ခုတော့ သီတာလို့ ခေါ်တဲ့ အတွင်းရေးမှူး တဖြစ်လဲ ချွေးမ နှင့်ပေါ့။

စားသောက်ပြီး ပြန်တော့၊ တရုတ်တန်း orange မှာပဲ ဈေးဝင်ဝယ်ကြသည်။ ဦးအောင် သောက်တတ်တာကို သိတော့ သီတာက ဘီယာ ဝယ်လာပေးသည်။ ပြန်ထွက်တော့ ၁၉ လမ်းထိပ်က ဆာတေး အကင်ဆိုမှာ ဝက်ဆာတေးကင်၊ ငါးကင် ခဲပတ်နှင့် အမဲ အူစုံသုပ် ဝယ်လာသည်။ အင်း... မြန်မြန်သောက်ပြီး မြန်မြန် အိပ်တာပဲ ကောင်းမည်ဟု ဦးအောင်ကတော့ တွေးနေသည်ပေါ့လေ။

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဧည့်ခန်းထဲမှာပဲ အမြည်းနှင့် ဘီယာ စီစဉ်ပေးပြီး၊ ဦးအောင်က ဘီယာသောက်၊ သီတာက အမြည်းစားလိုက်နှင့် လေကန်နေသည်ပေါ့။ ဘီယာ ၂ ဗူးလောက် ကုန်တော့ ပြောစရာ စကားလည်း သိပ်မရှိတော့။ ဇာတ်လမ်းခွေ ကြည့်ရန် သီတာက ပြောသည်။

"နေ့လည်က ငါ ရှာကြည့်သေးတယ်... ကိုရီးယားကားတွေချည်းပဲ... ဒါနဲ့ ငါလည်း မကြည့်တော့တာ..."

"ဦးအောင် သားကို သပ်သပ် သိမ်းခိုင်းထားတာ... သီတာ့ ကိုရီးယား ကားတွေနဲ့ ရောမှာ စိုးလို့... သီတာလည်း သူ့ကားတွေ စိတ်မဝင်စားလို့ ကိုင်တောင် မကြည့်ဘူး... နေဦး... သီတာ သွားယူပေးမယ်..."

လှုပ်လီလှုပ်လဲ့ နှင့် ဖင်ကို ရမ်းကာ ထွက်သွားသော သီတာ့ကို ကြည့်ပြီး ငါတော့ မြန်မြန် အိပ်မှ ရမယ် ထင်တယ် ဟု တွေးတာ ဘီယာ ၁ ဗူး ထပ်ဖွင့်ကာ non-stop သောက်ချလိုက်သည်။ ကုန်သွားတော့မှ စားပွဲပေါ်က ဝက်ဆာတေး ၁ ကင်ကို ကောက်ဝါးလိုက်သည်။ ခေါင်းက အူလည်လည်နှင့် ဖြစ်နေသည်။

သီတာ ပြန်ထွက်လာသော လက်ထဲမှာ CD ထည့်သည့် အိတ်ကြီး တစ်အိတ် ပါလာသည်။ ဦးအောင် လက်ထဲကို ထိုးထည့်ကာ အမြည်းကုန်တော့မှ အိမ်မှာ ရှိတဲ့ အခြောက်အခြမ်း သွားယူပေးမယ် ဆိုပြီး ထွက်သွားလေရဲ့။ အိတ်ရဲ့ ဇစ်ကို ဖွင့်ပြီး ခွေတွေကို ကြည့်လိုက်တော့ အများစုက 18+ ကားတွေ။ နောင်ရဲလည်း ငါ့သွေးပေမို့ ငါ့လိုပဲ ဒီကိစ္စ ဝါသနာ တော်တော်ကြီးတာပဲဟု ကြံဖန် ဂုဏ်ပြုလိုက်သေးသည်။

အနည်းကျဉ်း ဖြစ်တဲ့ ကားထဲမှာမှ သီတာလည်း ကြည့်လို့ရအောင် Mr.Bean ဟာသကားပဲ ရွေးလိုက်သည်။ သီတာ ပြန်ရောက်လာတော့ ခွေ ထိုးပေးပြီး ဖွင့်ခိုင်းလိုက်သည်။ သီတာက အခြောက်အခြမ်းတွေ အပြင် ကြက်ဥကြော်လာပေးသည်။ ရေလည်း ယူလာပေးသောကြောင့် ခြောက်နေသော အာခေါင်ကို စိုစွတ်အောင် ရေ တဂွတ်ဂွတ် နှင့် သောက်ချလိုက်သည်။

Mr.Bean ကား ကြည့်တော့လည်း ရယ်ရလွန်းလို့ အမူးတောင် ပြေမလိုပင် ဖြစ်သည်။ ဒါနဲ့ သောက်လိုက်၊ ပေါက်လိုက်နှင့် Mr.Bean ကားကို ကြည့်နေလိုက်သည်။ ခရီးသွားထားတာကနေ ညောင်းညာလို့ လက်ကလည်း မိမိ ခြေသလုံးကို မိမိ ပြန်နှိပ်ပေးနေမိသည်။ ဒါကို သီတာက မြင်သွားသည်။

"ဦးအောင်... သီတာ နှိပ်ပေးမယ်လေ... အဲ့ဒါကြောင့် ပြောတာ... ညနေတုန်းက အနှိပ်ခံလိုက်ပါဆိုတာကို..."

"နေပါအေ... ညည်းက မပေါ့မပါးကြီးနဲ့ကို..."

"လုပ်ပြန်ပြီ... သားဖြစ်သူကလည်း ဒီမပေါ့မပါးကြီးကိုပဲ ခလုတ်တိုက်ပြီး... အဲ..."

"ဘာဖြစ်လို့လဲ..."

"ဟီး... ဘာမှ မဟုတ်ဘူး... သီတာက မပေါ့မပါးပေမယ့် လုပ်နိုင် ကိုင်နိုင်ပါတယ်... ဒါကို ဟိုဟာ မလုပ်နဲ့ ဒီဟာ မလုပ်နဲ့ ဆိုပြီး ပြောနေလို့..."

"သြော်... ဒါတော့ သူ့ရင်သွေး ထိခိုက်မှာ စိုးလို့ပေါ့..."

"ကဲပါ... သီတာ နှိပ်ပေးမယ်... ဦးအောင် ဘာသာ အေးဆေး နေပြီး ခွေကြည့်နေ..."

တားလည်း မရမယ့် အတူတူ သီတာ အနှိပ်ကို ခံရတော့မည်။ ဦးအောင် ထိုင်နေသော ၂ ယောက်ထိုင် ဆိုဖာကြီးဆီသို့ သီတာက လာထိုင်သည်။ ဦးအောင်ကို လှဲအိပ်စေလိုက်ကာ သီတာရဲ့ ပေါင်ပေါ်သို့ ဦးအောင်ရဲ့ ခြေသလုံးကို တင်ခိုင်းပြီး သီတာက နှိပ်ပေးပါတော့သည်။ သီတာကတော့ နေ့လည်က တွေ့ခဲ့တဲ့ အိမ်နေရင်း အင်္ကျီပါပဲ။ ဒီတခေါက်လည်း အတွင်းခံတွေ မဝတ်လာဘူး ထင်သည်။

ဦးအောင်ကတော့ ညအိပ်လျှင် ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ဖြစ်သည့် ပုဆိုးသာ ဝတ်အိပ်တတ်သည်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီကြပ်ကြပ်က လူပျို ဖြစ်ထဲက ဝတ်လေ့ မရှိပေ။ ဘောက်ဆာ သာ ဝတ်လေ့ရှိသည်။ ဦးအောင်ရဲ့ ခြေသလုံးတွေကို နှိပ်ပေးနေသော သီတာ့ကို မကြည့်မိအောင် ထိန်းကာ တီဗွီဘက်ကိုပဲ ခေါင်းလှည့်ပြီး ကြည့်နေသည်။ ကြာတော့လည်း ဇက်ညောင်းလာသောကြောင့် ခေါင်းအတည့်ထားကာ မြင်နေရသည့် သီတာ့ကိုပဲ ကြည့်မိနေတော့သည်။

အနှိပ်သည် အစစ် မဟုတ်သောကြောင့် သီတာ နှိပ်နေသည်မှာ ဦးအောင်အတွက် ဘာမှ ထူးခြားပြီး အညောင်း မပြေပေမယ့် ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်ရဲ့ အထိအတွေ့ကြောင့် သာယာလာသည်။ ညီတော်မောင်ကလည်း ၃၀% လောက် တောင်လာသည်။ ဆိုလိုသည်မှာ ရှိနေကျ အရွယ်အစားထက် နည်းနည်း ဖောင်းပွလာသော်လည်း ထောင်မတ်သည့် အဆင့်တော့ မရောက်သေး။ အရက် မူးနေတာကြောင့်လည်း ဖြစ်နိုင်သည်။

သီတာက ခြေသလုံးကို နှိပ်နေရာမှ ပေါင်ကို တဆင့်တက်ပြီး နှိပ်ပေးသည်။ ဒီတော့မှ အခြေအနေက ပိုဆိုးသွားသည်။ ညီတော်မောင်က ထောင်သထက် ထောင်လာသည်။ ဒီပုံအတိုင်းဆို ပုဆိုးကနေ ဖောင်းတက်နေသည့် ညီတော်မောင်ကို သီတာ မြင်မည်မှာ မလွဲ။ ရှက်ရှက်နှင့် မျက်လုံးမှိတ်ထားလိုက်သည်။ သီတာ့ရယ်သံ ကြားတော့မှ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်မိသည်။ တီဗွီကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့လည်း ဘယ်အချိန်ထဲက ပိတ်ထားမှန်းမသိသော တီဗွီစကရင် မဲမဲကြီးသာ မြင်ရသည်။

"ခိခိခိခိ..."

"ဘာဖြစ်လို့လဲ... သီတာ..."

"ဒီမှာ... ကြည့်လေ... ဦးအောင်ရဲ့ နဂါးကြီး နိုးနေတာကိုး..."

"ညည်းက နှိပ်တော့လည်း ဖြစ်မှာပေါ့ဟ..."

"ဟင်... အရင် ဒေါ်စိန်အေး နှိပ်ပေးတာပဲ... အဲ့လို ဖြစ်လို့လား..."

"လူမှ မတူတာ... သူက ညည်းလို ချောချောလှလှလေးမှ မဟုတ်တာ..."

"ခိခိ... ဦးအောင်ကတော့ ပြောတော့မယ်..."

ဒီပုံအတိုင်းဆို ကြိုးချင်းငြိတော့မည်ကို တွေးမိပြီး စကားလမ်းကြောင်းကို အမြန်ပြောင်းလိုက်တော့မှ ပိုဆိုးသွားတော့သည်။

"နောင်ရဲရော ဖုန်းဆက်သေးလား..."

"အင်း... ညနေ ဦးအောင် အိပ်နေတုန်းက ဆက်တယ်... အိပ်နေရင် မနှိုးပါနဲ့တော့ဆိုလို့..."

"ညရော မဆက်ဘူးလား... ဒီကောင်တော့... ကိုယ့်မိန်းမကို ပစ်ထားတယ်..."

"ခိခိ... သူ့ကို ဂေလန်း သွားခိုင်းထားတာလေ..."

"ဘာရယ်..."

"ဟီး... ဟုတ်တယ်... သီတာ့ကို မပေါ့မပါးကြီးနဲ့ ဆိုပြီး သူက ဟို... ဟို... မဆက်ဆံဘူးလေ... အဲ့ဒါနဲ့ပဲ ဟိုရောက်ရင် သွားဖြစ်အောင် သွားဆိုပြီး လွှတ်လိုက်တာ..."

"သြော်... ညည်းက မပေါ့မပါးနဲ့ ဆိုတော့ အဲ့ဒီ စိတ်တွေ မရှိတော့ဘူးပေါ့..."

"ဘယ်ဟုတ်ပါ့မလဲ... ဦးအောင်ရ..."

စကားမှားပြီး လွန်သွားပြီဆိုသည့် ဟန်ဖြင့် သီတာသည် ဆက်မပြောတော့ပဲ ခေါင်းငုပ်ကာ ရှက်နေတော့သည်။ ခေါင်းငုပ်ပြီး ရှက်တာက အကြောင်းမဟုတ်။ သီတာက ပေါင်ကို နှိပ်နေရင်းနဲ့မှ ပေါင်ရင်းကို ရောက်ကာ ညီတော်မောင်ကိုလည်း မထိတထိ အနေအထား ဖြစ်သွားသည်။ ဒီလို အခြေအနေ ဖြစ်လာတော့မှ ဦးအောင်လည်း မထူးဇာတ် ခင်းရတော့မည်။ ညီတော်မောင်ကို မထိတထိ ဖြစ်နေသော သီတာ့လက်ကို ဆုတ်ကိုင်ပြီး ညီတော်မောင်ဆီ အရောက်ပို့လိုက်သည်။

၂ ယောက်သား အကြည့်ချင်း ဆုံသွားသည်။ ဘာစကားမှ မပြောတော့။ ကိုယ့်အလုပ် ကိုယ်လုပ်ရမည် ဆိုတာကို အလိုအလျောက် သိသွားတော့သည်။ ပုဆိုးကို ဖြေလျှော့ပေးပြီး တောင်မတ်နေသော ညီတော်မောင်ကို သီတာက ကွင်းတိုက်ပေးတော့သည်။ ပြီးတော့ ဦးအောင်ကို မတ်တတ်ရပ်ခိုင်းပြီး သီတာရဲ့ ပုလွေအစွမ်း ပြတော့သည်။ အရက်တန်ခိုးကြောင့် ၂ ဆ တိုးပြီး သွေးကြောတွေ ထောင်ထွက်နေသော ညီတော်မောင်ကလည်း တော်ရုံနှင့် မပြီးပေ။

ဒီတခါတော့ ဦးအောင် အလှည့်ပေါ့။ သီတာ့ကို ဆိုဖာခုံမှာ လှဲခိုင်းလိုက်ပြီး ဘာဂျာအစွမ်းပြတော့သည်။ နောင်ရဲက မထိရက် မကိုင်ရက်သော ရင်သား ၂ မွှာ ကိုရော၊ အမွှေးနုနုတွေနှင့် ဖောင်းပွနေသော ညီမလေးကိုရော ကိုင်သည်၊ စုပ်သည်၊ ပြီးတော့ ထင်ရာဆိုင်းပါတော့သည်။ ၂ ယောက်ထဲ ရှိသော အိမ်လေးသည် အသံတွေ ဆူညံနေလို့ပေါ့။

"အဲ့ဒါကြောင့် သီတာ့ကို ပြောတာပေါ့... ဦးအောင် ဒီမှာ သီတာတို့နဲ့ အတူတူ မနေချင်တဲ့ အကြောင်းရင်း..."

"အဲ့ဒါကြောင့် သီတာကလည်း ဦးအောင်ကို ပြောတာပေါ့... သီတာတို့နဲ့ လာနေစေချင်တဲ့ အကြောင်းရင်း..."

"သြော်... သီတာရယ်..."

(နောင်ရဲရေ... မင်း ငါ့မိန်းမ နို့ကို စို့ထားတာ... ငါလည်း မင်းမိန်းမ နို့ကို စို့တာ မင်း အပြစ်မြင်မှာ မဟုတ်ပါဘူးနော်...)

၂ ရက်လောက် အချိန်ရသဖြင့် ဦးအောင်နှင့် သီတာမှာ ကြင်စဦး ဇနီးမောင်နှံ ပမာ။ နောင်ရဲ ပြန်လာတော့ အရာ အားလုံးက ပုံမှန် ပြန်ဖြစ်သွားသည်။ ထူးခြားသည်မှာက ဦးအောင်သည် သားဖြစ်သူ ချွေးမဖြစ်သူတို့ဆီ အလည်လာတာ များလာကာ၊ နောက်တော့ ဟိုဘက်အိမ်ကို ရောင်းလိုက်ပြီး အတူတူ နေကြတော့လေသည်။

ခင်တဲ့
နောင်ရဲ (၂၀၁၉ ဇန်နဝါရီ)