သူတို့သားအမိ

 
ကျွန်တော် ၁၀ တန်းနှစ်ရောက်တော့ အိမ်က စီးပွားရေးမကောင်းတာနဲ့ နယ်ကအိမ်ကိုရောင်းပြီး ရန်ကုန်ကို မိသားစုလိုက် တက်လာခဲ့ကြတယ်။ ရန်ကုန်က ဆင်ခြေဖုံးတစ်နေရာမှာ အိမ်ငှားနေကြတယ်ပေါ့လေ။ အဲဒီအချိန်က တိုက်တွေလည်းသိပ်မရှိသေး။ ရပ်ကွက်လည်းဖြစ်တော့ ရန်ကုန်ဆိုပေမယ့်  နယ်မှာလိုပါပဲ။ ရပ်ကွက်ထဲမှာ လူသစ်ဆိုတော့ ဘယ်သူနဲ့မှ မသိသေးပေမယ့် ကျွန်တော်ပထမဆုံးသတိထားမိတာကတော့ တစ်အိမ်ကျော်က ညီအမတွေပါပဲ။

အငယ်ဆုံး ကောင်မလေးက ကျွန်တော်နဲ့ အတူတူ ၁၀ တန်း။ ကျောင်းသွားအပ်တော့မှ တစ်ခန်းထဲမှန်းသိတယ်။ အလတ်နဲ့ အကြီးကတော့ အဝေးသင် တက်ကြတယ်။ သူတို့အိမ်က ကျွန်တော်တို့ ရပ်ကွက် အနေအထားနဲ့ဆိုရင် ချမ်းသာတယ်ပေါ့လေ။ တစ်ထပ်တိုက်ပုလေးနဲ့ ခြံကလည်း ကျယ်ကျယ်ဝန်းဝန်း။ သူတို့အမေကမှ အဲဒီတုန်းက ၄၀ ကျော်လောက် ရှိသေးတာပဲ။ ဒေါ်မာလာလို့ခေါ်တယ်။

သူတို့သားအမိတွေ အကုန်လုံးက ကိုယ်လုံး တအားလှတယ်။ ခေတ်လည်းဆန်တယ်။ မသိရင် ညီအမတွေလို့တောင် ထင်ချင်စရာ။ ဒါပေမဲ့ ရပ်ကွက်ထဲမှာတော့ သူတို့ကို ဘယ်သူမှ အခေါ်အပြော မရှိကြဘူး။ အစကတော့ ကျွန်တော်လည်း မသိပါဘူး။ နောက်ပိုင်း အနီးအနား မေးစမ်းကြည့်တော့မှ အခေါ်အပြော မလုပ်ကြတဲ့ အကြောင်းရင်းကို သိရတယ်။ အန်တီမာလာက သူ့သမီးတွေကို သူကိုယ်တိုင် ခေါင်းလုပ်ပြီး ဖာထောင်စားနေတာကိုး။

အစကတော့ သူတို့ရုပ်ရည် သူတို့အနေအထားနဲ့ ဒါမျိုးလုပ်တယ်ဆိုတာ ကျွန်တော်လည်း မယုံပါဘူး။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီခေတ်ကတည်းက သူတို့က ဖုန်းနဲ့ကြိုချိတ်ပြီး ကားတွေနဲ့ လာခေါ်ကြတာ။ တစ်ခါတစ်လေလည်း အိမ်ရှေ့မှာ ကားရပ်ပြီး သူတို့အိမ်မှာပဲ အလုပ်ဖြစ်ကြတာလည်း ရှိတယ်။ ကျွန်တော်နဲ့ အတန်းတူ အငယ်ဆုံးမလေးက သီရိလို့ခေါ်တယ်။ သူ့အစ်မတွေလောက် အကောင်မထွားသေးပေမယ့် ရွယ်တူ မိန်းခလေးတွေထဲမှာတော့ အကိတ်ပဲ။ အဆီများလို့ ဖင်ကြီးတာမျိုး မဟုတ်ဘဲ နောက်ကိုသတ်သတ်ကြီးကို ကောက်ထွက်နေတာမျိုး။

ရပ်ကွက်ထဲမှာလိုပဲ ကျောင်းမှာလည်း သူ့ကို ဘယ်သူမှ အဆက်အဆံ မလုပ်ကြပါဘူး။ ယောက်ျားလေးတွေနဲ့ ဆရာတွေထဲမှာတော့ အလကား စားရမလားဆိုတဲ့စိတ်နဲ့ အရောဝင်ဖို့ ကြိုးစားတဲ့သူ တစ်ချို့ရှိတယ်။ မိန်းကလေးတွေကတော့ သူနဲ့ အတူ ထိုင်မယ့်သူကို မရှိပါဘူး။ အဲဒီလို အနေအထားမှာ ကျောင်းပြောင်းလာပြီး အပေါင်းအသင်း မရှိသေးတဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ သူငယ်ချင်း ဖြစ်ကြတယ်။ နည်းနည်းပိုရင်းနှီးလာတော့ ကျွန်တော့်ဆိုင်ကယ်နဲ့ပဲ ကျောင်းအတူ သွားကြတယ်။ သူက နောက်က လိုက်တယ်ပေါ့။ ကျွန်တော်က သူ့ဘဝအကြောင်းတွေကို မေးလေ့မရှိပါဘူး။

ဒါပေမဲ့ အရမ်းရင်းနှီးတဲ့ သူငယ်ချင်းဖြစ်လာတော့ သူကပဲ ပြောပြပါတယ်။ သူပထမဆုံး အပျိုစင်ဘဝဆုံးတော့ ၈ တန်းပဲ ရှိသေးတယ်တဲ့။ အဲဒီအချိန်က သူ့အမတွေကတော့ ဖာဖြစ်နေပြီပေါ့လေ။ သူ့အမေ အသိတစ်ယောက်က အပျိုအစစ် စားချင်လို့ ၃ သိန်းနဲ့ ရောင်းခဲ့တာတဲ့။ အဲဒီခေတ်က ၃ သိန်းဆိုတာ နည်းတဲ့ပိုက်ဆံတော့ မဟုတ်ပါဘူး။

ဒါဆို နင်တို့ ညီအစ်မတွေက ဆန္ဒမပါဘဲ လုပ်စားနေရတာလားလို့ ကျွန်တော်မေးတော့ သူက ခေါင်းခါတယ်။ မဟုတ်ဘူး။ ငါတို့မျိုးရိုးကိုက ထန်တာတဲ့။ သူညာနေတာ မဟုတ်လောက်ပါဘူး။ သူတို့ သားအမိတွေပိုက်ဆံရှိတာ ကျွန်တော်သိတာပဲ။ ဒါဆိုလည်း ရည်းစား သတ်သတ်မှတ်မှတ် ထားပါလားဟလို့ ကျွန်တော်ကပြောတယ်။ သူက

“ကျောင်းမှာတောင် ငါတို့ ညီအစ်မတွေကို ဘယ်သူမှ အဆက်အဆံ မလုပ်ချင်တာ။ ဘယ်မှာရည်းစားထားလို့ ရမှာလဲ။ အခန်းထဲက ကောင်တွေကလည်း နင်သိတဲ့အတိုင်း စားရရင်သာ စားမယ်။ တွဲသွား တွဲလာတော့ ဘယ်သူမှ လုပ်ချင်တာ မဟုတ်ဘူး” လို့ပြောတယ်။

သူက ဝါသနာအရ လုပ်စားတာ သူ့အမေခိုင်းလို့လည်း မဟုတ်ဘူးဆိုတော့ ကျွန်တော်လည်း ဘာမှမပြောတတ်တော့ဘူး။ ခဏလောက် တွေဝေစဉ်းစားနေပြီးတော့ နင့်ကိုငါချစ်တယ်လို့ မရည်ရွယ်ပဲပြောလိုက်မိတယ်။ သူကကျွန်တော့်ကို ဘာမှပြန်မပြောပဲ ကျွန်တော့်ကို တစ်ချက်ကြည့်တယ်။ ပြီးတော့ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကြီး ဖက်လိုက်ပါရော။ ရည်းစားဖြစ်သွားပြီးတော့ သူက သူ့အမေအန်တီမာလာနဲ့ မိတ်ဆက်ပေးတယ်။ အန်တီမာလာကလည်း ရှင်းရှင်းပါပဲ။

“အန်တီတို့ အကြောင်းကိုတော့ သားလည်း သိမှာပဲ။ အန်တီတို့မှာက တန်ဖိုးထားတာ ဘာမှမရှိဘူး။ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုလည်း ဂရုမစိုက်ဘူး။ အန်တီတို့သားအမိတွေ နဂိုနေတဲ့ ပုံစံအတိုင်း နေမှာပဲ။ သားဘက်ကသာ နားလည်အောင် ကြိုးစားပေးမှ အဆင်ပြေမယ်။ ကျန်တာတော့ သီရိကိုလည်း သားဘယ်လို ဂရုစိုက်တယ်ဆိုတာ သိနေတော့ ပြောစရာမရှိပါဘူး။ တစ်ခုရှိတာက သီရိအနေနဲ့ကလည်း သူ့ဝါသနာကို ဖျောက်မှာတော့ မဟုတ်ဘူး” လို့ပြောတယ်။

ကျွန်တော်ကလည်း ဟုတ်ကဲ့ပါ အန်တီ ကျွန်တော်နားလည်ပါတယ်ပေါ့။ အဲဒီကစပြီး သူတို့အိမ်ကို ကျွန်တော် တရားဝင် ဝင်ထွက်ခွင့် ရသွားတယ်။ ကျွန်တော့်အိမ်ကိုတော့ သူတို့အိမ် စာသွားကျက်တယ်ပေါ့။ အဖေမရှိတော့တဲ့ ကျနော်တို့အိမ်မှာ အမေက ကျွန်တော့် နေပုံထိုင်ပုံကို သဘောမကျလှပေမယ့် သူလည်း အိမ်စီးပွားရေး တစ်ဖက်နဲ့ဆိုတော့ ပြောဆိုဆုံးမချိန် မရှိပါဘူး။ ဆယ်တန်းစာမေးပွဲလည်း နီးလာတဲ့ အချိန်မှာ အတူစာကျက်ရင်းနဲ့ သီရိတို့အိမ်မှာပဲ ကျွန်တော် အိပ်လိုက်တာများတယ်။

သူ့အစ်မတွေနဲ့ အန်တီမာလာကတော့ ကားတွေနဲ့ လာခေါ်တဲ့အခါ လိုက်သွားကြ။ နောက်နေ့ မနက်မှ ပြန်ရောက်တာ များပါတယ်။ အရင် သူငယ်ချင်းဘဝနဲ့က လိင်ကိစ္စနဲ့ပတ်သက်ရင် ကျွန်တော်က ရှက်လို့ သိပ်မပြော ဖြစ်ပေမယ့် ချစ်သူဖြစ်သွားပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲ ပြောကြတယ်။ သူ့ဆီက တစ်တစ်ခွခွ စကားတွေ ကြားရတာ သဘောကျလို့ပါ။ ဖာခံစားလာတာ ၂ နှစ်လောက် ရှိပြီဆိုတော့ သီရိမှာ အတွေ့အကြုံတွေ အများကြီးရှိတယ်။ ပိုက်ဆံလည်းရစေ။ ဆန္ဒလည်း ပြည့်စေဆိုတဲ့သဘောနဲ့ လုပ်စားနေကြသူတွေဆိုတော့ သူတို့သားအမိတွေက လူရွေးပြီးမှ လက်ခံတာများတယ်။

ပြီးခဲ့တဲ့ နှစ်နယူးရီးယားနေ့တုန်းက အကြောင်းကတော့ သီရိအတွက် မမေ့နိုင်စရာ။ အဲဒီနေ့က ကလပ်မှာ သူတို့ညီအစ်မသုံးယောက် ကဲကြတယ်။ သူ့တို့အမေ ဒေါ်မာလာကတော့ သူ့လမ်းကြောင်းနဲ့ သူပေါ့။ ကလပ်မှာရှိနေတုန်း သူတို့တစ်လမ်းကျော်က ချဲဒိုင်လုပ်တဲ့ ကိုကျော်ကြီးက ဖုန်းနဲ့လှမ်းချိတ်ပြီးခေါ်တယ်။ ၅ သောင်းနဲ့ စျေးညှိပြီး ကလပ်အောက်ကို လာကြိုတယ်။ ပြောတုန်းက ကိုကျော်ကြီး တစ်ယောက်တည်းပေမယ့် လာခေါ်တော့ သူ့သူငယ်ချင်း ၄ ယောက်ပါ ပါသေးတယ်။ အဲလိုဆိုရင်တော့ မဖြစ်ဘူးဆိုပေမယ့် ငြင်းလို့ မရတော့ဘူးလေ။

အားလုံးက နယူးရီးယားနေ့မှာ ယာဘတွေရော အရက်တွေရော သောက်ထားကြတော့ အစွမ်းကုန် ထန်နေကြပြီ။ ဟိုတယ်တွေကလည်း လူပြည့်နေတော့ လူရှင်းတဲ့ ခရေပင်လမ်းထဲ သွားဆွဲကြတယ်။ သီရိက အဲဒီနေ့က စကတ်ပေါင်လယ်လောက်လေးနဲ့ ဂျိုင်းပြတ်အင်္ကျီဝတ်လာတာ။ မူးရူးပြီး အကျီတွေရော စကတ်တွေရော ဆွဲဖြဲပစ်လိုက်ကြတယ်။ မချခင် သီရိကို ဆေးပြားတွေ အချိုရည်နဲ့စပ်ပြီး လာတိုက်သေးတယ်။ ရေဖြတ်ပြီး ဆွဲရင် ကြာမှာစိုးလို့ မြန်မြန်တက်အောင် အချိုရည်နဲ့ ရောတိုက်တာ။

ပြီးတော့ ကားချည်တဲ့ကြိုးနဲ့ ကားတံခါးဘေးမှာကြိုးတုတ် ဒီဇင်ဘာလကြီး ချမ်းသလားမမေးနဲ့။ ရုပ်ရှင်တွေထဲက လိုကြမ်းတယ်ဆိုတာ သနားတာပေါ့။ ကိုကျော်ကြီးက ပါးစပ်မှာ လီးတပ်ပြီး မှုတ်ခိုင်းတဲ့အချိန် သူ့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်က တစ်ယောက်က ဖင်ကိုချတယ်။ တစ်ယောက်က စောက်ဖုတ်ကို ချတယ်။ ကိုကျော်ကြီး ပြီးသွားတဲ့အချိန် ကျန်တဲ့တစ်ယာက်ကိုလည်း မှုတ်ပေးရသေးတာပေါ့။ နောက်တော့ ကိုကျော်ကြီးက အဆန်းထွင်ပြန်တယ်။

အဲဒီနားက ဆောက်လုပ်ရေးထဲသွားပြီး သဲတွေ လက်ခုပ်နဲ့ သယ်လာတယ်။ ပြီးတော့ လီးမှာ သဲကြမ်းတွေပွတ်ပြီး ချကြပြန်ပါရော။ သူတို့ကတော့ ကွန်ဒုံးမှာ သုတ်တာဆိုတော့ ဘာမှသိပ်မဖြစ်ဘူးလေ။ သီရိကတော့ သွေးပါထွက်ပြီး စုတ်ပြတ်ကုန်တာ။ အဲဒီအချိန်က အရက်ရှိန် ဆေးပြားအရှိန်တွေကြောင့်သာပေါ့။ နို့မို့ မေ့မျောသွားမလားမသိ။ တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက် ကားမှာ ကြိုးတုတ်ပြီး ချနေကြတာ တော်တော်ကြာတယ်။ ၂ နာရီလောက်များ ရှိမလားမသိဘူး။ သီရိလည်း ၅ ခါလောက် ပြီးသွားပြီး ဖင်တွေလည်း စုတ်ပြဲ စောက်ဖုတ်တွေလည်း စုတ်ပြဲကုန်ပြီ။ ဒါပေမဲ့ နာတာက နာတာပဲ ကောင်းတာက ကောင်းတာပဲလေ။

ခရေပင်လမ်းက လူပြတ်တယ်ဆိုပေမယ့် စုံတွဲအချို့  ကြိုကြား သွားလာနေကြတာပဲ။ သီရိတို့ကို မြင်လို့  ပြန်လှည့်သွားတဲ့ လူလည်းရှိတယ်။ နောက်တော့  ဘယ်သူ သွားတိုင်လိုက်တာလဲမသိ ရဲကားရောက်လာပြီး အနီးဆုံး စမ်းချောင်း ရဲစခန်းကို ခေါ်သွားတာပေါ့။ ရဲစခန်းမှာက နယူးရီးယားနေ့ဆိုတော့ ရန်ဖြစ်လို့ ဖမ်းထားတဲ့ ယောက်ျားလေးတွေလည်းအများကြီးပဲ။ သီရိမှာက ကိုကျော်ကြီးတို့ ဆုတ်ဖြဲထားလို့ ဖင်ပြောင်ကြီးနဲ့။ ဖင်နဲ့အဖုတ်မှာလည်း သွေးစက်တွေနဲ့။ မျက်နှာမှာလည်း သုတ်တွေပန်း လုပ်ထားကြတာ ပေပွလို့ ။

စခန်းမှူးက မြင်မကောင်းလို့ဆိုပြီး တီရှပ်တစ်ထည်နဲ့ ပုဆိုးတစ်ထည် လာပေးလို့ ဝတ်ထားရတယ်။ ရဲကစစ်တော့ ကိုကျော်ကြီးတို့က ပိုက်ဆံပေးပြီး ညှိလိုက်တယ်။ သိတဲ့အတိုင်း ပြည့်တန်ဆာမှုက ချတဲ့လူက အပြစ်မကျ ခံတဲ့လူပဲ အပြစ်ကျတာဆိုတော့  သူတို့က လွတ်ရောပေါ့။ သီရိကတော့ ဖင်ရောစောက်ဖုတ်ရော သွေးတွေဆင်းနေလို့ ရဲမေတစ်ယောက် အကူနဲ့ ဆေးခန်းသွားပြရတယ်။

ခဏနေတော့ မေမေ လိုက်လာတယ်။ စခန်းမှူးနဲ့ လည်း ဘယ်လိုချုပ်လိုက်တယ် မသိဘူး။ သီရိကို ပြန်လွတ်ပေးလိုက်ပါတယ်။ သူကတောင်  ကျန်းမာရေး ဂရုစိုက်ဦးလို့ လှမ်းပြောသေးတယ်။ သီရိက သူ့ရဲ့ ဇာတ်ကြမ်းကြီးကို တစ်ဖွဲ့တစ်နွဲ့ ပြောပြတော့ ကျွန်တော်က သနားရမလို။ ဒေါသထွက်ရမလိုပေါ့။ အဲဒီနေ့ကို ဝမ်းမနည်းဘူးလား။ တကယ်ဆို အနိုင်ကျင့်ခံရတာ ။ မုဒိန်းကျင့်ခံရတာ ။ လူလယ်ခေါင်မှာ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း ဖင်ပြောင်ကြီးနဲ့ နေရတာလေ။ သီရိကတော့ အလိုမတူဘဲ အလုပ်ခံရတာ တစ်မျိုး အရသာရှိတယ်တောင် ပြောလိုက်သေးတယ်။ တကယ်ရှားတဲ့ ကျွန်တော့်ချစ်သူ။

အဲဒီလိုနဲ့ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်လုံး ဆယ်တန်း အောင်ကြတယ်ပေါ့လေ။ သူ့ဘဝက ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်နေနေ စာကျတော့ မညံ့ဘူးဗျ။ ကျူရှင်ဘာညာ သိပ်မယူပဲနဲ့တောင် ဂုဏ်ထူး ၄ လုံးနဲ့ ဆယ်တန်းအောင်ပြီး ဆရာဝန်အမှတ်မှီတယ်။ ကျွန်တော်ကသာ ၂ လုံးပဲပါတာ။ ဒါပေမဲ့ သူက ဆရာဝန်လိုင်းလည်း မယူဘူးဗျ။ သူ့အစ်မတွေလိုပဲ အဝေးသင်တက်မယ်ပြောတယ်။ တကယ်တော့ သူ့အစ်မတွေတုန်းကလည်း လိုင်းကောင်းမှီပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အသက်မွေးမှုအတွက် ပညာထပ်မသင်ချင်ကြတော့ဘူးတဲ့။ ပညာဆိုတာ ကျောင်းတက်မှရတာ မဟုတ်ဘူးတဲ့။

သူတို့ ညီအစ်မတွေက စာရိတ္တဘယ်လိုပဲ ပျက်ပြားပါစေ စာဖတ်တော့ အားသန်ကြတယ်ဗျ။ ကျွန်တော်က မြန်မာဝတ္တုတောင် တစ်အုပ်ဆုံးအောင် မနည်းဖတ်နေရချိန်မှာ သူတို့က …...  တို့ ဘာတို့မှာ အင်္ဂလိပ်ဂန္ဒဝင်ဝတ္တုတွေ ငှားဖတ်နေကြပြီ။ ကျွန်တော်တို့ တက္ကသိုလ်ရောက်တဲ့ အချိန်ကျတော့ သူတို့မိသားစု ကျွန်တော်တို့ ရပ်ကွက်ထဲကနေ သင်္ကန်းကျွန်းဘက်ကို ပြောင်းကြတယ်။ ကျွန်တော်ကလည်း သူတို့အိမ်သားလို ဖြစ်နေတော့ သူတို့နဲ့ပဲ လိုက်နေလိုက်တယ်။ သူတို့ ညီအစ်မတွေကတော့ အရင်လို ခေါ်တဲ့လူနောက် လိုက်တုန်းပဲ။ facebook တွေ ပေါ်လာတော့ အွန်လိုင်းကတစ်ဆင့်ချိတ်ပြီး  ခေါ်ကြပေါ့။

အန်တီမာလာကလည်း အသက်က ၄၆ နှစ်လောက်ရှိပြီ ဖြစ်ပြီး ကျွန်တော်လည်း အားကိုးနေရတော့  ခေါင်းအလုပ်ကို သိပ်မလုပ်တော့ဘူး။ သူ့မိတ်နဲ့သူ  သွားတာလာတာလောက်ပဲ။ အဲဒီအချိန်လောက်အထိ ကျွန်တော်ကလည်း သီရိနဲ့ပဲ အိပ်ဖူးသေးတယ်။ သူ့ကိုတော့ ဘာပဲဖြစ်နေဖြစ်နေ ချစ်တာကတစ်ကြောင်း ကိုယ့်ချစ်သူ ကိုယ့်မိန်းမဖြစ်လာမယ့်သူ ဖာခံနေတာကိုတွေးပြီး စိတ်လှုပ်ရှား သဘောကျနေတာက တစ်ကြောင်းပေါ့လေ။

တစ်နေ့တော့ သူတို့ ညီအစ်မသုံးယောက်လုံး ချောင်းသာ သွားကြတယ်။ အန်တီမာလာ့အသိ  ကုမ္ပဏီပိုင်ရှင် ဘီးဂျဲကြီးတွေ ခေါ်တာပေါ့။ အိမ်မှာ  အန်တီမာလာနဲ့ ကျွန်တော်ပဲ ကျန်တာပေါ့။ ခရီးမထွက်ခင် သူတို့ညီအမတွေကတောင် မေမေ့ကို ပြုစုလိုက်နော်ဆိုပြီး နောက်သွားကြသေးတယ်။ တကယ်တော့ အဲဒီအချိန် ကျွန်တော့်နဲ့ သူတို့ကြားရင်းနှီးမှုနဲ့ ဆိုရင် တစ်အိမ်လုံးကို စားလို့ရတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်လီးက ၅ လက်မ ကျော်ကျော်လောက်ပဲရှိပြီး ကြာကြာလည်း မထိန်းတတ်တော့ သီရီတစ်ယောက်နဲ့ ပဲ အတူနေဖြစ်တာပါ။

ပြောရရင်တော့ အဲဒီအိမ်မှာ သီရိက အလှဆုံးလို့ ပြောလို့ရတယ်။ တခြားမိန်းကလေးတွေနဲ့စာရင်  ကိတ်ပေမယ့် အစ်မတွေ အမေတွေနဲ့ စာရင်တော့  သေးတယ်လို့ ထင်ရတယ်။ သူတို့ မျိုးရိုးကလည်းအသက် ကြီးလေ လှလေလို့များ ဆိုရမလားပဲ။ အန်တီမာလာက အားလုံးထဲမှာ အလှဆုံးပဲ။ အရပ်အမောင်း ရွယ်တူ ခါးတွေ ပေါင်တွေ  လက်မောင်းတွေ အားလုံး သားအမိတွေ ရွယ်တူပေမယ့် နို့တွေ တင်ပါးတွေမှာတော့ အန်တီမာလာက  အကြီးဆုံး။ ဒါတောင် သီရိက ရင် ၃၅ တင် ၃၈ ရှိတာ။ သူ့အစ်မ နှစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ သဇင်နဲ့ ကြည့်ပြာက နည်းနည်းချင်းစီ ကြီးသွားပြီး အန်တီမာလာကျတော့ ရင်နဲ့ တင်က ၄၂ စီလောက်ရှိတယ်။ ခုအရွယ်အထိ စကတ်အတိုလေးတွေ ဝတ်တုန်း။ အတွင်းခံဆိုလည်း ဂျီစတင်း တွေဝတ်တာများတယ်။

ချောင်းသာသွားမယ့်သူတွေ အိမ်ကို ကားနဲ့လာခေါ်တော့ ကျွန်တော်က အထုပ်အပိုးတွေ ကားပေါ်လိုက်တင်ပေးရတယ်။ သီရိတို့များ ဖင်ခံရမယ်ဆို  ယောက်ျားရှေ့တောင် ဟန်မဆောင်နိုင်ဘူး။ အဖိုးကြီးတွေနဲ့ ဟီလာကို တိုက်နေတာပဲ။ ကျနော်ကတော့ ငယ်သူငယ်ချင်းလည်း ဖြစ်…ဖာသည်မမှန်း သိလျက်နဲ့ ယူထားတာဆိုတော့ ဘာမှမပြောတော့ပါဘူး။ သူ့ကို ချစ်တာလည်း ပါတာပေါ့။

အထုပ်အပိုးတွေ လိုက်ပို့ပြီး အိမ်ထဲပြန်လာတော့ အန်တီမာလာက သီရိ ခရီးထွက်သွားလို့ ဘာမှ ဝမ်းမနည်းပါနဲ့ သားရယ်။ အန်တီမာလာ ပြုစုမှာပေါ့။ အသစ်အဆန်းတွေတောင် ကြုံရဦးမယ်တဲ့။ ကျွန်တော်လည်း သူတို့အိမ်ရောက်တာ နှစ်ပေါက်နဲ့ချီနေပြီ။ ကိုယ့်ဘက်ကစရမှာ သိမ်ငယ်နေတာကို သူကစတော့ ပျော်တာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ့်လီးက သေးတော့ ကြိုက်ပါ့မလားလို့တွေးပြီး စိတ်ပူတာပေါ့။

ည ၇ နာရီလောက် ထမင်းစားပြီး အင်တာနက် သုံးနေတုန်း အန်တီမာလာက အပေါ်ကနေ လာခဲ့တော့လို့ လှမ်းခေါ်တယ်။ သူ့အခန်းထဲဝင်သွားတော့ အန်တီမာလာက သူ့ဆိုဖာခုံမှာ ခြေထောက်ချိတ်ပြီး ထိုင်နေတယ်။ ဝတ်ထားတာကလည်း ဂျီစတင်း အတွင်းခံနဲ့ ဘရာစီယာ သေးသေးလေးပဲပါတယ်။ ဘရာက ကြပ်နေတော့ နို့တွေက ရုန်းထွက်တော့မလိုပဲ။ ငါအသက် ၄၀ ကျော်အရွယ်ကို ငါ့သမီး ၂၀ လောက် တွေထက် ဘာလို့ ယောက်ျားတွေက ပိုစွဲသလဲဆိုတာ ပြမလို့ လို့ပြောတယ်။ ကျွန်တော်က ဟုတ်ကဲ့ပါပေါ့။

ခြေထောက်ချိတ်လျက်ကပဲ ကျွန်တော့်ကို မင်းအဝတ်အစားတွေ ချွတ်လိုက်လို့ လှမ်းပြောတယ်။ ခါတိုင်း သားလို့ပဲ သုံးနှုန်းခေါ်ဝေါ်တဲ့ အန်တီမာလာရဲ့  မင်းဆိုတဲ့ အသုံးအနှုန်းက ကျွန်တော့်အတွက်တော့ နည်းနည်းဆန်းနေတယ်။ အဲဒါနဲ့ ကြောင်ကြည့်နေတုန်းမှာပဲ ခိုင်းတာကို ငါက ချက်ချင်းလုပ်မှ ကြိုက်တာကိုပြောရင်း ထလာပြီး ကျွန်တော့်ပါးကို  ဘယ်ပြန်ညာပြန် ရိုက်ထည့်လိုက်တယ်။ စိတ်ထဲမှာ ထိန့်လန့်သလို ကျေနပ်သလို ခံစားမှုမျိုးနဲ့ ကျွန်တော်လည်း သူပြောတဲ့အတိုင်း အဝတ်တွေ ချွတ်လိုက်တယ်။

အခန်းထဲ ဝင်လာကတည်းက သူ့ကိုကြည့်ပြီး စိတ်တွေ ထနေတာဆိုတော့ အဝတ်တွေ ချွတ်လိုက်တဲ့အချိန် ငပဲကတော့ ထောင်နေတာပေါ့။ သူက ကျွန်တော်ကို ကြည့်ပြီး မင်းလီးက ဒါအကုန်ပဲလား.. ငါ့ကိုကြည့်ပြီး လီးတောင်နေတယ်ပေါ့လေ… မင်းကို အပြစ်ပေးရမယ်လို့ ပြောတယ်။ ကျွန်တော်ကလည်း အန်တီက အရမ်းလှလို့ပါလို့ ပြောလိုက်တယ်။ သူက ကျွန်တော့်ကို လီးကနေ ဆွဲခေါ်လာပြီး မင်းကို အပြစ်ပေးရမယ်လို့ ပြောတယ်။

ပြီးတော့ သူ့အခန်းဗီရိုတံခါးကို ဖွင့်ပြီး သံကြိုးတစ်ချောင်း ရှာယူလာတယ်။ သူ့ဗီရိုထဲမှာတော့ တခြား  ကိရိယာတွေ အများကြီးပဲ။ ပြီးတော့ ခုတင်ပေါ်မှာ ကျွန်တော့်ကို ပက်လက်လှန်ခိုင်းပြီး ခြေတွေလက်တွေကို ခုတင်က တိုင်တွေမှာ လိုက်ချည်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ကားယားကြီးပေါ့။ ကျွန်တော့် လေးငါးဆယ်ချက် ဂွင်းတိုက်လိုက်ပြီး အန်တီမာလာက စမှုတ်တယ်။ သူမှုတ်တာက သီရိမှုတ်တာနဲ့လည်း မတူဘူး။ သီရိက ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်နဲ့ ပါးစပ်နဲ့ လိုးပေးသလိုမျိုး။ သူကတော့ အာခေါင်ထဲအထိ ဝင်အောင် မျိုတာမျိုး။

ကျွန်တော်လီးက ၅ လက်မခွဲလောက် ရှည်လို့ပဲ၊ အန်တီမာလာ ပုံစံက ဆယ်လက်မရှည်လည်း ရအောင်မြိုမယ့် ပုံစံ။ အားရအောင်မှုတ်ပြီး ကျွန်တော်ပြီးချင်လာတဲ့အချိန် သူက စကားစတယ်။ မင်းလီးက လူစဉ်မမီဘူးပဲ။ လူစဉ်မမီတဲ့လီးနဲ့ ငါ့သမီးကို အယားဖြေ မပေးနိုင်တဲ့အတွက် မင်းကို အပြစ်ပေးရမယ်။ အဲလိုပြောပြီး သူဗီရိုထဲကနေ ဖယောင်းတိုင်နဲ့  မီးခြစ်သွားယူလာတယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့မျက်နှာပေါ် ခွထိုင်ပြီး ဖယောင်းစက်တွေ လိုက်ချတော့ ပူလည်းပူ ကြောက်လည်းကြောက်နဲ့ ခုနက  ပြီးချင်နေတာတွေပါ ပျောက်သွားတယ်။ ဖယောင်းစက်တွေကတော့ လီးပေါ်ကျတာကျ လဥပေါ်ကျတာကျ ဗိုက်ပေါ် ကျတာကျပေါ့။

ကျွန်တော်လည်း အပူသက်သာအောင် အာရုံပြောင်းတဲ့ အနေနဲ့ သူ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို လျက်ရတာပေါ့။ အန်တီမာလာ စောက်ဖုတ်က သီရိလိုပဲ အပေါက်ကျယ်နေပေမယ့် အုံကတော့ သီရိထက် အများကြီးကြီးတယ်။ သူ့စောက်ဖုတ်ကြားမှာ ကျွန်တော့် မျက်နှာက ပျောက်နေတယ်။ အသက်ရှူရတာတောင် ခက်လာတယ်။ ခဏနေတော့ သူက စောက်ဖုတ်ကို ကြွပေးပြီး ဖင်ကိုလျက်စမ်းလို့ သူက ခိုင်းတယ်။

ကျွန်တော်ဘဝမှာ သီရိကို စောက်ဖုတ် လျက်ပေးဖူးပေမယ့် သန့်ပါ့မလားဆိုတဲ့ စိတ်ကြောင့် ဖင်ကိုတော့ မလျက်ပေးဖူးပါ။ ဒါပေမဲ့ အန်တီမာလာကိုတော့ မလွန်ဆန်ရဲသလို လျက်ပေးချင်စိတ်လည်းဖြစ်မိတယ်။ သူက ကျွန်တော့် မျက်နှာကို ပြောင်းပြန် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်တယ်။ အိမ်သာတက်တဲ့အခါ ထိုင်သလိုမျိုးပေါ့။ ခဏက စောက်ဖုတ်နဲ့ ဖိကပ်ပစ်တာမျိုး မဟုတ်ဘဲ ပါးစပ်အထက်နား တစ်လက်မလောက် အကွာမှာ ဖင်ပေါက်ကို တေ့ပေးတယ်။

သူ့ဖင်အိုးက ကျွန်တော့်မျက်နှာ တိုးဝင် ပျောက်ကွယ်သွားလို့ရတဲ့အထိ ကြီးပြီး ဖင်ပေါက်ဝ သေးသေးလေးကတော့ ပွင့်အာနေတယ်။ အရင်ကလည်း အကြိမ်ပေါင်းများစွာခံထားတဲ့ဖင်ဆိုတာ သိသာစေတယ်။ သူဖင် ဖြဲပေးလိုက်တာလည်း ပါမှာပေါ့လေ။ ကျွန်တော်က ပွင့်အာလာတဲ့ ဖင်ပေါက်ထဲကို လျာထိုးပြီး ကလိပေးလိုက်တော့ အန်တီမာလာက ဇိမ်ယူနေတယ်။ ဖင်လျက်ပေးတာ မိနစ် ၂၀ လောက်ကြာတော့ အန်တီမာလာက တော်ပြီတော်ပြီ ဆိုပြီး မျက်နှာပေါ်က ထတယ်။ ကျွန်တော်ကလည်း အန်တီမာလာ့ကို ပြီးတဲ့အထိ လျက်ပေးချင်ပါတယ်လို့ ပြောလိုက်တယ်။

သူက “ငါက စောက်ဖုတ်လျက်ရုံ ဖင်လျက်ရုံလောက်နဲ့ ပြီးတဲ့ မိန်းမ မဟုတ်ဘူးကွယ့်။ မင်းလျှာလောက်ကတော့ ငါစောက်ဖုတ်နဲ့ ညှပ်ပြီး ဆွဲဖြတ်ရင် အတောင့်လိုက် ပြတ်သွားမယ်” လို့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းပြောတယ်။

ပြီးတော့ သူ့ဗီရိုကို လျှောက်သွားပြီး လီးအတုကြီး တစ်ခုနဲ့ ဖန်လုံးရှည်တစ်ခု ယူလာတယ်။ ဖန်လုံးရှည်က ထိပ်ဖျားမှာရှူးပြီး အလယ်မှာ ဖောင်းနေတဲ့ သံလျက်လို ပုံစံမျိုးပဲ။ အဲဒါက နည်းနည်းတိုပြီး လီးအတုကတော့ ၉ လက်မလောက်ရှိတယ်။ ခုနဖန်လုံးကို မွေ့ယာပေါ်မှာ အသာထောင်လိုက်ပြီး ဖင်နဲ့ တက်ထိုင်ချလိုက်တယ်။ အဲဒီ ဖန်လုံးက လီးတုလောက် မရှည်ဘူးဆိုပေမယ့် အလယ်က ကျယ်တဲ့နေရာမှာဆို တင်းနစ်ဘောလုံးလောက် ကျယ်တယ်။

ဒါပေမဲ့ အန်တီမာလာက ဖင်ထဲထည့်လောက်တော့  အဖျားလေးပဲပေါ်ပြီး ဖင်ထဲမှာ တိုးဝင်ပျောက်ကွယ်သွားတယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ကို လီးအတုကြီးလှမ်းပေးပြီး ဒါကို နင့်ပါးစပ်နဲ့ ကိုက်ထားပြီး ငါ့စောက်ဖုတ်ကို အသွင်းအထုတ် လုပ်ပေးလို့ပြောတယ်။ ကျွန်တော့် စိတ်ထဲမှာတော့ အန်တီမာလာကို လိုးရပြီလို့ ထင်ထားပြီးပျော်နေခဲ့တာ။ သူက ကျွန်တော်ကို ပေးမလိုးပဲ လီးအတုကို ကျွန်တော့်ပါးစပ်နဲ့ ကိုက်ခိုင်းပြီး လိုးခိုင်းတာကိုး။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့် စိတ်ကိုသိသွားတဲ့ အလား အခုလိုပြောတယ်။

“နင့်လီး လူစဉ်မမီတာနဲ့ ငါ့စောက်ဖုတ်ကို မလိုးရလို့  ဝမ်းနည်းနေတာလား။ အဲဒါဆိုလည်း လဲသာသေလိုက်” တဲ့ ။

ကျွန်တော်ကလည်း မဟုတ်ရပါဘူး ခင်ဗျာလို့  ပြန်ပြောရတာပေါ့။ ကျွန်တော်က လီးအတုကြီး  ပါးစပ်က ကိုက်ပြီး မိနစ် ၂၀ လောက် အသွင်းအထုတ်လုပ်ပြီးတော့ သူက ပုံစံတစ်မျိုး ပြောင်းမယ်ပြောတယ်။ ကျွန်တော်က အတုကြီးကို ပါးစပ်က ကိုက်ပြီး ပက်လက်လှန်ပေးရတယ်။ သူက မျက်နှာပေါ်တက်ခွထိုင်ပြီး အသွင်းအထုတ်လုပ်ပေါ့။ ပါးစပ်က ကိုက်ထားတဲ့ အတုကြီးဘေးကို ယိုင်သွားရင် သူက ကျွန်တော့်ပါးကို ဖြန်းခနဲ တစ်ချက်လှမ်းရိုက်တယ်။ နောက်တော့ ပါးစပ်ကလည်းကိုက် ယိုင်မသွားအောင် လက်နဲ့လည်း ကိုင်ထားရတာပေါ့။

အန်တီမာလာ လိုးတဲ့ပုံစံက ဆတ်ခနဲဆတ်ခနဲ လိုးတာ မဟုတ်ဘူး။ အရင်းထိဝင်အောင် ဆောင့်ချတာ။ ကျွန်တော့် စိတ်ထင်တော့ လီးအတု ဒီလောက်အရှည်ကြီး အဆုံးထိဝင်အောင် ထည့်တာဆိုတော့ သားအိမ်ကိုများ ထိမလားပဲ။ ဒါပေမဲ့ သူက နာပုံလည်းမရဘူး အော်ဟစ်ညည်းညူပြီး ဆောင့်ထည့်နေတာပဲ။ အောက်ကနေရတဲ့ ကောင်ကတော့ တစ်ချက်တစ်ချက် သူဆောင့်ချလိုက်ရင် စောက်ခွက်ရိုက်ခံရတဲ့ အတိုင်းပဲ။ နောက်တော့ သွားဖုံးကလည်း သွေးတွေ ထွက်လာတယ်။

ဒါပေမဲ့ ပုံစံပြောင်းလိုးပြီး နာရီဝက်လောက်နေတော့  သူပြီးသွားတယ်။ သူပြီးတာက ကြောက်ဖို့တောင်ကောင်းတယ်။ မျက်နှာကို ပေါင်နဲ့ ဆွဲဆွဲပြီးညှပ်  အရည်တွေနဲ့ မျက်နှာကို ပွတ်ပစ်တာကတင် ငါးမိနစ်လောက် ကြာတယ်။ သူပြီးသွားတော့ ခဏအမောဖြေနေရင်းနဲ့ ကျွန်တော့်ကို ဆေးလိပ်သွားယူခိုင်းတယ်။ ဆေးလိပ် သောက်နေရင်းနဲ့.. မင်းပြီးသွားပြီလားလို့ မေးတော့ ကျွန်တော်က မပြီးသေးပါဘူးလို့ ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။

သူက အဲဒါဆိုလည်း ပြီးအောင်လုပ်သွားလေ… ဟတ်ကော့ကြီး ဖြစ်နေမှာပေါ့လို့ ပြန်ပြောတယ်။ အဲဒါနဲ့ ကျွန်တော်လည်း သူ့ကို တက်လိုးရတာပေါ့။ သူကတော့ ကျွန်တော်လိုးတာကို ကြည့်ရင်း ဆေးလိပ်တွေ သောက်နေတယ်။ သူဆေးလိပ် ၂ လိပ်လောက်ကုန်တော့ ကျွန်တော်လည်း ပြီးသွားရော။

သူက ငါပြန်ပြီး စိတ်ပါမယ် ရှိသေးမင်းက ပြီးသွားပြန်ပြီ.. ဒီလိုဆိုရင်တော့ မဖြစ်ဘူးလို့ပြောတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ဘာပြန်ပြောရမှန်း မသိတာနဲ့ ငြိမ်နေတုန်း သူက ငါဗီရိုထဲမှာ ဆေးရှိတယ် သွားယူလိုက်… အမြဲတော့ သောက်လို့ မကောင်းဘူး။ ဒါပေမဲ့ အခုတော့ မင်းကို တိုက်မှ ဖြစ်မယ်လို့ အန်တီမာလာက ပြောတယ်။

ဆေးပြားတွေ ယူလာတော့ သူက ဒီဆေးသောက်ဆိုပြီး တစ်လုံး ထုတ်ပေးတယ်။ ကျွန်တော်ကလည်း အန်တီမာလာကို မဖြည့်ဆည်းပေးနိုင်မှာစိုးလို့ ၃ လုံးသောက်ပါရစေလို့ ပြောလိုက်တယ်။

သူက “သဘောပဲလေ.. မင်းသေလည်း မင်းထိုက်နဲ့ မင်းကံပဲ။ ငါကတော့ တောင်လေ ကြိုက်လေပဲ” တဲ့။ ခဏနေတော့ သူက မင်းသောက်ထားတဲ့ ဆေးက တက်ဦးမှာ မဟုတ်ဘူး။ စားစရာ ကြက်ဥပေါင်မုန့် သွားကြော်လာခဲ့ .. မသွားခင် အောကားတွေ စီဒီအယ်ဘမ်ထဲမှာ ရှိတယ်။ ဖွင့်ခဲ့စမ်းပါလို့ ပြောတယ်။

သူအခန်းမှာက ……… လည်း ရှိပြီး ခုတင်ပေါ်ကနေ ကြည့်နေရာ ချထားတဲ့ပုံပဲ။ ပေါင်မုန့် ကြက်ဥတွေကြော်ပြီး ကျွန်တော်ပြန်လာတော့ ဒန်နီရယ် ပါတဲ့ အခွေကို အန်တီမာလာ ကြည့်နေတာ တွေ့ရတယ်။ အဲဒီတော့မှ စဉ်းစားမိတာက ဒန်နီရယ်နဲ့ အတော်တူတာပဲ။ နို့တွေက ဒန်နီရယ် ရွယ်တူလောက်ရှိပြီး ဖင်တွေဆိုရင် အန်တီမာလာကတောင် ပိုကြီးဦးမယ်။

အန်တီမာလာက အခွေကြည့်ရင်း သူ့နို့သီးခေါင်းတွေကို ပွတ်ချေနေတာတွေ့ရတော့ သူလည်း ဖီးလ်တွေ ပြန်တက်လာပြီလို့ထင်တယ်။ ဒါမှ မဟုတ်လည်း ၂၄ နာရီ ပတ်လုံး အဲဒီလိုပဲ စိတ်တွေထနေသလားတော့ မပြောတတ်ဘူး။ သူ့ကိုမြင်မှ  ကျွန်တော်လည်း ကိုယ့်လီးကို ပြန်အာရုံရောက်တယ်။ ဆေးသောက်ထားတာလည်း ၄၅ မိနစ်လောက်ရှိပြီမလား။ ကြည့်လိုက်တော့ တောင်ဆေးတန်ခိုးနဲ့ လီးထိပ်မှာ နီညိုရောင်သမ်းပြီး သွေးတွေစီးဆင်းစ ပြုနေတယ်။

အန်တီမာလာတစ်ယောက် မျော့မျော့ပဲ ကျန်တော့တာကြောင့် ဆိတ်မျက်ကွင်းနဲ့ ဂေါ်လီတွေ ကျွန်တော် မသုံးတော့ဘူး။ ဒါပေမဲ့ အသစ်အဆန်းဖြစ်အောင် ဖင်ပြောင်းချမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ဖင်နဲ့ရင် ၄၂ စီရှိတဲ့ အန်တီမာလာ အိပ်ယာပေါ်မှာ လဲလျောင်းနေတဲ့ ပုံစံက တင့်တယ်လွန်းတယ်။ ရက်ရက်စက်စက် အလုပ်ခံထားရလို့ ဆွဲပင်တွေ ကြေမွပြီး နွမ်းနယ်နေတဲ့ပုံပေါက်နေတာကိုက  တစ်မျိုးဆွဲဆောင်နေသလိုပဲ။ မေသန်းနုတို့လို ပုံစံမျိုး ဗိုက်သားနည်းနည်း ပြည့်ပေမယ့် တင်ပါးအလှက ထိန်းပေးနေတယ်။ ခုတင်ပေါ်ကို ကျတော်တက်လိုက်ပြီး ဖင်ကော့ပေးဖို့ပြောလိုက်တယ်။

သူက ကျွန်တော့်ကို ဖင်ချရင်တော့ ဂေါ်လီနဲ့ မချပါနဲ့ လို့ တိုးတိုးလေး ပြောတယ်။ ကျွန်တော်က ခင်ဗျားစောက်လုပ် မဟုတ်ပါဘူးလို့ ပြန်ပြောလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ဖင်ဝကို ဖြဲကြည့်ပြီး လက်ခလယ်ထိုးထည့်လိုက်တော့ ခပ်တိုးတိုးညည်းတယ်။ အန်တီမာလာရဲ့ဖင်က လီးပေါင်းများစွာ အတွေ့အကြုံ ရှိဖူးမှန်း သိသာစွာပဲ ပွင့်အာနေတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဖင်ခံဖူးတဲ့မိန်းမတွေမှာ တစ်ခုကောင်းတာက အချမခံခင် ဖင်ကို ဘယ်လို သန့်စင်အောင် လုပ်ထားရမယ်ဆိုတာ နားလည်နေတာပါပဲ။

ခုနက ကျွန်တော် လျက်ပေးတုန်းက သူ့ဖင်က ခပ်သင်းသင်းမွေးမွေး နေတာ သတိထားမိတော့ သူကြိုတင်ပြီး သန့်ရှင်းထားတာကို ရိပ်မိပြီးသားပါ။ လီးကို ဂျယ်နဲ့ နည်းနည်းသုတ်ပြီး သုံးလေးချက်လောက် ဆောင့်လိုက်တယ် ဆိုရင်ပဲ အန်တီမာလာစိတ်ပြန်ပါလာပြီး လေးဘက်ကုန်းပေးတယ်။ အဲဒီလို ညှောင့်ရင်းနဲ့ နာရီဝက်လောက်အထိ သူလည်းမပြီး ကိုယ်လည်း မပြီးသေးဘူး။ သူကတော့ ပထမအချီတွေ ပြီးထားတော့ အခုတစ်ခါက နည်းနည်းကြာနေတာ ဖြစ်နိုင်တယ်။

အန်တီမာလာတစ်ယောက် ရှေ့မှာ ဘယ်လောက် ပင်ပန်းထားပါစေ.. စိတ်တွေ ပြန်လည်လာပြီး ကျွန်တော့်ဆောင့်တဲ့အချိန်တိုင်း ဖင်ကိုကော့ပြီး အရှိန်နဲ့ခံတယ်။ သူက အဲဒီလို ပစ်ခံလေ ကျွန်တော်ကလည်း မခံချင်စိတ်နဲ့ ဆောင့်လေပါပဲ။ သူ့ဖင်ထဲမှာ ကမ္ဘာဦးကလူတွေ မီးခတ်သလို သစ်ရွက်ခြောက်တွေ ညှပ်ထားရင် မီးများ ပွင့်ထွက်မလားလို့တောင်  စိတ်ထဲမှာ ပေါ်လာတယ်။ အားများလွန်းလို့ စအို ကျွံဝင်သွားမလားတောင် ထင်ရတယ်။ ပိုပြီး စိတ်ထန်စေတာက အန်တီမာလာရဲ့ ညစ်ညစ်ညမ်းညမ်း အော်ဟစ်နေတဲ့ စကားတွေပါပဲ။

“လိုးလိုက်စမ်းပါကွာ… စအိုကွဲသွားစမ်းပါစေ။  ဆောင့်..ဆောင့်…ဆောင့် .. အား.. ကောင်းလိုက်တာ… အောင်မလေး… မာလိုက်တဲ့ လီးကြီး  သံချောင်းလိုပါပဲ သားရယ်”

အဲဒီလိုတွေ အော်ဟစ်နေတော့ ဘေးအိမ်က လူတွေကြားကုန်မှာလည်း အသေအချာပဲ။ နောက်ဆုံးမှာတော့ အန်တီမာလာ ပြီးသွားတယ်။ ဒူးတွေ ညွတ်ခွေကျသွားပြီး မှိန်းနေတယ်။ ကျွန်တော်လည်း စိတ်နှစ်ပြီး လုပ်လိုက်တာ ငါးမိနစ်လောက်ကြာတော့ ပြီးသွားရော။ နောက်ထပ်လုပ်ရင် သူအားပြတ်ပြီး ဆေးရုံတင်ရမှာ စိုးတာနဲ့ ကျွန်တော်လည်း ဒီလောက်နဲ့ပဲ တော်လိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက် ဖက်ပြီး အိပ်နေလိုက်ကြတာ နောက်နေ့ မနက်ကျတော့ ၁၂ နာရီတောင် မနည်းထယူရတယ်။

ကျွန်တော်က အရင်နိုးပြီး အန်တီမာလာကို နိုးရတာ။ သူက ဒူးတွေ ခွေနေလို့ လမ်းမလျောက်နိုင်ဘူး။ ရေချိုးခန်းထဲကို တွဲခေါ်သွားပြီး ရှူးပေါက်ရင်းနဲ့အတူ ကျွန်တော့် သုတ်ရေတွေ သွေးစတွေ ပေကျံနေတာကို သန့်ရှင်းရေး လုပ်ရတယ်။ မိန်းမတွေများ လူက မလှုပ်နိုင်ပေမယ့် အခုလို မီးကုန်ရမ်းကုန် ကြုံးတာကို သဘောကျတာပါပဲ။ ကျွဲရိုင်းနှစ်ဘူးနဲ့  ကြက်ဥလေးလုံး ကျွန်တော် ခေါက်တိုက်လိုက်တော့ ပြုံးပြီး

” သားကိုတော့ စွဲသွားပြီကွာ.. အန်တီမာလာနဲ့ လုပ်လို့ မထနိုင်တဲ့ ယောကျာ်းပဲ တွေ့ဖူးတယ်။ အန်တီမာလာကို မထနိုင်အောင် လုပ်သွားတဲ့ ယောက်ျားမတွေ့ဖူးဘူး” လို့ပြောတယ်။

တကယ်က ကိုယ်က စွမ်းတာမဟုတ်ပါဘူး။ ကြာဆေးတွေ ၃ လုံးတောင် သောက်လိုက်လို့ အစွမ်းတွေ ပြနေတာ။ ကျွန်တော်နဲ့ အန်တီမာလာ ဇာတ်လမ်းကောင်းနေတုန်း ချောင်းသာ ထွက်သွားတဲ့ သီရိ သဇင်နဲ့ ကြည်ပြာတို့ကလည်း ကြမ်းနေကြတာပါပဲ။

သူတို့ကို ခေါ်သွားတာက ကုမ္ပဏီပိုင်ရှင်တွေပေမယ့် အဖိုးကြီးတွေတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ လေးဆယ်ကျော်တန်းတွေပေါ့။ alphard ကားနဲ့ ထွက်သွားကြတာ.. အမြန်မောင်းတာဆိုတော့ ပုသိမ်ကို ၈ နာရီကျော်လောက်ရောက်တယ်။ ဟိုမှာ ထမင်းစား အရက်သောက်ပေါ့ ခဏနားကြတာပေါ့။ ကားကို တစ်ယောက် တစ်လှည့်စီ မောင်းပြီး ကျန်တဲ့သူက နောက်ခန်းထဲမှာ ခေါ်လာတဲ့ ကောင်မလေးတွေနဲ့  ချစ်ကြည်နူးပြီး လိုက်လာကြတာပေါ့လေ။

ပုသိမ်ကိုကျော်ပြီး ချောင်းသာလမ်းရောက်တော့ အရက်တန်ခိုးတွေ ပြပြီး စိတ်တွေက ထန်လာကြပြီ။ ကားမောင်းဖို့ အလှည့်ကျတာက စိုးမိုးတဲ့.. သူက သီရိကို ရွေးထားတယ်။ တေဇာကျော်ဆိုတဲ့ တစ်ယောက်က သဇင်.. မင်းသူဆိုတဲ့ သူကတော့ အကြီးမ ကြည်ပြာ..။ လာတုန်းကတော့ ကိုယ့်စော်ကိုယ် လိုးကြမယ်လို့ သဘောထားပြီး လာကြတာပါ။

စိုးမိုးက ကားမောင်းနေရင်းက ငွေဆောင်လမ်းခွဲလောက်ကျတော့ စိတ်က မရိုးမရွ ဖြစ်လာပြီ။ နောက်ခန်းထဲက တေဇာတို့ မင်းသူတို့က စော်တွေကို ရှိသမျှ အကုန်ဆွဲချွတ်ပြီး ကြမ်းကုန်ပြီ။ ကားက လူးလွန်းတော့ လိုးလို့တော့ မရတာပဲရှိတယ်။ အခုအတိုင်း ရှေ့ဆက်သွားရင် ဘက်မှန်ပြန်ကြည့်ပြီး ဖီးလ်တက်နေရာကနေ ချောက်ထဲထိုးကျဖို့ပဲ ရှိတော့တယ်။ အဲဒါနဲ့ စိုးမိုးက ဒက်စ်တော့အုပ်ပြီး ကားကို ရပ်လိုက်တယ်။ ကျန်တဲ့သူတွေက ဘာဖြစ်တာလဲဆိုပြီး လှမ်းကြည့်တော့ စိုးမိုးက

”မင်းတို့ လုပ်နေတာနဲ့ ကားမှောက်တော့မယ်။ ကိစ္စဖြတ်ရင်လည်း ဖြတ်ကြ။ မဟုတ်ရင်လည်း ကောင်းကောင်းနေကြ” တဲ့။

အဲလိုဒေါပွပြီး ပြောတော့ ကောင်မလေးတွေက ရီကြတယ်။ ကျန်တဲ့သူတွေကလည်း သိပ်မတိုက်တွန်းရပါဘူး။ အဲဒါဆိုလည်း လမ်းဘေး ချရပ်လိုက်လေပြောပြီး အကျီတွေ ချွတ်နေကြတယ်။ ဘယ်လောက်တောင် ထန်နေကြလဲဆို စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း နောက်ခန်းထဲက နှစ်တွဲဟာ ဖင်ပြောင်တွေ ဖြစ်သွားကြတယ်။

တေဇာက သဇင်ကို နို့စို့နေတုန်း ရှိသေးတယ်..  ကြည်ပြာက ပက်လက်အိပ်နေတဲ့ မင်းသူမျက်နှာပေါ် တက်ခွထိုင်လိုက်တယ်။ ကြည်ပြာက ညီအစ်မသုံးယောက်ထဲမှာ အကြီးဆုံး အကိတ်ဆုံးလည်းဖြစ်နေတော့ ညီမတွေရှေ့မှာ ကြွယ်ပြချင်တာကိုး။ သူတို့က နောက်ဆုံးတန်းမှာဆိုတော့ နေရာလည်း ပိုကျယ်တယ်။

ခြောက်ကိုး ပုံစံမှာ မင်းသူက အောက်ကနေတယ်။ ပက်လက်လှန်ထားပြီး လျှာအပြားလိုက် ထုတ်ပေးတားတာကို ကြည်ပြာက တက်ပြီးပွတ်နေတာ။ စောက်ဖုတ်နဲ့ လျှာကို လိုးတဲ့ပုံစံမျိုးပေ့ါ။ အလတ်မကိုတော့ တေဇာက နို့စို့ပေးရင် စောက်ဖုတ်ထဲကို လက်နဲ့ အသွင်းအထုတ် လုပ်နေတယ်။ သူတို့တွေကြမ်းနေကြတာကို ကြည့်ပြီး ကားခေါင်းခန်းထဲက စိုးမိုးနဲ့ သီရိက မခံစားနိုင်တော့ဘူး။ အချိန်က ည ဆယ်နာရီ ဝန်းကျင်ဆိုတော့ ကားလမ်းမှာက လူရှင်းပါတယ်။

ရန်ကုန်ကနေ ချောင်းသာလာတဲ့ ကားတွေကလည်း  မနက်မိုးလင်းခါနီးမှ ရောက်မှာလေ။ အနီးအနားရွာက ဆိုင်ကယ်တွေ ဘာတွေကလည်း ၁ နာရီတောင်  တစ်စီးတလေ လာတာ မဟုတ်ဘူး။ ကားခေါင်းခန်းမှာ လုပ်လို့ အဆင်မပြေတာနဲ့ စိုးမိုးက အပြင်ကိုထွက်ပြီး သီရိရှိရာဘက်ကို လျှောက်လာလိုက်တယ်။ သီရိက မီနီစကတ် တိုတိုလေး ဝတ်ထားတာ။ အတွင်းခံကို ချွတ်ပြီး သူ့အစ်မတွေရှိရာ နောက်ခန်းကို လွင့်ပစ်လိုက်တယ်။ သူမရဲ့ G စတင်း အနီလေးက နို့စို့နေတဲ့တေဇာဆီကို ရောက်သွားတော့ တေဇာက ကောက်နမ်းလိုက်တယ်။ အဲဒါကို  နို့စို့ခံနေတဲ့ သဇင်က မျက်စောင်းလှမ်းထိုးတယ်။

သီရိရော စိုးမိုးနှစ်ယောက်လုံး နောက်ခန်းက အတွဲတွေကြည့်ပြီး ဖီးလ်တွေ တက်နေကြတာမို့ အီစီကလီတွေ လုပ်မနေကြတော့ပါဘူး။ သီရိလည်း ကားဘေးနားကို ထွက်လိုက်ပြီး စိုးမိုးဂျင်းဘောင်းဘီကိုချွတ်ပြီး ကောက်မှုတ်တော့တာပဲ။ ငါးမိနစ်လောက်  မှုတ်လိုက် လျှာနဲ့ကစားလိုက် လုပ်ပြီးတော့ စိုးမိုးလည်း စိတ်တွေ ပိုထန်လာတာနဲ့ ကားတံခါးကို ဖွင့်ပြီး သီရိကို ကားထဲကို လေးဘက်မှောက် ဝင်ခိုင်းလိုက်တယ်။

သူက အပြင်ကနေ မတ်တပ်ရပ်ပြီး ချရတာပေါ့။ လမ်းမီးတိုင်တွေ မရှိတဲ့နေရာဆိုပေမယ့် လသာနေတာကြောင့် အလင်းရောင်တော့ ရှိပါတယ်။ သူတို့ချနေတုန်း စောက်ဖုတ်လျက် ခံနေတဲ့ ကြည်ပြာက တစ်ချီ ပြီးသွားတယ်။ မင်းသူကလည်း မှုတ်တဲ့နေရာမှာ ဆရာလေ။ တခြားအချိန်တွေဆို အင်မတန် အသန့်ကြိုက်ပြီး အင်မတန် ရွံတတ်ပေမယ့် စိတ်ထနေချိန်ဆို ဘာမှ ရွံတဲ့ကောင် မဟုတ်ဘူး။ စောက်ဖုတ်တင် မဟုတ်ဘူး… ဖင်တွေပါ လျောက်လျက်တာ  ခွေးလျက်တာထက် ပြောင်သေးတယ်။ ခံရတဲ့ ကြည်ပြာကတော့ ကောင်းတာရော.. ကြည်နူးတာရော ပေါင်းပြီး ထွန့်ထွန့်လူးနေတာပဲ။

မင်းသူ ဆံပင်ကိုဆွဲပြီး ပွတ်ပစ်တာ မင်းသူမျက်နှာ တစ်ခုလုံးလည်း စောက်ရည်တွေပေပြီး ပွစာကျဲကုန်တာပဲ။ ပြီးတော့ မင်းသူကိုဖက်ပြီး ခဏလောက် မှိန်းနေသေးတယ်။ တကယ်တော့ ကမ္ဘာပေါ်မှာ အမှုတ်ခံရတာ အကြိုက်ဆုံးက သူတို့သားအမိတွေလို ဖာသည်မတွေပါ။ ပိုက်ဆံပေး ခေါ်လိုးတဲ့ ယောက်ျားလေးတွေ များပေမယ့် ဖာသည်မကို မှုတ်ပေးတဲ့ သူက ခပ်ရှားရှားပါ။ ကိုယ်ကပဲ မှုတ်ပေးနေရပြီး အမှုတ်မခံရတာ ကြာပြီဆိုတော့ မိန်းမသားတွေပီပီ ကြည်ပြာတို့လည်း တောင့်တတာပါပဲ။

ယောက်ျားလေးတွေဘက်က ကြည့်တော့လည်း လိုးတာက ကွန်ဒုံးစွပ်လို့ ရပေမယ့် မှုတ်တာကျတော့ အကာကွယ်သုံးလို့ မရဘူးလေ။ မှုတ်လိုက်လို့ စောက်ဖုတ်မှာ ဖြစ်တဲ့ ရောဂါမျိုး ပါးစပ်မှာ လာဖြစ်ရင် ရှက်စရာကြီး မဟုတ်လား။ ကြည်ပြာက တစ်ချီ ပြီးသွားပေမယ့် မင်းသူက မပြီးသေးဘူး။ ကားထဲမှာက ကျဉ်းကျပ်တယ်ဆိုပြီး သူတို့စုံတွဲလည်း အပြင်ထွက်လိုက်တယ်။ ခုနအမှုတ်ခံနေကတည်းက  ကြည်ပြာက စကတ်ချွတ်ထားတာဆိုတော့ ဖင်ပြောင်ကြီးနဲ့ပဲ အောက်ဆင်းလိုက်လာတယ်။ အပေါ်ပိုင်းကတော့ တီရှပ်အကျီ ပါသေးတာပေါ့။

ကားလမ်းမဘေးမှာ ဖင်ပြောင်ကြီးနဲ့ လုပ်ရမယ်ဆိုတာက ကြည်ပြာအတွက် ရင်ခုန်စရာပါ။ တကယ်က အခုလို လူမြင်သူမြင် နေရာမှာ လုပ်ကြည့်ချင်တာ ကြာပါပြီ။ ရန်ကုန်မှာတုန်းက သီရိကို ကျော်ကြီးတို့ အုပ်စုတွေ ခရေပင်လမ်းပေါ် အလုပ်ခံရတာ ပြန်ပြောကတည်းက ကြည်ပြာကလည်း အလုပ်ခံချင်နေတာပါ။ အခုကတော့ အုပ်စုဖွဲ့ မုဒိန်းကျင့်ကြတာ မဟုတ်ပေမယ့် တစ်မျိုးသာယာစရာပါ။ သီရိနဲ့ စိုးမိုးက ရှေ့ခန်းမှာ လုပ်နေတော့ ကြည်ပြာတို့ စုံတွဲက တစ်ဖက်ကို ကူးလာလိုက်တယ်။

ဖုန်မပေအောင် ကားပေါ်မှာတွေ့တဲ့ အခင်းတစ်ခုယူလာပြီး လမ်းပေါ်မှာ ဖြန့်ခင်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ လေးဘက်ကုန်းပေးထားပြီး လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ မင်းသူလည်း အတော်လေး စိတ်ထန်နေပုံပါပဲ။ အန်တီမာလာကို မမီပေမယ့် ကြည်ပြာက သူတို့ညီအစ်မတွေထဲ အကိတ်ဆုံးလေ။ အခုလေးဘက်ထောက်နေတော့ ကားထွက်နေတဲ့ တင်းပါးတွေကြားထဲက စောက်ဖုတ်က ပြူးထွက်နေတယ်။ မင်းသူလည်း နောက်ကနေ ဒူးထောက်ထိုင်ချပြီး ဆောင့်တော့တာပဲ။

မင်းသူတို့ စိုးမိုးတို့ တစ်ဖွဲ့လုံး တူတာတစ်ခုကတော့ ဘယ်တော့မှ ကွန်ဒုံးမသုံးတာပဲ။ အသက်လေးဆယ်ကျော်တန်းတွေ ဖြစ်ပေမယ့် လူ့ဘဝမှာ သူတို့ မလုပ်ဖူးတာ မကျန်သလောက်အောင် စုံပြီးသွားပါပြီ။ ငွေကြေးအရလည်း အောင်မြင်ပြီးသားတွေဖြစ်တာကြောင့် ဖြစ်ချင်တဲ့ ရောဂါဖြစ် ဂရုမစိုက်ဘူးဆိုတာမျိုးတွေပါ။ ဆယ်ငါးမိနစ်လောက် စောက်ဖုတ်ကိုလုပ်ပြီးတော့ ဖင်ကို ပြောင်းလုပ်တယ်။ ကြည်ပြာကလည်း သူမြတ်နိုးလို့တောင် လျှာနဲ့လျက်ပေးထားတဲ့ဖင်… သူလုပ်ပါစေပေါ့။

အဲဒီအချိန် ကားအလယ်ခန်းထဲက တေဇာနဲ့ သဇင်တို့လည်း ဇာတ်လမ်းကောင်းနေပြီ။ အစပိုင်းမှာ တေဇာက နို့စို့ပေးနေတာကနေ စိတ်သန်လာတော့ နို့ကို လိုးချင်လာတယ်။ သဇင်ကလည်း ကိုကို့သဘောပေါ့။ တစ်ကိုယ်လုံး အဝတ်တွေ ချွတ်လိုက်ပြီး နို့နှစ်လုံးကို ပူးပြီး ကိုင်ပေးထားလိုက်တယ်။ အဲဒီနို့ကြားထဲကို တေဇာက လိုးတာပေါ့။ စောက်ဖုတ်နဲ့ ခံရတာမျိုး ထိထိမိမိ မဟုတ်ပေမယ့် နို့နဲ့ခံရတာလည်း သဇင့်အတွက် တစ်မျိုးအရသာ ရှိတာပါပဲ။ နို့နဲ့ ညှပ်ထားတာဆိုတော့ တခြားနေရာတွေကို လုပ်ရတာနဲ့မတူပဲ တအားစီးစီးပိုင်ပိုင်ရှိတယ်။ ဆယ်မိနစ်လောက်နေတော့ နို့တွေကြားထဲကို လိုးနေတာရပ်ပြီး ပါးစပ်ထဲကို ပြောင်းထည့်လိုက်တယ်။

တေဇာ ပြီးခါနီးနေမှန်းသိတော့ မလုပ်တော့ပဲ ပါးစပ်ကို စောက်ဖုတ်အနေလောက် ဟထားပြီး လီးနဲ့ တပ်ပေးထားလိုက်တယ်။ တေဇာက ခေါင်းကို ကိုင်ပြီး ရှေ့တိုးနောက်ငင်နဲ့ လိုးပေါ့။ ငါးမိနစ်လောက် လုပ်ပြီးတော့ တေဇာလည်း မအောင့်နိုင်တော့ဘူး။ လီးကို ပါးစပ်ထဲက ပြန်ထုတ်ပြီး သဇင့်မျက်နှာပေါ် ပန်းချလိုက်တယ်။ သဇင်ကလည်း ထန်နေတဲ့ အချိန်ဆိုတော့ ခုလို အပန်းခံရတာ ကျေနပ်ပါတယ်။ မျက်နှာပေါ်မှာ ပေနေတာတွေကို လက်နဲ့သုတ်ပြီးတော့ အကုန် မြိုချပစ်လိုက်တာပေ့ါ။

တေဇာ ပြီးသွားပေမယ့် သူက မပြီးသေးတော့ အာသာမပြေသေးပါဘူး။ တေဇာကလည်း သူပဲပြီးသွားပြီး သဇင်မပြီးသေးတော့ အားနာနေတာပါ။ နို့ကို အလိုးလည်းခံ။ မျက်နှာပေါ် ပန်းထုတ်လည်း ဘာမှမပြောပဲ အနွံတာခံတော့ သဇင့်ကိုလည်း စိတ်ချမ်းသာစေချင်တယ်လေ။ ခက်တာက အခုပဲလောလောလတ်လတ် ပြီးထားတော့ လီးက ပြန်မတောင်နိုင်သေးဘူး ဖြစ်နေတယ်။ သဇင်ကလည်းတော်တော်ကို ထန်နေတာမှ ကားပေါ်မှာ ဖင်ပြောင်ကြီးနဲ့ ထိုင်နေပြီး သူ့စောက်ဖုတ်ကို သူလက်သုံးချောင်းပူးပြီး ထိုးနေရတယ်။ ကိုကိုတော့ ပြန်မတောင်နိုင်တော့ဘူး.. သဇင့်ကိုမှုတ်ပေးရမလားလို့မေးလိုက်တယ်။ သဇင်က အဲဒီအချိန်မှာ အမှုတ်ခံချင်တာ မဟုတ်တော့ဘူး။ အားနဲ့မာန့် ဆောင့်တာကိုခံချင်နေတာ။

အဲဒါနဲ့ ကားထဲက ထွက်ပြီး လမ်းတစ်ဖက်ခြမ်းမှာ အခင်းခင်းပြီး အလိုးခံနေတဲ့ သူ့အမ ကြည်ပြာတို့စုံတွဲ ရှိရာကို လျှောက်လာခဲ့တယ်။ လရောင်အောက်မှာ အဝတ်ဗလာနဲ့ လမ်းလျှောက်နေတဲ့ သဇင့်ကို ကြည့်ရတာ ဘာနဲ့မှမတူအောင် လှလွန်းတယ်။ တကယ်တော့ မိန်းမတွေ အလှဆုံးအချိန်က  အလိုးခံချင်စိတ် ပြင်းထန်နေတဲ့ အချိန်ပဲဆိုတာ တစ်လှမ်းချင်း လျှောက်သွားတဲ့ သဇင့်ကို ကြည့်ရင်း တေဇာ သဘောပေါက်လိုက်တယ်။

ရမ္မက်ထန်တဲ့စိတ်ရယ်၊ လမ်းပေါ်မှာ အဝတ်ဗလာနဲ့သွားနေရလို့ ရှက်သလို ဖြစ်တဲ့စိတ်ရယ်၊ ဆန္ဒမပြည့်သေးလို့ လိုးပေးဖို့ သွားပြောရမယ့် သိမ်ငယ်စိတ်ရယ် ရောပြွန်းနေတဲ့ မျက်နှာပေးက ရက်ရက်စက်စက် လှနေတယ်။ ဒါပေမဲ့ ခုပဲပြီးသွားတာကိုတော့ တေဇာတစ်ယောက် ချက်ချင်းပြန်တောင်အောင် မလုပ်နိုင်ဘူး။ ကြည်ပြာဆီကို ရောက်တော့ သဇင်က

“မမ ငါ့လည်းတစ်လှည့် ပေးခံဦး.. နင်ကားနောက်ခန်းမှာ ကတည်းက တစ်ခါပြီးပြီးသား မဟုတ်လား” လို့ပြောလိုက်တယ်။

ကြည်ပြာကလည်း “ကားထဲမှာတုန်းက အမှုတ်ခံပြီး  ပြီးထားတာ။ ခုတစ်ခါက အလိုးခံပြီး ပြီးမလို့။ တစ်ယောက် လီးတစ်ချောင်းစီ ခွဲယူထားတာ လာတောင်း မနေနဲ့” လို့ တစ်တစ်ခွခွ ပြန်ပြောတယ်။

မင်းသူကတော့ သူတို့ ညီအစ်မချင်း အဆင်ပြေအောင် ညှိကြဆိုတဲ့ ပုံစံနဲ့ ဘာမှ ဝင်မပြောဘူး။ အဲဒါနဲ့ ကားခေါင်းခန်းထဲက စိုးမိုးတို့ဆီ ပြန်လျှောက်လာပြီး သီရိကို “နင်ဖယ်ပေးဦး ငါလည်း အလိုးခံပြီးမယ်” လို့ ပြောလိုက်တယ်။

သီရိကတော့ အငယ်ဆိုတော့ နိုင်တာလည်းပါတယ်။ သီရိကိုယ်တိုင်ကလည်း အစ်မကို သနားတာလည်းပါတယ်။ အဲဒါဆို မမ သီရိကို လျက်ပေးမလားလို့ ပြန်ပြောလိုက်တယ်။ သဇင်က အလိုးခံရတော့မယ်ဆိုတော့ မြန်မြန်ဆန်ဆန်ပဲ ” အေးလျက်ပေးမယ်ဟာ” လို့ ပြန်ပြောလိုက်တယ်။

အဲဒီလိုနဲ့ ကားခေါင်းခန်းထဲက သီရိက မှောက်လျက်အလိုးခံနေရာကနေ ပက်လက်လှန်လိုက်တယ်။ သဇင်က လေးဘက်ကုန်းပြီး သီရိစောက်ဖုတ်ကိုလျက်တယ်။ သဇင့်ကို စိုးမိုးကလိုးပေါ့။ သီရိအဖို့လည်း အသစ်အဆန်းဖြစ်တယ်လေ။ အိမ်မှာက အငယ်ဆုံးဆိုတော့ အစ်မတွေ အမေတွေ စိတ်ထန်ရင် သူကပဲ လျက်ပေးရတာ။ သီရိစောက်ဖုတ်ကို ဘယ်သူကမှ ဘယ်တုန်းကမှ မလျက်ပေးခဲ့ကြဖူးဘူး။ သဇင်တစ်ယောက် အခုလို စိတ်ထန်နေတုန်း မှုတ်ခိုင်းဖို့ အခွင့်အလမ်းပေါ်တာပေါ့။

အိမ်မှာ ယောက်ျားရှိတော့ ယောက်ျားက မှုတ်ပေးနေကျပေမယ့် မိန်းကလေးချင်း ညီအမချင်း ခုလို မှုတ်ပေးတာက သီရိအတွက် အသစ်အဆန်း ဖြစ်တယ်လေ။ သဇင်ကတော့ တအားစိတ်ထန်နေတဲ့အချိန် နောက်ကနေ လိုးတာခံရင်း ရှေ့ကိုလည်း မှုတ်ပေးရင်း အရသာနှစ်မျိုး ခံစားနေတာပေါ့။ ဖြစ်ချင်တော့ သူတို့တွေအားလုံး ပြီးခါနီးလို့အစွမ်းကုန် ဆောင့်နေချိန်မှာ မီနီဘတ်စ်တစ်စီးက  မောင်းလာတယ်။ ကားကိုက အတော်လှမ်းလှမ်းထဲက မီးရောင်မြင်နေရပေမယ့် အစွမ်းကုန် ဖီးတက်နေချိန် ဆိုတော့ ဘယ်သူမှ ရပ်မပစ်ချင်ကြဘူး။

သူတို့အဖွဲ့ကလည်း တော်ရုံခိုးစားကြတာမျိုး မဟုတ်ဘဲ သဇင်၊ သီရီနဲ့ စိုးမိုးသုံးယောက် ပူးကြီးကတစ်တွဲ၊  မင်းသူနဲ့ ကြည်ပြာက တစ်ဖက်ဖမ်းမှာ မီးကုန်ရမ်းကုန် ကြမ်းနေကြတာ။ တေဇာကတော့ လူများအတွဲတွေ ကြည့်ပြီး လီးပြန်တောင်ဖို့ အားယူနေတုန်း ကားပေါ်မှာ ဂွေးတန်းလန်းနဲ့။ မထူးတော့ဘူးဆိုပြီး ကိုယ့်အလုပ်ကိုယ် ဆက်လုပ်နေကြတုန်း သူတို့ ဘေးနားကို မီန်ီဘတ်စ်က ရောက်လာတယ်။ ကားသမားကလည်း အထူးအဆန်းဆိုပြီး အရှိန် လျော့ပေးတယ်။ ကားပေါ်က လူတွေကလည်း  ပထမတော့ အံ့သြနေပြီး နောက်တော့ ဟေးးးးးခနဲဝိုင်းအားပေးကြတယ်။

လူမြင်ကွယ်ရာမှာ လုပ်ရမယ့် အလုပ်ကို လူရှေ့မှာ လုပ်မိနေတာက လွဲရင် သူတို့အခုလို လုပ်နေကြတာက ဘာများမှားနေလို့လဲ။ ဒေါ်ဂီပုံစံ နဲ့ကြမ်းနေတဲ့ကြည်ပြာကတော့ ကားပေါ်က လူတွေကို စောက်ဂရုစိုက်ဟန်တောင် မပြပဲ “လိုးပါ ကြမ်းကြမ်းလေး လိုးပေးပါ” လို့တောင် အော်နေလိုက်သေးတယ်။

ကားဖြတ်သွားပြီး ခဏနေတော့ ကြည်ပြာပြီးတယ်။ ပြီးခါနီးမှာ ဆောင့်ချက်တွေက မင်းသူတောင် လီးကျိုးမှာ စိုးရိမ်ယူရတဲ့ အထိပဲ။ ခဏနေတော့ ကားဘေးမှာ လုပ်နေကြတဲ့ စိုးမိုးတို့ သီရီတို့ သဇင်တို့တွေလည်း ပြီးကုန်တယ်။ ကားပေါ်ပြန်တက် အဝတ်အစားတွေဝတ်ပြီး ခဏအနားယူ.. အအေးတွေဘာတွေ သောက်ပြီးတော့ ဆက်ထွက်လာလိုက်တာ သန်းခေါင်ကျော်မှ ချောင်းသာ ရောက်တော့တယ်။

စိုးမိုး၊ တေဇာနဲ့ မင်းသူတို့ သုံးယောက်က ချောင်းသာရောက်ရင် ဆက်ပြီး အမုန်းဆွဲကြဖို့ ရည်ရွယ်ထားတာပါပဲ။ စိုးမိုးနဲ့ သီရိက တစ်ခန်း၊ ကြည်ပြာနဲ့ မင်းသူက တစ်ခန်း၊ သဇင်နဲ့ တေဇာကတစ်ခန်း သတ်သတ်စီ တည်းကြတာပါ။ ဒါပေမဲ့ ဟိုတယ် check in ဝင်ပြီး အခန်းထဲ နားမယ်လုပ်တော့ ခရီးပန်းတာရော၊ လမ်းမှာ ဆွဲခဲ့တာရော၊ အရက်သောက်ထားတာရော ပေါင်းပြီး ယောက်ျားလေးတွေက အိပ်ချင်နေကြပြီ။ ဖာသည်မသုံးယောက်ကတော့ လန်းဆန်းတက်ကြွဆဲ။ သူတို့က ကားလည်းမမောင်းရဘူး။ အိမ်မှာလည်း တစ်နေကုန် အိပ်ခဲ့ရတာဆိုတော့ လန်းဆန်းနေတာပေါ့။

ဖာသည်မတွေထဲမှာမှ တော်တော်ရွတဲ့ အထဲမှာပါတော့ ည ၁၂ နာရီကျော်လောက်ကြီး ရေထဲဆင်းဖို့ ပြင်ကြတယ်။ ဘီကီနီ တူးပိစ်လေးတွေဝတ်ပြီးကမ်းခြေကို ဆင်းလာတော့ ကမ်းခြေမှာ မီးပုံပွဲလုပ်နေတဲ့ သူတွေတောင် အိပ်ကုန်ကြပြီ။ ကမ်းခြေမှောင်မည်းနေပြီး ဂီတာတီးနေတဲ့ ကောင်လေး ၇ ယောက် ၈ ယောက်လောက်ကလွဲရင် ဘယ်သူမှ မရှိတော့ဘူး။ ကောင်လေးတွေကလည်း ညဘက် မလုံ့တလုံတွေဝတ်ပြီး ရေထဲဆင်းလာတဲ့ သူတို့ကို တအံတသြ ကြည့်နေကြတာပေါ့။ သူတို့ ညီအစ်မ သုံးယောက်ကလည်း ကြည့်နေမှန်းသိတော့ ဖာသည်မပီပီ အထှာတွေပေးပြီး ရေထဲဆင်းသွားကြတယ်။

တကယ်တော့ အဲဒီကောင်လေးတွေက သဲသောင်ပြင် ဘောလုံးပွဲ ရှိလို့ ကစားဖို့ ရောက်နေတဲ့ ဘောသမားလေးတွေ။ သူတို့နဲ့ မလှမ်းမကမ်းမှာ ရေဆော့နေကြတဲ့ ညီအစ်မသုံးယောက်ကို လရောင်ကြောင့် ကောင်းကောင်းကြီးကို မြင်နေရတယ်။ အစကတော့ ဘဲတွေဘာတွေများ ပါလားဦးမလားဆိုပြီး  ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက် စောင့်ကြည့်သေးတယ်။ မပါဘူးဆိုတာ သေချာတော့ သူတို့ထဲက တစ်ယောက်က “ဟေ့ မြွေတွေ ရှိတယ်နော် မကြောက်ဘူးလား” လို့ လှမ်းစတယ်။

အဲဒါကို ကြည်ပြာက ”မြွေက ဘယ်လောက်ကြီးလို့  ကြောက်ရမှာလဲ” လို့ ပြန်ပက်တယ်။

“မြွေက ကြီးတော့ မကြီးပါဘူး.. ဒါပေမဲ့ အလုံးတော့ တုတ်တယ်” လို့ ပြန်ပြောတော့ ကြည်ပြက မယုံဘူး.. မြင်မှယုံမယ်လို့ ပြန်ပြောပြီး ရယ်နေတယ်။

ကောင်လေးတွေက ရေထဲဆင်းလိုက်ရ ကောင်းနိုး စဉ်းစားနေတုန်းမှာပဲ သူတို့ ညီအစ်မတွေ ရေထဲက ပြန်တက်လာပြီး ဂီတာတီးနေတဲ့အနား လာထိုင်တယ်။ ဘီကီနီ အထဲကနေ အသားစိုင်တွေက ရုန်းထွက်နေသလို ရေကလည်း စိုထားတာကြောင့် နို့သီးခေါင်းနဲ့ စောက်ဖုတ်ကိုတောင် လှမ်းမြင်နေရတယ်။

ကြည်ပြာက ”တို့ ရော ထိုင်လို့ ရတယ်မလား။ ချမ်းလို့ သောက်စရာလေး ဘာလေးရှိရင် တိုက်ပါကွာ “ လို့ ပြောတယ်။

ကောင်လေး တစ်ယောက်က သူတို့သောက်နေတဲ့  အရက် ပုလင်း ထုတ်ပေးတော့ တစ်ခွက်ငှဲ့ပြီး  ညီအစ်မတွေ တစ်ယောက်တစ်လှည့် သောက်နေကြတယ်။ ကောင်လေးတွေကတော့ အိပ်မက်လား  တကယ်လား ဒီစော်ကြီးတွေ ဝိုင်းချလိုက်ရင် မုဒိန်းမှု ဖြစ်မလား စဉ်းစားနေကြတုန်း သီရိက “မင်းတို့ပြောတော့ မြွေတွေ ရှိတယ်ဆို ဘယ်မှာလဲ မတွေ့ရပါလား” လို့ ပြောလိုက်တယ်။

ကောင်လေးတွေထဲက တစ်ယောက်က “ကျောက်ဆောင်တွေ ကြားမှာ ရှိတာ အမရဲ့ .. တွေ့ချင်ရင် လိုက်ပြမယ်” လို့ ပြီတီတီ မျက်နှာပေးနဲ့ ပြောတယ်။

အဲဒီလိုနဲ့ ကောင်လေး ၇ ယောက် အုပ်စုနဲ့ သူတို့ ညီအစ်မသုံးယောက် မြွေရှာဖို့ ကျောက်ဆောင်ကြားကို ထွက်ခဲ့ကြတယ်။ ကောင်လေး ၃ ယောက်က  ရှေ့က ဦးဆောင် အလယ်က သူတို့ညီအစ်မသုံးယောက် နောက်မှာ ကောင်လေး လေးယောက်  ကျောက်ဆောင်ပေါ်ရောက်တော့ ကြည်ပြာက ဘယ်မှာလဲ မြွေလို့မေးတယ်။ သူ့ကို ကောင်လေးတစ်ယောက်က နောက်ကနေဖက်.. ကားထွက်နေတဲ့ဖင်ကြီးကို လီးနဲ့ထောက်လိုက်ရင်း အဲဒီမှာတွေ့လား မြွေလို့ ပြောလိုက်တယ်။

ကြည်ပြာက သူ့လီးကို ကိုင်ရင်း မင်းမြွေက တုတ်လိုက်တာလို့ ပြောတယ်။ စိတ်မရှည်တော့တဲ့ သီရိက ကဲ.. အပိုတွေလည်း ပြောမနေနဲ့တော့ ငါတို့ခံချင်လို့ လိုက်လာတာဆိုပြီးပြီ မဟုတ်လားလို့ ပြောတယ်။ ကြည်ပြာနဲ့ သဇင်က ပြီတီတီရယ်ရင်း “အဲလိုကြီး ပြောရမှာ ရှက်တာပေါ့လို့ “ လို့ ပြန်ပြောတယ်။

ကောင်လေးတွေကလည်း ကျောက်ဆောင်တွေကြားမှာ အိပ်မက်လား တကယ်လား စဉ်းစားရင်း  ဘောင်းဘီတွေ အပြိုင်အဆိုင်ချွတ်ပြီး တောင်နေတဲ့သူတို့လီးတွေကို ဆွနေကြတယ်။ ကြည်ပြာက အရင်ဆုံး အနားမှာရှိတဲ့ ကောင်လေး ၂ ယောက်ရှေ့ ဒူးထောက် ထိုင်ချလိုက်ပြီး လီးနှစ်ချောင်းကို လက်တစ်ဖက်စီ ကိုင်ပြီး ဟိုဘက် လီးမှာတ်လိုက် ဒီဘက် လီးမှုတ်လိုက် လုပ်နေတယ်။ ကောင်လေးတွေက ရုပ်ချောတဲ့သူတွေ မဟုတ်ပေမယ့် ဘောလုံးသမားတွေဆိုတော့ ခန္ဒာကိုယ် တောင့်တင်းပြီး လီးကြီးကြတယ်။ သူတို့ ညီအစ်မတွေနဲ့ အတူလာတဲ့ စိုးမိုးတို့အုပ်စုထက် အလိုးသန်ကြတာပေါ့။

သဇင်ကလည်း အနီးရှိတဲ့ လီးနှစ်ချောင်း ဆွဲမှုတ်တယ်။ သီရိကတော့ နောက်ဆုံးပိတ် အိတ်နဲ့လွယ်ဆိုတော့ လီးသုံးချောင်း မှုတ်ရတာပေါ့။ ဆယ်မိနစ်လောက် မှုတ်ပြီးတော့ သူတို့ ညီအစ်မတွေလည်း ဖီးလ်တက် ကောင်လေးတွေလည်း ဖီးတက်လာရော။ အဲဒါနဲ့ ကြည်ပြာက စကြမယ်ဟေ့.. အော်လိုက်တယ်။ ကောင်လေး တစ်ယောက်က ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ တစ်ယောက်ပြီးမှ တစ်ယောက်လားလို့ ပြန်မေးတယ်။

ကြည်ပြာက “မဟုတ်ဘူး… နှစ်ယောက် ညှပ်ချပေးလေ.. မင်းပက်လက်လှန်လိုက်” လို့ပြောတယ်။

ကောင်လေးက ပက်လက်လှန်ပေးတော့ အပေါ်မှာ တက်ခွရင်း လီးနဲ့သူ့စောက်ဖုတ် စွပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဖင်ကြီးကိုကော့ပေးပြီး နောက်တစ်ယောက်က ဖင်လာလိုးပေးလို့ ပြောတယ်။ ချောင်းသာ အလာလမ်းမှာ လုပ်ခဲ့ကြပေမယ့် သူတို့ညီအစ်မတွေက အာသာမပြေသလို အခုလို အစုလိုက် အပြုံလိုက် public နေရာမှာ group ဆက်စ် လုပ်ချင်နေတာ ကြာခဲ့ပြီလေ။

အကြီးမကြီးက ……… လုပ်တော့ ကျန်တဲ့ ညီအစ်မတွေကလည်း အလားတူ လိုက်လုပ်ကြတယ်။ သီရိကတော့ နောက်က နှစ်ယောက် ညှပ်ချတာကိုခံရင်း ပါးစပ်ကပါ မှုတ်ပေးနေရတာပေါ့။ ခဏကြာတော့ ကြည်ပြာက သီရိကို မနာလိုတော့ဘူး။ ဟိုကောင်လေး ငါ့ပါးစပ်ကိုလည်း လာလိုးစမ်း။ အဲကောင်မကြီးချည်းပဲ လုပ်ပေးမနေနဲ့လို့ပြောတယ်။ အဲဒါနဲ့ သူ့ခမျာလည်း ကြည်ပြာ့ပါးစပ် လီးနဲ့ပြေးတပ်လိုက် သီရိပါးစပ် လီးနဲ့ပြေးတပ်လိုက် သဇင့်ပါးစပ် လီးနဲ့ပြေးတပ်လိုက်နဲ့ မအားရဘူး။

ကောင်လေးတွေကတော့ ဂီတာ ထိုင်တီးနေရင်းကနေ ခုလို နတ်သမီးတွေ ရောက်ချလာပြီး group ဆက်စ် ကြီးလုပ်ရမယ်လို့ ဘယ်ထင်မှာလဲ။ ကမ်းခြေက လေတိုက်သလို ညသန်းခေါင်ကြီး လူလည်းမရှိတော့ သူတို့ ညီအစ်မတွေ အော်ချင်တိုင်း အော်လို့ရနေတယ်။

“လိုးစမ်းပါ ကြမ်းကြမ်းလေး .. ယောက်ျား မဟုတ်ဘူးလား…. စအိုကျွံသွားအောင် လိုးလိုက်စမ်းပါကွယ်… အား… သားအိမ်ပါ လာထိတယ်.. နာလိုက်တာကွယ်… မမကို မညှာနဲ့…. မင်းလီးနဲ့ လိုးသတ်လို့ မမသေပါရစေကွယ်….” စသဖြင့် အယုတ်တအနတ်တွေ အော်နေကြတယ်။

သူတို့ ညီအစ်မတွေက တော်ရုံမပြီးပေမယ့် ခုလို နှစ်ယောက်ညှပ်ချတော့ အကြာကြီး မခံနိုင်ဘူး။ မိနစ်နှစ်ဆယ်လောက်နေတော့ ပြီးသွားရော၊ ကောင်လေးတွေကတော့ ပြီးတဲ့လူလည်းပြီး မပြီးတဲ့လူလည်းမပြီးပေါ့။ ဒါပေမဲ့ လူငယ်လေးတွေဆိုတော့  အားသန်ကြတော့ ပြီးသွားတဲ့ သူကလည်း ပြန်တောင်လာကြပြီး ထပ်လုပ်မယ် တကဲကဲပဲ။ သူတို့ညီအစ်မတွေက လမ်းမှာလည်း လုပ်လာကြသေးတော့ အဆာပြေသွားကြပြီ… ဒါပေမဲ့ ခုချိန်မှတော့  နားလို့မရတော့ဘူး။ ပြေးချင်လို့ မရတော့ဘူး။

“မင်းတို့ လုပ်ချင်သေးရင် မနက်ဖြန် ပြန်လာခံပါ့မယ်… ခုတော့ အစ်မတို့ ပြန်ပါရစေ.. အတူလာတဲ့ လူတွေလည်း နိုးလောက်ပြီ” လို့ သဇင်က တောင်းပန်တယ်။

ဘောလုံးသမားတွေထဲက ကောင်လေး တစ်ယောက်က “ခဏတော့ နေပါဦးဗျာ.. ကျွန်တော်တို့ကလည်း လိုးလို့ မဝသေးလို့ပါ.. ပြီးတဲ့အခါ မပြန်ချင်ဘူးဆိုတောင် မရဘူး” လို့ပြောတယ်။

အဲဒီလိုနဲ့ တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက် လိုးလိုက်.. မလုပ်ရတဲ့ ကောင်က မှုတ်ခိုင်းလိုက်နဲ့ မနက် ၅ နာရီထိုးတော့ အားလုံး မျော့ကုန်ကြတယ်။ သဇင်တို့ကလည်း ဟိုတယ်ပြန်လို့ မရတော့ဘူး။ စိုးမိုးတို့အုပ်စုက ခုချိန်ဆို သူတို့ထွက်သွားတာ သိကုန်တော့မယ်။

အဲဒါနဲ့ အဲဒီကောင်လေးတွေ ကားနဲ့ ရွာထဲက တည်းခိုခန်းတစ်ခု လိုက်ပို့ ခိုင်းရတယ်။ အဝတ်အစား အိတ်တွေကလည်း ကျန်ခဲ့တော့ ဘီကီနီတွေနဲ့ပဲ သွားရတာပေါ့။ အုပ်စုလိုက် ဝိုင်းလိုးတာ ခံထားရလို့ လမ်းတောင် မလျှော ယက်နိုင်ပေမယ့် အားတင်းပြီး သွားရပါတော့တယ် ………

ပြီးပါပြီ။