စိတ်လျော့ထား ခနပဲနော်

နောင်တဆိုတာပူလောင်မှန်းသိပေမယ့် ခုတော့မိဆူးတစ်ယောက် တုန်လှုပ်နေရပြီ။ အိမ်မှာထိုင်မရထမရစိတ်လှုပ်ရှားပြီး အယောင်ယောင်အမှားမှား ဖြစ်နေမိတယ်။ ငါ့ကိုလာဖမ်းတော့မှာလား။ အဖမ်းခံရတော့မှာလား တွေးရင်းမျက်ရည်များဝိုင်းလာမိတယ်။ ဥပဒေနဲ့မလွတ်ကင်းဘူးဆိုတာ မိဆူးမသိ။ မိဆူးသိတာက ဈေးချိုချိုနဲ့ ရတယ်ဆိုလို့ အိမ်မှာပိုးစားနေတဲ့တိုင်လေးတွေအစားလဲရအောင် ပျဉ်းကတိုးတိုင်လေးတွေ မှာလိုက်မိတာပါ။

မြို့ပေါ်မှာသစ်တစ်တန် ၁၂သိန်းလောက်ပေါက်နေတဲ့အချိန် အရောက်၈သိန်းဆိုလို့မှာလိုက်မိတယ်။ မိဆူးအိမ်လဲသစ်ရောက် ရဲတွေသစ်တောကလူတွေလည်း ရောက်လာပြီးဖမ်းသွားပါရော။ အိမ်နားနီးချင်းတွေ ရပ်ကွက်လူကြီးတွေဝိုင်းတောင်းပန်လို့ သစ်တွေတော့ဖမ်းသွားတယ်။ တောခေါင်းဆိုတဲ့လူကြီးပြောတဲ့ ပုဒ်မတွေ မိဆူးမသိ မိဆူးသိတာကတော့ တရားရုံးမှာဒဏ်ငွေလည်းဆောင်ရမယ် ထောင်လည်းချနိုင်တယ်တဲ့။ တွေးရင်းအလိုလိုငိုရှိုက်မိတယ်။ ထိုင်နေလို့တော့မဖြစ်သေး။ အိမ်ဘေးကအမှုပွဲစားဖိုးမောင်ကိုမေးရဦးမယ်။ ဖိုးမောင်တို့အိမ်ကိုထွက်ခဲ့ပါတယ်။

“ဖိုးမောင်ရေဖိုးမောင်” “လာလာအမဆူး” “ဧည့်သည်ရောက်နေတာလား၊ သြော်ဗိုလ်လေး” “လာလာမိဆူးကိစ္စပြောနေကျတာ” စိတ်ညစ်ပါတယ်ဆို ဒီတဏှာရူးနဲ့မှတွေ့ရတယ်။ မိန်းမရှိရက်နဲ့ မိဆူးကိုမထိတထိ စကားတွေပြောလွန်းလို့ရွံပါတယ်ဆို ထိုင်ခုံပေါ်ကတောင်ထပြီး လက်လာဆွဲတယ်။ မတတ်နိုင်ဘူးလေ ကိုယ်ကလည်း သူ့အကူညီလိုတာကို။ အစွမ်းကုန်ချိုချိုသာသာပြုံးရင်း “ဗိုလ်လေး မိဆူးကိစ္စကဘယ်လိုဖြစ်နိုင်လဲ” ဖိုးမောင်က “ဗိုလ်လေးကျနော်ဟိုဘက်အိမ်ခနနော် မကြာပါဘူးပြန်လာမယ်။ မိဆူးအမှုလေးပြောနှင့်ပေါ့” ”အေးအေး” မိဆူးဖက်လှည့်လာပြီး “မိဆူးသစ်ကိစ္စဆိုတော့ သစ်တောရုံးကတရားလို အကိုတို့ကတော့ သက်သေပေါ့။

ဒါတွေမိဆူးနားမလည်ပါဘူး။” “ဟုတ်” “အကိုရှင်းရှင်းပဲပြောမယ်။ မိဆူးကိစ္စကထောင်ကျအောင်လည်း လုပ်လို့ရတယ်။ လွတ်အောင်လည်းလုပ်လို့ရတယ်။” ”အကိုကူညီပါ။ မိဆူးနားမလည်ဘူး” “မိဆူးဘယ်သူမှမသိစေရဘူး။ မိဆူးကိုအကိုနဲ့သစ်တောဦးစီးကကူညီမယ်။ ငွေရေးကြေးရေးတရားရုံးကိစ္စအားလုံး” “ကျေးဇူးတင်ပါတယ်အကို” “တခုပဲ မိဆူးကအကိုတို့နှစ်ယောက်ကို ကျေးဇူးဆပ်ရမယ်။” “မိဆူးဘာလုပ်ပေးရမလဲ” “ဒီညသစ်တောဦးစီးအိမ်ကို မိဆူးညလာအိပ်ပေး” “ရှင်အိုအကို ” “စဉ်းစားပေါ့ မနက်ဆိုစွဲချက်တင်တော့မှာ။ အကိုလည်းသွားပြီ” ပြောချင်တာပြောပြီး ဆင်းသွားတဲ့တဏှာရူးကြီး နောက်ကျောကိုကြည့်ရင်း မိဆူးအံတင်းတင်းကြိတ်မိတယ်။

ဖိုးမောင် အိမ်ပေါ်တက်လာသည်ထိ မိဆူး ငေးငိုင်တုန်း။ “အမဆူး အဆင်ပြေလား” “မပြောချင်ပါဘူး ဖိုးမောင်ရယ် အဆင်မပြေဘူး” “ဗိုလ်လေးက ဘာတဲ့” ချုံးပွဲချ ငိုလိုက်မိတယ်။ “ဖိုးမောင် ငါဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ သူနဲ့အိပ်တဲ့ အဟင့်” “ဟာဗျာ မိုက်ရိုင်းတာ အမဆူး ဒီလူ အမဆူးကို ကြံနေတာတော့ သိတယ်။ သူ့လက်ထဲရောက်ပြီကို” “အမဆူးရော ဘယ်လိုတွေးထားလဲ” “ငါမသိပါဘူး ဖိုးမောင်ရယ် ငါထောင်ကျရင် ငါ့အမေတစ်ယောက်ထဲ။” အဟင့် ဟင့် “အမဆူး ဘယ်သူမှတော့ မသိလောက်ပါဘူး၊ တခါထဲပဲ၊ အမဆူးလုပ်ကြည့်မလား။” “ပြန်မယ် ဖိုးမောင်ရယ်၊ ငါလည်းခေါင်းတွေ ခြောက်နေပြီ။” အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အမေက “သမီး ဘာတဲ့လဲ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးနော်။

သမီးထောင်ကျရင် အမေသေမှာ” သားအမိနှစ်ယောက် ဖက်ငိုမိကျတယ်။ “အမေ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးတဲ့။ ညကျမှ ပိုက်ဆံဘာညာ သွားပေးရမယ်။” “ဘယ်သူနဲ့ သွားမလဲ သမီး” “ဖိုးမောင်ပဲ ခေါ်သွားတော့မယ် သူကပြောတတ်ဆိုတတ် ရှိတယ်အမေ” “အဆင်ပြေမှာပါ သမီး” ညရောက်မှာကို ကြောက်နေမိတယ်။ ရေချိုးပြီး သနပ်ခါးကျောက်ပြင် ရှေ့ထိုင်မိတယ်။ လိမ်းနေလည်း အလကားပဲ ကျန်မှာမှမဟုတ်တာ။ မိဆူးက မုဆိုးမ ယောက်ျားနဲ့ မတွေ့ဖူးသူတော့မဟုတ်။ အနေတည်တဲ့ မိဆူးကို ဘယ်သူမှ လက်တည့်မစမ်းရဲ။ မိဆူးယောက်ျားဆုံးတာပဲ ၃နှစ်ကျော်ပြီလေ။ နှစ်ယောက်တစ်ယောက် တွေ့ရမှာကို ကြောက်သလိုလို၊ ရှက်သလိုလို ဖြစ်လာမှတော့ မတတ်နိုင် သွားတွေ့ရပြီ။

ဖိုးမောင်နဲ့ မြို့စွန်က သစ်တောရုံးကို ကိုရောက်လာတယ်။ ဖိုးမောင်က ရုံးရှေ့ကမဝင် ရုံးနောက်လမ်းကြားလေးကနေ ဦးစီးအိမ်ရောက်လာခဲ့တယ်။ တံခါးဖွင့်ဝင်လိုက်တော့ ဦးစီးနဲ့ ဗိုလ်လေး အရက်ဝိုင်းဖွဲ့နေကျတယ်။ “လာလာ မိဆူး ထိုင်၊ ဖိုးမောင် အဲဒီပုလင်းယူသွား ရုံးထဲမှာ ဟိုကောင်တွေဝိုင်း သွားထိုင်လိုက် ဖဲဝိုင်းရောရှိတယ်။ ပြီးမှ လှမ်းခေါ်လိုက်မယ်။” “ဟုတ်ကဲ့” ဖိုးမောင်ထွက်သွားတော့ ဗိုလ်လေးက “အကို ချရအောင်” “ဧည့်ခန်းထဲလား” “အို” ”လာပါမရှက်နဲ့ အိပ်ခန်းထဲ သွားမယ်။” မိဆူးလည်း ထလိုက်ခဲ့ရတာပေါ့။ အိပ်ခန်းထဲရောက်တော့ “အဝတ်တွေ ချွတ်လိုက်” ထမီရင်လျားပြီး ချွတ်မယ်လုပ်တော့ “မဟုတ်ဘူး အကုန်ချွတ်ချလိုက် တခုပြီးတခု ဖြေးဖြေးပဲ” အို မိဆူး ရှက်လိုက်တာ လုပ်မပေးပဲ နေလို့ရမှာမဟုတ်တော့ မိဆူးလည်း ဖြေးဖြေးချင်း စချွတ်တယ်။ အင်္ကျီချွတ်လိုက်တယ်။

ဘော်လီအောက်က ရုန်းကြွနေတဲ့ မိဆူးနို့တွေကို အသာငမ်းငမ်း ကြည့်နေတယ်။ ဘော်လီချိတ်ကိုဖြုတ်ပြီး ရှေ့ကုန်းချွတ်လိုက်တော့ လွတ်လပ်ခွင့်ရသွားတဲ့ နို့တွေက စိတ်ကြွစရာ။ အောက်ခံ ဝတ်မထားတဲ့ လုံခြည်ကို တဖြေးဖြေး ဖြေချပြီး လျှောချတော့ သူတို့မျက်လုံးတွေ မီးဝင်းဝင်းတောက် “အခန်းအစွန်ကနေ ကုတင်ပေါ်လျှောက်ခဲ့” လုပ်ထားပေါ့ စိတ်ထဲကကြိမ်းပေမယ် နှုတ်ခမ်းက အပြုံးမပျက်ရဲ ဖင်တွေကို မလှုပ်လှုပ်အောင် လျှောက်ပြလိုက်တယ်။ ဦးစီးက “လာလာ အကိုကြီး အဝတ်တွေ ချွတ်ပေး” အဝတ်တွေချွတ်လိုက်တော့ အိုး ထောင်နေတဲ့ လီးကြီး ဗိုလ်လေးကတော့ ကိုယ်တိုင် အဝတ်တွေ ချွတ်နေတယ်။ မားမားမက်မက် ထောင်နေတဲ့ လီးတွေက အရွယ်မတိမ်းမယိမ်း ဦးစီးကပိုတုတ်ပြီး ဗိုလ်လေးက ပိုရှည်တယ်။

ဒီလီးနှစ်ချောင်းနဲ့ အလိုးခံရတော့မယ်လို့ တွေးမိတာနဲ့ ရမ္မက်စိတ်တွေ ထိမ်းမရတော့။ အဖုတ်စီမှ တစစ်စစ်နဲ့ ယားယံလာတယ်။ “ဆူး ကုတင်ပေါ် ပက်လက် ခေါင်းအောက်ချ လှဲလိုက်” သဘောကျ နေပေးလိုက်တော့ တစ်ယောက်က မျက်နှာနားမှာ လီးကြီးဝဲပီး ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်တော့တယ်။ ဖြစ်ပြီးမှတော့ မထူးတော့ပါဘူးဆို စိတ်ပါပါနဲ့ စုပ်ပေးမိတယ်။ ပေါင်ကိုဆွဲဟပြီးမ တစ်ယောက်က ဘာဂျာကိုင်တော့တာပဲ။ အိုး အဖုတ်တခုလုံး လျှာနဲ့ သိမ်းလျှက်နေတော့ ခံရခက်လိုက်တာ။ အပေါ်ကလဲ ပါးစပ်ကိုလိုးရင်း နို့တွေကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ကိုင်နေတာ လက်နှီးစုတ် ချေတာကျလို့။ အမလေးလေး အစိကို ချေနေတာ ကောင်းလိုက်တာ။ ဗိုလ်လေးတစ်ယောက် ဘယ်က အငြိုးနဲ့များ ပညာပြနေပါလိမ့်။

ခါးကိုကိုင်ပြီး လျှာအပြားလိုက် တစွပ်စွပ်နဲ့ ထိုးလိုးတာများ ဆွေးမျိုးမေ့ပြီ လက်ခလည်နဲ့ ဖင်ဝထဲ ထည့်ထည့်ကလိတော့ အဟင်းဟင်း ညည်းသံကို စုံလို့ အစိကို ကြမ်းကြမ်းစုပ်ပြီး နာအောင်လည်း ကိုက်လိုက်ရော အား အ့ ဆက်ဆက်ခါနာရင်း အရည်တွေ ထွက်ကျကုန်တယ်။ အိုး လီးနဲ့ လိုးမှ ပြီးတယ်ထင်ထားတာ အိုးကောင်းလိုက်တာ။ ဦးစီးလည်း ပါးစပ်ထဲက လီးကိုထုတ်ပြီး ပက်လက်လှန်ပေးတယ် “ဆူး အပေါ်က တက်လိုက်” အပေါ်ကတက်ခွပြီး အဝတေ့ထိုင်လိုက်တယ်။ ဟူး မလိုးတာကြာတဲ့ အထဲ ကြပ်ပြီးဝင်သွားတယ်။ ၁၅ချက်လောက်စောင့်ပြီး အရည်စထွက်လာတော့ အဆင်ပြေလာပြီ။ “ဆူး မှောက်ချလိုက် ကုန်းထား” “ဟုတ်” သူက အောက်ကနေ ငြိမ်ငြိမ်လေး မှောက်ပြီး ငြိမ်နေတဲ့ ဖင်ဝကို ဗိုလ်လေးက အဆီတွေ သုတ်နေတယ်။

ပြီးတော့ သူ့လီးနဲ့ တေ့ပြီးသွင်းတယ်။ ကြောက်လို့ ဖင်ရှုံထားမိတော့ အမေ့ နာတယ်။ “စိတ်လျော့ထား ခနပဲ” ရုန်းမရအတူတူ စိတ်လျော့ထားလိုက်တယ်။ ဖင်ဝကနေ တထစ်ချင်း ဝင်နေတာနဲ့အတူ အရေပြားတွေ ကွဲကုန်ပြီ ထင်တာပဲ။ တစ်တစ်စို့စို့နဲ့ သပ်လျှိုထားသလို ခံရခက်တာ။ ဒစ်ကျော်အောင် သွင်းပြီးတော့ အဆုံးထိဆောင့်ချ ခံလိုက်ရတယ်။ အား လူက ကော့သွားပြီး အဖုတ်ထဲက လီးကသားအိမ် လာထောက်တယ်။ အမေ့ ခံရခက်ကြီး။ ဦးစီးက နို့တွေကို စို့ပေးနေတယ်။ ဗိုလ်လေးက ဖင်တွေကို ပွတ်ပေးနေတယ်။ ဟင်းဟင်း အရည်တွေ ထွက်ကျလာပြန်ပြီ။

အနာသက်သာလာတော့ ငြိမ်မခံချင်တော့ပြန်ဘူး။ လှုပ်ရှားမိတယ်။ “ဆူး အနာသက်သာပြီလား” “ဟုတ်” နောက်က လိုးလိုက် ရှေ့ကလိုးလိုက်နဲ့ စည်းချက်ညီညီ ဆောင့်ကြတာ အမလေး တခါမှ မခံစားဘူးတဲ့ အရသာတွေပဲ။ အိုး ကောင်းလိုက်တာ ဆောင့်ပါ လိုးပါ တကြော်ကြော်အော်ရင်း မရေတွက်နိုင်အောင် ပြီးခဲ့တယ်။ လိုးနိုင်ဆောင့်တိုင်တဲ့ သူတွေကတော့ နှစ်ယောက်တစ်ယောက်လိုးလိုက် တစ်ယောက်ချင်းလိုးလိုက်နဲ့ မနက်၄နာရီမှ ပြန်လွှတ်တယ်လေ။ ဖိုးမောင်နဲ့ ပြန်လာရင်း မိဆူး တွေးမိတယ်။ အမှုဖြစ်တာ နောက်ကျတယ်လို့။ နောက်လည်း ခေါ်ရင်ကောင်းမှာပဲရှင်။ ယောက်ျားနဲ့ ကင်းတာ ကြာပြီဖြစ်တဲ့ မိဆူး ဒီနေ့လိုနေ့မျိုး ထပ်ခါထပ်ခါ လိုချင်နေမိပြီ။ ပြီးပါပြီ